Het burgslot van Zomergem
(1840)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 55]
| |
[pagina 57]
| |
Snelt, wakkere landjeugd! naer Zomergem henen,
Men siert er de huizen met mei en festoen.
Komt, maegden en knapen, de dag is verschenen,
De lucht is zoo blauw en het gras is zoo groen!
Ziet gy daer die logge muren,
Met de breede gracht er voor;
En die hachlyke rondeelen
Met die smalle spleten door?
Ziet gy daer die blauwe daken,
Waerop drie paer torens waken?
't Is oud Schouwburg, sterk en schoon,
Vroeger 't hof der Tempelheeren,
En nu laetst graef Siegfried's woon.
| |
[pagina 58]
| |
Komt, vlytige landjeugd, van daeg niet gesponnen,
Van daeg niet geweven, laet wiel en getouw.
Komt, maegden en knapen, de dag is begonnen,
Het gras is zoo groen en de lucht is zoo blauw!
En, daer dieper in de wouden,
Ziet gy daer dat ander slot,
Uit zyn breede waetren ryzen,
Als een sterk omschanste grot?
Midden zyn driedubble grachten
Hoeft het wapentuig noch wachten,
Hoe 't geweld er rond moog woên.
't Is het zomerhof van Raepsburg,
En de heer heet Jonker Koen.
Hoort, zangrige landjengd, de vogelen kwelen;
Zy groeten de mei en de ryzende zon.
Zingt, maegden en knapen, in bosch en priëelen,
By suizende koeltjes en murmlende bron.
| |
[pagina 59]
| |
Ziet, daer stygt de fiere jonker
Op zyn hagelblanke ros,
Midden in zyn feestgenooden,
Alle in glinsterenden dos.
Ja, hy liet de forsche leden
Met fluweel en goud bekleeden,
't Hoofd met eenen vederbos.
Ziet, zy rennen al te zamen
Op 't naburig Shouwburg los.
O blozende landjeugd, op stengel en blaren
Biedt al het gebloemte u zyn' geur en zyn' gloed.
Ylt, maegden en knaepen, om bloemen te garen,
Zoo jeugdig en frisch als uw jeugdig gemoed!
En op Schouwburg zit de jonkvrouw
(Eenig kind uit Siegfried's bloed,
Die zoo schielyk is verdwenen),
Midden in den Juffrenstoet,
| |
[pagina 60]
| |
Die haer kleedt in zyde en kanten,
En haer siert met diamanten,
Als een vorstelyke bruid.
Ach, hoe komt op zulk een hulsel
Hare bleekheid aeklig uit!
Vlecht, bloeyende landjeugd, uw bloemen tot kransen,
En strooyt ze op den vloer der kapel van het slot;
En eer gy op 't mollige grasplein gaet dansen,
Buigt eerst daer uw kniën eerbiedig voor God.
Een kapel in 't graeflyk burgslot
Glanst van licht en kostbaerheid.
Ziet, de jonker en de jonkvrouw
Worden beide er in geleid.
Ziet, hy voert ze ten altare;
Ziet, zyn hand omvat de hare;
Ziet.... maer welk een hol geklag
Ryst van onder de aerd naer boven?
Huilt de wachthond dus by dag?
| |
[pagina 61]
| |
Is de edele roos koningin van de bloemen,
Haer waerdigste troon is de borst eener bruid.
Kiest, maegden, de schoonste waerop gy kunt roemen,
Kiest de eêlste voor Clara van Zomergem uit!
Beider harten zyn vereenigd:
Beide keeren in de zael,
Waer hun 't puik van Vlaendrens adel,
In den ryksten kleederprael
Dien de weelde ooyt kon bedenken,
Wenschen aenbiedt en geschenken.
Alles schertst en stoeyt om 't meest,
Slechts de bruigom schynt verlegen,
Want de bruid blyft als ontgeest.
Heft, maegden en knapen (geen wacht zal u stooren)
Komt, beft op het voorhof uw veldzangen aen,
En doet uwe stemmen, in talryke kooren,
Aen 't jeugdige paer uwe wenschen verstaen!
| |
[pagina 62]
| |
Dan, de disch word aengekondigd,
En voor 't kostlyk feestbanket,
Wordt, rondsom de zware tafel,
Ieder naer zyn' rang gezet.
Naer oudvaderlyke zede
Zegt men voor den disch een bede,
En dien stond is alles stil....
Maer daer huilt alwêer de wachthond,
Of vanwaer dat hol gegil?
Gy knapen, zult 's bruidegoms gaven vermelden,
Van leest en van trekken zoo zwierig en groot;
Hy is van 't geslachte van Vlaenderens helden,
Die voeren voor zinspreuk: de zege of de dood!
Waerom gaet de bruigom henen,
Waerom keert hy kort nadien?
‘Hy zal’, spreekt hy, ‘niet meer huilen,
'k Heb zyn krocht van brood voorzien.
| |
[pagina 63]
| |
'k Had sints dagen hem vergeten,
En hy heeft op de yzren keten
Zyne tanden botgeschaerd.
Doch waertoe daeraen te denken,
Is een hond onze aendacht waerd?’
Gy maegden, uw zang zal de deugden bekroonen
Der edele bruid, zoo aenminnig van geest;
Zy is van de schoonste van Vlaenderens schoonen,
Maer schooner van hart en van ziel dan van leest.
Nu wordt weer geschertst, gezongen,
En gejuicht met vollen mond;
Nu gaet vreugde en boert aen tafel
Met de volle glazen rond.
En de heeren worden kozend;
En de juffers worden blozend;
En van alles wordt gehoord,
En van alles wordt gehandeld;
Van gracf Siegfried slechts geen woord.
| |
[pagina 64]
| |
't Gaet wel - wen de schaduw zich breeder gaet spreien,
Wen frischheid en koelte de lanen doorstroomt,
Daer hoort men den doedel en schelle schalmeien
Die lokken de jeugd onder 't lomrig geboomt'.
Eindlyk valt nu de avond neder,
En het zilverlicht der maen
Lokt het jeugdig paer naer buiten,
In de digte lindelaen.
Diepe stilt' heerscht om hen henen,
En de bruid barst los in weenen:
‘'t Is of hier iets aekligs schuilt,’
Zegt zy, Koenraeds arm omvattend,
‘Hoort gy hoe die hond weêr huilt?’
En maegden en knapen, in zwierige kringen,
Verlaten de dreven op zachter geluid,
En nu hoort men slechts in de verte nog zingen,
En nu sterven toonen en stemmen ook uit.
| |
[pagina 65]
| |
‘O die bloedhond!’ antwoordt Koenracd,
‘Die u zoo veel schrikkens baert!
'k Zal zyn krocht nog dieper delven,
'k Zal hem metslen onder de aerd.
'k Zweer, zoo lang hy nog zal leven,
Zal hy geen geluid meer geven,
Dat ooyt klimmen zal tot ons!
Koom, geliefde, laet me u troosten,
Koom, ons wacht het zachte dons....’
En nu heerscht de stilte en de nacht over de aerde;
Geen blaedjen dat ritselt, geen windjen dat zucht.
De nachtegael slechts stemt zyn lied in de gaerde,
En stort melody in de geurige lucht.
|
|