Het burgslot van Zomergem
(1840)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 67]
| |
[pagina 69]
| |
't Is treurig in het nest te schonwen
Waeruit de tortel is gevlugt,
Die, van haer wederpaer gescheiden,
Daer op den dorren boomtak zucht.
't Is treurig, wen twee jonge roozen
Te zamen op één' stengel blozen,
Te zien, als de eene is afgerukt,
Hoe de andre zich al kwynend bukt.
En treurig is 't, in Schouwburgs muren
Te zien hoe Siegfrieds spruit, bedroefd,
In eenzaemheid het hoofd laet hangen,
Gelyk een plant die lucht behoeft.
En waerom brengt dus de edelvrouwe
Haer dagen door in druk en rouwe?
Waerom? ach zie, zy bleef alleen,
De ridder haer gemael ging heen.
| |
[pagina 70]
| |
En waerom ging de ridder henen,
Waerom liet hy zyn gade in pyn?
O! weet gy niet dat Frankryks benden
Alweêr op Vlaendrens bodem zyn?
Voor hunne woede is niets beveiligd,
Voor hunne wraek is niets geheiligd;
In vlammen vliegt de schrik hen voor,
Vernieling merkt in bloed hun spoor.
En weet gy niet dat Artevelde,
De tweede van dien grootschen naem,
In Roozebeke's vruchtbre dalenGa naar eind(3),
De vlaemsche heirmagt brengt te zaem?
Hy liet zyn forsche roepstem schallen,
En op die stem zyn duizendtallen
In 't yzren harnas opgestaen,
Om 't vreemd geweld te keer te gaen.
Ook op die stem heeft Koen van Raepsburg
Zyn strydbre knechten zaemgeschaerd,
En hun voorzien van schild en slagtbyl,
Van boog en schicht en lans en zwaerd. -
| |
[pagina 71]
| |
Terwyl men hem den helmhoed haelde,
En 't witte ros ten optogt zaêlde,
Is hy gekomen tot zyn gâ,
En heeft gezegd: ‘Geliefde, ik ga!
Ik ga, waer 't vaderland zyn zonen,
Waer my de roep der eere daegt;
Ik ga, opdat van 't erf der vaedren
Het vreemd gespuis word' weggevaegd!
Op dat ons Vlaendren in de wereld
Met de ouden eernaem blyv' bepereld;
Ik ga. Gy ziet welhaest my weêr
Met roem en zege, of - nimmermeer!’
En wat zy om zyn' hals mogt hangen,
Gesmoord in overstelpt gevoel;
Hy kust in haest haer op de lippen,
En legt haer in den leuningstoel.
En dan is hy te paerd gestegen;
Maer, als beducht en als verlegen,
Heeft hy, zich buigend tot een' knecht,
Hem stil en fluistrend iets gezegd.
| |
[pagina 72]
| |
Doch wat hy hem heeft aenbevolen
Is een geheim dat niemand kent.
Alleen zag men zyne oogen dreigend
En gloeyend op den knecht gewend.
't Was nauw dat enklen iet wat hoorden
't Geen uitliep op dees luttel woorden:
‘Vooral zie toe dat hy niet huil',
Of anders wacht u-zelv' de kuil!’
En daerom is 't, om zulk een scheiding,
Dat de edelvrouw in tranen smelt;
En daerom is 't dat zy hare uren
Als lange droeve jaren telt;
Dat zy thans treurt gelyk de tortel
Die zucht op een' verdorden wortel;
Dat zy verkwynt en schiet haer' bloos,
Gelyk eene afgeplukte roos.
Ook 't jaergetyde is bleek en treurig,
(Een beeld van haer ontsteld gemoed),
De najaerszon schynt door de neevlen,
Bywylen slechts en zonder gloed.
| |
[pagina 73]
| |
De stormen en de regenvlagen
Verduisteren de korte dagen,
En in 't ontbladerd houtgewas
Heerscht slechts der raven ruw gekras.
Allengs is nu de dag gekomen,
Zoo zeer door de edelvrouw geducht,
Waerop zy, pas een jaer geleden,
Haer gryzen vader is ontvlugt;
Waerop zy, schuldig door haer liefde,
Het hart diens vaders doodlyk griefde;
Waerna zy nooyt hem wederzag.
En wat gebeurt dien schrikbren dag?
Nog nauw, by 't scheemren van den morgen,
Wordt zy door sluimring wat gestreeld,
Of, Jesus! in wat schrikgedaente
Vertoont de droom heurs vaders beeld!
Op vuil en vochtig stroo gezonken,
Aen yzren ringen vastgeklonken,
Gansch uitgemergd tot op 't gebeent,
En 't oog verglaesd en uitgeweend!
| |
[pagina 74]
| |
En nauwlyks heeft zy 't dons verlaten,
Of zie, een lyfknecht biedt zich aen:
‘Mevrouw!’ dus spreekt hy buiten adem,
‘'t Is met het vaderland gedaen.
Het bloed der dappre vlaemsche helden
Doorstroomt by Roozebeek de velden,
En onder Frankryk's moordend stael
Viel ook de ridder uw gemael.’
En nauw hervindt zy weêr de zinnen,
Wanneer een huisknecht komt en spreekt:
‘Mevrouw,’ ik wilde u liefst verzwygen
‘Wat my zoo lang reeds 't harte breekt.
Voor zyn vertrek, beval de ridder,
Met woorden waer ik nog van sidder,
My een' gevangene aen, dien 'k vond
Gekerkerd in den diepen grond.
De sneeuw van zyne lange haren
Lag in zyn sneeuwen baerd vereend,
De keten rammelde om zyn lenden,
En klonk als op een dor gebeent.
| |
[pagina 75]
| |
'k Heb nooyt geleerd voor iets te vreezen,
Maer 'k schrikte van zyn aeklig wezen;
'k Bragt daeglyks hem de kruik en 't brood,
Maer 'k vond hem, ach, deez' morgen dood.
't Geluid dat uit zyn borst soms welde
Geleek geen menschenstemme meer,
Doch eenmael klonk de naem van Clara...
Mevrouw! hoe schrikt gy toch zoo zeer!
Koom, dat ik u tot hem geleide;
Ligt dat hy lang n reeds verbeidde,
Ligt kwaemt gy liever niet te spâ...
Koom, schenk thans aen zyn lyk genâ!’
En zy, als zinloos en verwilderd,
Zy vat haer' dienaer by de hand,
En volgt hem langs de diepe trappen,
By 't smookend licht van fakkelbrand.
Daer komt zy 't lyk al wanklend nader,
Een woord, een enkel woord slechts: ‘Vader!’
Vliegt als een schreeuw haer uit den mond,
En koud en dood stort ze op den grond.
| |
[pagina 76]
| |
Hoe! was het dan de bron haers levens
Die Clara weêrvond onder de aerd?
En was dan Siegfried niet gestorven,
Gelyk de jonker had verklaerd?
Helaes! dit kan geen stervling weten,
Want wat zich 't misdryf dorst vermeten,
In 't donker van een heerlyk slot,
Dit weet alleen de groote God!
 |
|