|
| |
| |
| |
II. (1812-1831.)
‘De landhoeve die wy sints jaren bewoonden,
En die wy bebouwden met paerd en met koe,
Verschafte ons een eerelyk brood en wat ovrigs,
Want akker en hoeve behoorden ons toe.
Uw broeder, een jongling van forsche gestalte,
Maer deugdzaem en liefdryk en zacht van gemoed,
Dreef reeds met de paerden den ploeg door de velden,
En maekte de taek van uw' vader zoo zoet.
Maer ach! 't was de tyd van verderf en verdelging,
Een tyd voor de moeders zoo angstig en naer!
De wereldgebieder vroeg nog eens haer zonen,
En pas werd uw broeder, helaes! achttien jaer.
Wy hadden hem tweemael door andren vervangen,
Daertoe eerst den oogst en dan de akkers verkocht;
Maer nu werd hy zelfs tot de slagtbank geroepen,
En 't was ons als of men zyn doodvonnis brogt!
| |
| |
Daer werd hem één' dag tot bereiding gelaten,
Een dag van verscheurend en doodend verdriet.
Des ochtends daerna ging ik vroeg aen zyn bedsteê,
Om nog hem te omhelzen, maer 't vond er hem niet.
Wy dachten hy had aen ons wee zich onttrokken.
Een dag ging voorby in vertwyflenden nood;
Des anderdags kwamen gewapende mannen,
Die eischten uw' broeder, “of levend of dood”!
Ik smolt te vergeefs in den stroom myner tranen,
Uw vader, vergeefs, sprak van onschuld en regt;
Uw vader, myn kind, werd gescheurd van myn zyde,
En als een misdadige aen keetnen gelegd!
Nu viel ik in onmagt, en 'k heb geen geheugen
Van 't geen er gebeurd is gedurende een week,
Tot dat, op een' avond, uw vader in huis trad,
Die, bleek en vergrysd, een geraemte geleek.
Den morgen nadien ging hy de akkers bezoeken,
Nog altyd door naemloozen kommer belaên;
En, hemel! wat vond hy in 't rypende koren?
Het lyk van uw' broeder, door honger vergaen!
| |
| |
Hy zonk, als verplet, op het ligchaem ter neder,
En bleef er bewustloos tot digt aen de nacht,
En laedde dan 't lyk, in wat stroo, op zyn' wagen,
En toog naer de stad met zoo schriklyk een vracht.
Tot voor het paleis van den landvoogd gekomen:
“Gy wildet hem levend of dood in uw magt,
“Daer hebt gy hem”, riep hy, zyn' last nederstortend,
En vloek over u en uws keizers geslacht!”
Welligt had hy niets van dien ramp my doen kennen,
Maer 'k drong, woord voor woord, zyn geheimen hem af,
Terwyl, als een boom door den bliksem getroffen,
Hy kwynend verging, eene prooi voor het graf.
Ten laetsten is hy van de ellenden ontslagen.
Ik dacht, by zyn dood, in het wee te vergaen,
En dan zyt gy, spruit der ellende, geboren -
Maer, lieve! de koortsvlam grypt feller my aen!
Ik weet niet wat neevlen.... Ach, spoed u, Helene!....
Het kruisbeeld.... en 'k zegen....’ - zy hield nog een stond
Heur hand boven 't hoofd van haer kind, maer de doodstuip
Verdraeide haer de oogen. en sloot haer den mond.
| |
| |
Helene, als uitzinnig, omvatte haer moeder,
En wou haer nog roepen, en dragen op 't bed;
Maer ach, zy bezweek, by zoo hevig een pooging,
En zeeg weêr ten gronde, vernietigd, verplet.
En als nu de morgen verrees was er niemand
Die 't venster der hut zag ontsluiten - de dag
Was ver reeds geklommen wanneer men er in drong,
En ieder verbleekte op het geen hy er zag.
Blandine was nog in haer' leunstoel gezeten,
Heleen knielde vóór haer, het hoofd op haer' schoot,
Een lach scheen op beider gezichten te zweven,
Maer beî waren roerloos, en yskoud - en dood.
Dit was dan het eind van die englen der aerde,
Dit was dan de kroon van zoo treurig een lot......
Wat zyn er al braven rampzalig gestorven!
Maer wie kent de wegen en 't oordeel van God?
|
|
Auteursrechtvrij