|
| |
| |
| |
De Wysheid.
Gy, die op 's aerdryks kronkelbanen
Als schimmen heen en weder rent;
Gy, wandlaers in dit dal van tranen,
O menschen! broeders in ellend'!
Hoort toe: hier is een der akkoorden,
Die cens in Palestinaes oorden
Een' harpslag vormde, in godenklem.
Nog trillen Sions heilge puinen,
En de echoos, op des Thabors kruinen,
Beluistren nog des gryzaerds stem!
Vermeten sterlling, die durft denken!
Gedachte is dwaling en niets meer.
Leef stil, en sterf op zyne wenken;
Want zie, het woord is aen den Heer!
Hy weet, waerom de wereldbollen
Gelyk de golven henenrollen,
In vaste en grootsche harmony;
| |
| |
Waerom de nacht den dag op zy gaet,
Waerom de mensch in wee voorby gaet;
En, stervelingen! wat weet gy?
Zet u, in schaduw van de linden,
Ter neder by een versche bron,
Waer de adem van de zuidewinden
Den gloed verkoelt der middagzon.
Prest daer, by 't murmlend waterwellen,
Prest daer de purpren muskadellen,
Waer 't heilverwekkend nat in blinkt;
En geeft u, onder 't groenend loover,
Van hand tot hand den beker over,
Waeruit men hertenvreugde drinkt!
En, even als ge in bloemsieraden
Een roos verkiest, zoo schoon als frisch,
Zoo kiest een maegd, die langs uw paden
Gelyk een bloem ontloken is.
Zwelgt u aen haren adem dronken,
En baedt u in haer kuische lonken,
Terwyl gy hare tressen vleit.
Aenbidt en mint! dit is het leven,
Dit is de wysheid, en daerneven
Is alles schyn en ydelheid!
Maer zoo, gelyk de regenvlagen,
Die 't jong gebloemt' ter neder slaen,
U Godes hand heeft neêrgeslagen
| |
| |
Buigt dan het hoofd, en stort een' traen.
Een traen gestort voor zyne voeten,
Zal eerder zynen toorn verzoeten
Dan 't reukwerk, dat van 't outer stygt.
En 't maetgeschal van zang en snaren
Wordt min gehoord by de englenscharen,
Dan 't needrig hert, dat zucht en zwygt!
De sterren rollen stil hare assen
Langs 's hemels ongekende baen;
Naer de ongepeilde waterplassen
Stroomt zacht en eenzaem de Jordaen;
De wind klapt zyne onzichthre vlerken,
En, onbedacht op streek en perken,
Doorrent hy luchtgewest en grond;
De blaedren, door den storm gedreven,
Zyn onbewust, waerheen zy streven,
Doch dwarlen met de orkanen rond!
En gy, waerom hier op deze aerde
Uw dagen afgesloofd in pyn?
Een dag, die is, heeft meerder waerde
Dan eeuwen, die te komen zyn!
Vaert immer voort, o stervelingen,
En gaet, waer uwe vaedren gingen,
Gaet slapen by uw voorgeslacht.
Men zegt, dat uit den slaep der schimmen
De dood eens glansryk op zal klimmen,
Gelyk de daegraed na den nacht!
1837.
|
|
Auteursrechtvrij