Bloemen mijner lente

[p. 125]

Verjaring.

Dertig jaren zyn daerheen
Sints my 't eerste licht bescheen!
Wat al stormen, o myn hart!
Hebt gy moedig reeds getart;
Wat al doornen, sints dien stond,
Hebben, bloedig, u gewond!
Juicht gy in uw noodlot niet
Dat de tyd snel grafwaerts vliedt,
En dat ge op des levensbaen
Zoo veel wegs hebt afgedaen?
Vraegt gy niet als een genâ
Dat ras 't uer der toekomst sla? -

ja.

Maer de neevlen op deze aerd
Waren soms ook opgeklaerd,
En na 't onweêr en de orkaen,
Loeg de zon u soms eens aen;
Onder doornen scherp en boos
Pronkte ook wel een frissche roos,

[p. 126]

 

En by 't oopnen van haer knop

 

Stilde soms uw droef geklop; -

 

Zoudt ge op 's levens kronkelpad

 

Voor die bloem waerop ge eens tradt,

 

Voor die zon die u bescheen,

 

Wenschen om terug te treên.....?

 

 

 

neen.

 

 

 

Maer, myn hart! gy werdt gevoed

 

Door den reinsten, teêrsten gloed

 

Waer het englendom op roemt

 

En die de aerde liefde noemt;

 

Nimmer vondt ge een maegdenlonk

 

Waer voor u die gloed in blonk,

 

En zoo God, met u begaen,

 

Nu nog op uw stroeve baen,

 

Een der sterflyke englen zond

 

Die haer lot aen 't uw verbond,

 

Die u minde, en met een' lach

 

Op de rest uws levens zag......?

 

 

 

ach!