|
| |
| |
| |
| |
De Vlinder.
Mais adieu l'aile d'or, pourpre, émail, vermillon,
Quand l'enfant a salsi le frêle papillon,
Quand l'homme a pris son espérance.
‘Waerom toch, lieve knaep, dat zuchten?
Waerom die tranen op uw wang?
Zeg, hadt gy eenig leed te duchten?
Maekte u een vreemd verschynsel bang?
Of toonden u de honigbyen
Dat, wie tot roovery haer naekt,
Niet strafloos haren nektar smaekt?
Of doet een laekbre mensch u schreijen?
Of gingt gy waer de haegroos bloeit,
En heeft de doorn uw lust besnoeid?
Och, de onschuld zelf, by haer genugten,
Heeft vaek een strafbre doorn te duchten -
Zeg, lieve knaep, waerom dat zuchten?’
| |
| |
Het knaepje sprak geen enkel woord:
Met d'elboog op een boomstam leunend,
En 't hangend hoofd dus ondersteunend,
Ging 't in het nokkend weenen voort.
Een arm hing droef hem langs de leden,
En dikwyls staerde 't naer beneden,
En telkens dat het op den grond
Zyn oog sloeg, zichtbaer diep bewogen,
Borst hem een nieuwe traen uit de oogen,
Een nieuwe zielzucht uit den mond.
In 't einde, zyne wangen droogend,
Zyn' tranenvloed te stillen poogend:
‘Neen, vader, wat my dus ontstelt’
Dus stamelt het,’ en my doet schreijen,
‘Is geenszins vrees voor spookeryen,
Noch angelsteek van honingbyen;
Aen bytjens deed ik nooit geweld,
En 'k wist reeds van in vroeger dagen
Dat roozen scherpe doornen dragen.
Maer wat my wel te regt doet klagen
Is daer die worm, daer op het gras,
Die thans van leelykheid doet schrikken,
En nog voor weinig oogenblikken
Een weêrgaloos schoon diertjen was.
Zoo ligt als adem zag ik 't zweven
Op gazen wiekjes, fyn geweven;
Die wiekjes flikkerden als goud
Op 't wit der lelie neêrgedauwd;
| |
| |
Noch glans waerop gesteenten roemen,
Noch al de kleurpracht van de bloemen,
Was by zoo'n vederprael te noemen.
Het rees en daelde en dwaelde in 't ruim,
En zeeg nu op een bloempjen neder,
En vloog dan naer een bloempjen weder,
En 't scheen of 't, in een' dartlen luim,
Zyn vreugde schiep om zonder poozen
De schoonste bloempjens lief te koozen. -
Door iets zoo liefs, zoo ongewoons,
Zoo schittrend, zoo verrukkend schoons,
Gansch in bewondring opgetogen,
Voldeed my eerst de lust der oogen;
Maer ras door andren lust verhit,
Wyl me een te sterk verlangen griefde,
Wilde ik het voorwerp myner liefde,
Het edel diertje in myn bezit.
Ik volgde het in 't onbestendig
En slingrend dwarlen, hupplend na,
Maer al myn streven, hoe behendig,
Kwam by zyn' vluggen zwier te spâ.
Ja, telkens dat ik 't van de tippen
Van bloem of blad te nemen docht,
Zag ik 't aen myne hand ontglippen
Als schaduwschyn of dunne locht. -
'k Was eindlyk moede en afgeronnen,
En zeeg wanhopend in het gras,
Maer 'k had de lust doch niet verwonnen
| |
| |
Die my in 't hart geslopen was.
't Verlangen was nog even vurig,
En 't diertjen volgde ik nog gedurig
Met de oogen na, waerheen het vloog.
Ik docht het zou zich nu verbergen,
Doch neen, het bleef my onder 't oog,
En, of het nu myn' gloed wou tergen,
Het kwam my naêr en nader by,
En zwierde en dwarrelde aen myn zy.
En zie! daer kroont het myn verlangen,
Daer vlyt het op myn' knie zich neêr.
Ik gryp..... en 't diertjen is gevangen;
Neen, thans ontglipt het my niet meer.
Voor geene vreugd, geen goed van 't leven
Had ik deez' dierbren stond gegeven.
Ik vierde myn verrukking bot,
En smaekte een oogenblik 't genot
Dat 's hemels englen smaken moeten,
Als ze eenen nieuwen engel groeten.
Ja, meer gelukkig dan een vorst
Drukte ik myn' schat aen myne borst,
En 'k wou nu ook myn lust verzaden
Met in zyn' glans myn oog te baden:
Ik open myne hand, en staer.....
En..... 'k walg van afkeer, want..... zie daer....’
| |
| |
Hier wees het knaepjen naer beneden,
Maer kon niet voort in zyne reden.
En wat het dus ontsteld bekeek,
Was iets wat aen een worm geleek;
Een vlinder met geknotte vlerken,
Waerop geen waes meer was te merken.
‘Myn zoon!’ dus riep de vader uit,
De les die u verhael besluit
Is ligt niet vatbaer voor uw jaren;
Doch hoor wat ik u zal verklaren:
Uw vlinder is het levend beeld
Van ydle schoonheid! en 't berouwen
Dat thans uw borst schynt te benauwen,
Is vrucht die drift en wellust teelt!
|
|
Auteursrechtvrij
