Gedichten

[p. XXI]

[p. XXIV]

[p. 3]

Lyrische poezy.

De broedermin.

In des aerdryks woestenyen,

Waer de sterfling op zyn' togt,

Dikwyls onder 't hevigst lyên,

Vruchtloos troost en hulpe zocht;

Dáér, by al de kronkelwegen,

In het dorre en stuivend zand,

Lacht een bloem hem lieflyk tegen,

Door de Godheid zelf geplant.

[p. 4]

 

Ze is een balsem voor het herte,

 

Door haer' ambrozynen geur;

 

't Oog, by 't foltren van de smerte,

 

Poost met wellust op haer kleur:

 

Nauwlyks kan men haer genaken,

 

Of zy toovert op den zin

 

En doet rein genoegen smaken;

 

Hare naem is Broedermin.

 

 

 

Broedermin! neen, al uw waerde,

 

Al het zoet, dat gy ons schenkt,

 

Kent geen dwaze, die op aerde

 

Niet dan aen zich zelven denkt!

 

Doel het wee zyn tranen vlieten,

 

Niemand, die zyn wangen droogt;

 

Mag hy blyde vreugd genieten,

 

Niemand, die zyn heil verhoogt!

 

 

 

Maer in eedle vriendenkringen,

 

Waer gy uwen zetel sticht,

 

Woont de vreugd der hemellingen,

 

Daer al aerdsch genot voor zwicht.

 

Herten snoert uw band daer samen

 

In een' zuivren, waren gloed,

 

Dien de deugd zich nooit kan schamen,

 

En die 't hert vereedlen moet.

 

 

 

De onuitputbre kunsttrezoren,

 

Waerdiger dan kostbaer goud,

[p. 5]

 

Die het brein wist op te sporen

 

En in zich besloten houdt,

 

Worden daer, op uw bevelen,

 

Schatten, die de vriendschap biedt;

 

Heil hem, die ze meê mag deelen,

 

Wyl hy schenkende geniet!

 

 

 

De eenzaemheid moog' heilryk schynen,

 

Als haer Feith zyn bede rigt,

 

Dan, haer nut zal steeds verdwynen

 

Voor het nut door u gesticht.

 

Zy verbreekt met yzren handen

 

't Snoer, dat mensch aen mensch verbindt;

 

Gy omvlecht met zachte banden

 

't Hart, dat uwen invloed mint.

1827.