|
| |
| |
| |
| |
Het klavier.
Aen den heer E. Cemmerman.
Oui, je le crois, quand je t'écoute,
L'harmonie est l'âme des cieux.
Kunstenaer! wanneer uw vingren,
Zwevende over 't glad klavier,
Toonen door elkandren slingren,
Weet gy dat in uwe accoorden
Als in wondre tooverwoorden,
Dan een tael zich hooren laet,
Die ons hevig kan ontroeren
En den geest aen de aerde ontvoeren,
Maer die 't hart alleen verstaet?
| |
| |
'k Wandel, in de lentedagen,
Dikwyls langs het open veld,
Naer het koele westen snelt.
Langs de groenbewassen zoomen
Hoor ik 't murmlend beekjen stroomen
Dat al kablend henen vlugt;
En by 't somber avondnaedren
Ruischt de westwind door de blaedren,
Treurig, als een diep gezucht.
Of de halsbel, in de verte,
Klinkt, by 't loeijen van het vee,
Of de tortel klaegt van smerte,
En met haer klaegt de echo meê.
Of, gelyk een levend orgel,
Zingt, met onvermoeibren gorgel,
Philomeel de vooglen voor
Die met haer het bosch bewoonen,
En de vloed van hare toonen
Stroomt de breede wouden door!.....
| |
| |
By die duizend maetklankwyzen,
By die stemmen der natuer,
Die uit dank ten hemel ryzen,
Als de smook van 't outervuer,
Treft me een zalig zielsverrukken,
Door geen woorden uittedrukken;
En wat my alsdan vervoert,
Wat me in hooger kring doet zweven,
Voel ik, kunstnaer, weêr herleven,
Als uw hand de snaren roert!
Ja, wanneer uw vlugge vingren,
Zwevende over 't glad klavier,
Toonen door elkandren slingren,
Dan ontstaen uit uwe accoorden,
Als uit wondre tooverwoorden,
Beelden, nu eens overschoon,
Dan eens somber of ontzettend,
Of vertroostend, of verplettend,
Naer de wending van uw' toon!
| |
| |
't Is soms lief als 't appelbloozen
Waerin zich de boomgaerd tooit,
Of als bloesem van de roozen
Zacht op leliensneeuw gestrooid!
't Is soms zwart als nachtlyk duister,
En soms klaer als zonneluister.
't Zyn soms zomeravondluchten
Waerin zuidewinden zuchten,
Of 't is 't stormen van d'orkaen!
Ligte noten, blyde toonen
Schildren 't hupplen van de jeugd,
Of den marsch van heldenzonen,
Of het schertsen van de vreugd.
Trager maetgang, angstig stenend,
Schetst een hart dat zuchtend, weenend,
Kermt om een ellendig lot;
Of een teêrder klankenmenglen
Leert ons de eeuw'ge tael der englen,
| |
| |
Dikwyls als de galmen stroomen,
Ongekunsteld, lief en teêr,
Zie ik, als in zachte droomen,
Lang verleden dagen weêr.
Hoop en vrees van vroeger leven
Komen voor myne oogen zweven;
Soms houdt my de vreugd geboeid;
Maer meest voel ik op myn wangen
Eenen traen van weemoed hangen,
Die voor vroeger rampen vloeit!
Zeg my, kunstnaer, wat 's de reden
Van de kracht dier melody?
Kunt gy het geheim ontleden,
Van uw kunst, uw harmony?
Neen! - natuerlyk is uw spelen,
Als de zang der Philomelen,
Als het suizen der Zephieren
Door de kruin der populieren,
Als het murmlen van de bron!
1836.
|
|
Auteursrechtvrij
