Het burgslot van Zomergem
(1840)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 45]
| |
[pagina 47]
| |
Hoe schittert, in den lentemorgen,
De lelie in haer sneeuwen dos!
Maer ach, daer ryst een buldrend weder,
En 's avonds ligt zy kwynend neder,
Ontkleurd en van haer' stengel los!
Zoo schynt zy een geknakte bloeme,
Zy die daer in den leunstoel ligt;
Nog flus zoo frisch en schoon en bloeyend,
Nog flus de wang van roozen gloeyend,
En thans de doodwade op 't gezicht!
Het hoofd valt, slingrend, rugwaerts over
En stort de blonde hairvlecht neêr.
De handen zygen onbewogen,
Verglaesd staen de ongesloten oogen,
En ach! haer boezem schokt zoo zeer!
| |
[pagina 48]
| |
‘Hou stil!.... laet zoo dit paerd niet hollen....
My draeyt het hoofd van zoo'n galop!
O vader!... o, laet hem het leven....
Want liefde alleen.... maer 'k zie u beven....
Ach, alles draeyt en danst.... hou op!...’
Dus roept en raeskalt zy by poozen,
Tot eindlyk al heur kracht bezwykt,
En dat de slaep, de troost der droeven
Die balsems voor het hart behoeven,
Zyn vingren op haer oogleên strykt.
Zy slaept. En eene in 't zwart gehulde,
Een bleeke maegd zit aen haer' voet,
Die uit een boek met gouden sloten,
En by een lamp uit goud gegoten,
Haer beê ten Hemel stygen doet.
En reeds zat ook die maegd te sluimren,
Reeds schoot de lamp een bleeker vlam,
Wanneer, gelyk een geest verschenen,
En zachtjens stappende op de teenen,
Een jongling tot den leunstoel kwam.
| |
[pagina 49]
| |
Wat was hy schoon van leest en trekken,
Wat blonk zyn kleed van pracht en weeld'!
Hy hield de muts met zwarte pluimen
Eerbiedig onder beide duimen,
Als stond hy voor een heilig beeld.
Hy boog zich tot de slapende over,
En kuste 't voorhoofd haer zoo teêr.
Dees kus verrukte en schokte tevens,
Hy bragt de bron van 't leed des levens,
De zelfbewustheid in haer weêr.
De jongling knielde aen hare zyde;
En zy, ontwakende in gezucht,
Sloeg om zyn' hals haer bevende armen:
‘O Moeder Gods, wil ons beschermen!
Gy, Koenraed, hier! - ach, spoed u, vlugt!’
‘Ja, Clara! hier aen uwe voeten,
Maer ', sprak hy’, niet van hier gevlugt.
‘Hier in de stad der Artevelden,
Met wie we aen vorsten wetten stelden,
Is niets wat onze liefde ducht!’
| |
[pagina 50]
| |
‘O hemel, in zyn Winterwoning! -
Spreek op, toch niemand is gesneefd?’ -
‘De mannen vielen op elkandren
En sneefden de eene door den andren,
Maer 'k zweer de graef uw vader leeft.
Hy leeft, doch was in woede ontstoken.
Het schuim brak, wit, hem uit den mond,
Met eenen vloek op al zyn magen,
Terwyl, door hooger hand geslagen,
Hy magtloos neêrzonk op den grond.
Ik heb hem aen de wilde woede
Van myne knechten losgerukt.
Op morgen keer ik tot hem weder;
Ligt dat ik zynen trots verneder,
Zoo nog één pooging my gelukt!’
‘O ja!’ riep Clara, ‘keer, keer weder,
Maer laet, o laet my met u gaen!
Op dat ik zyne kniën kusse,
Op dat ik zynen wrevel susse,
Zyn hart verwurw' door myn getraen!
| |
[pagina 51]
| |
Den Hemel roep ik tot getuige
Dat ik geen hulp u heb beloofd,
O Koenraed, dan op uw verklaren
Myn vader van geweld te sparen,
Geen hair te krenken van zyn hoofd!
Vergeving! o vergeving, vader!
Voor 't kind dat u verraden dorst,
Voor 't kind dat laf u dorst ontvlugten!....’
Haer stem verdoofd door diepe zuchten,
Smoorde in de golving van haer borst.
‘O dierbre Clara!’ sprak de jonker,
‘Al wat gedaen is, is gedaen.
En zie, vergun my slechts drie dagen,
En 'k doe uw hart geruster slagen:
'k Breng u des graven jawoord aen!’
Met deze tooverende woorden
Kwam haer een weinig kalmte weêr:
Zy was wel steeds nog droef en treurend,
Maer 't was niet meer zoo hartverscheurend,
Haer weedom was geen wanhoop meer.
| |
[pagina 52]
| |
En 's avonds van den eersten dage
Kwam Koenraed tot zyn mingenoot,
En sprak: 'Ik vond den graef te bedde,
‘Doch twyfel niet of men hem redde,
Hy nam het voedsel dat ik bood.’
En 's avonds van den tweeden dage:
‘Thans koom ik hoop en vrees u biên;
De graef is, ja, in nood van sterven,
Maer 'k mogt van hem reeds 't woord verwerven
Dat morgen gy in schrift zult zien.’
En 's avonds van den derden dage:
‘Ach, liefste, aen alle blydschap paert
Een droefheid zich in 't menschlyk leven:
Zie hier wat my de graef wou geven,
Maer ach, de graef rust onder de aerd!’
Nu reikte hy aen de eedle jonkvrouw
Een geel en blinkend perkament,
Waerop ze, in 't roode was gedreven,
En ryk op zyden lint gesteven,
Heurs vaders zegel gaef erkent.
| |
[pagina 53]
| |
En by dit zien en by dit hooren,
Valt 't meisje in 's jonglings armen om,
Als of, van lucht en licht verstoken,
Ze op eenmael de oogen had geloken,
Zoo magteloos, zoo bleek, zoo stom.
Geen wonder, want dees sterke ontroering
Was t'hevig voor een vrouwenziel;
't Was al de vreugd van 't minnend harte,
En al de foltring van de smarte,
Die tevens op haer' boezem viel!
Zy had de zeegning harer liefde
Gezien op 't perkamenten blad,
Maer met dien zegen kwam te gader
De laetste zielzucht van een' vader
Dien zy zoo zeer beleedigd had.
Geen droefheid echter is hier eeuwig.
De jonkvrouw wordt getroost, gered;
En kerk en kluis en kloosterwanden
Gewagen van haer zoenoffranden.
De hemel hoor' haer smeekgebed!
|
|