Bloemen mijner lente

[p. 118]

By den schielyken dood van een Zesjarig Meisjen.

Et, rose, elle a vecu ce que vivent les roses,

L'espace d'un matin.

Malherde.

Een zeldzaem bloempje lief en frisch,
Staet, by het zachte morgendauwen,
Zyn teedre bladertjes te ontvouwen,
Daer 't reeds de roem des bloemhofs is.

En wyl het bloempje dus zyn' knop
Ontplooit, om haest in glans te pralen,
En 's kenners lofspraek te behalen,
Staet, met de zon, een onweêr op.

En wyl het onweêr bliksems teelt,
Daelt eene onzichtbre Godheid neder,
En - 't bloemje vindt men niet meer weder. -
Dit 's, lieve Pulcherie, uw beeld!....

[p. 119]

 

Ja, tengre bloem! voor wie deze aerd

 

Geen prys bezat, gewis een engel,

 

Geen andre rukte u van uw stengel,

 

Want gy zyt God en englen waerd!

 

 

 

Ons tranen vloeijen voor u neêr;

 

Maer gy, gy roept van uit uw reijen;

 

‘Onnooslen! hoe, wat durft gy schreijen?

 

Is 't schoonst gebloemt' niet voor den Heer?’