Bloemen mijner lente

(1839)–Karel Lodewijk Ledeganck– rechtenstatus



[pagina 69]

De hut in 't woud. 't Was Sprokkelmaend en koud en guer, De sneeuw stoof voor den wind, 't Werd avond, en geen maenlicht scheen; - Wee hem, die zich op zulk een uer Nog in het woud bevindt! En Werner was nog in het woud, Met jagthond en geweer; De nacht viel schielyk over de aerd; En, waer ook Werner henen schouwd', Hy vond geene uitkomst meer. Heel 't woud, met zyne dorre blaên, Was aeklig wit gekleurd; De jagthond snoof vergeefs in 't rond, Geen voetspoor had hy opgedaen, Geen' enklen stap bespeurd.
[pagina 70]
Daer staet de jager, gram te moed', Gerugsteund door een' boom, Met de armen op zyn roer geleund, Zyn trouwe jagthond aen zyn' voet, Misnoegd, maer zonder schroom. Daer staet hy, knorrende op het wild, Dat hem aen 't dolen bragt, En op de maen, die niet verschynt, En op de sneeuwvlaeg die niet stilt, En op de duistre nacht. En menig denkbeeld, stroef en zwart, Bood zich by hem nu aen; Hy dacht aen dood en ongeval, Aen rampen die zyn minnend hart Reeds vroeg had doorgestaen. Op eens fronst' hy de wenkbraeuwboog, Als werd hy leed gewaer: ‘Die snoode!’ sprak hy overluid, Met spyt en woede in 't vlammende oog, ‘'t Is heden zeven jaer!’
[pagina 71]
‘'t Is heden zeven jaer geleên Dat zy, voor vleijery, Myn huwlyksbed bezoedelde, en.... o Leila! dat uw' straf beneên Uw zware misdaed zy!’ Nog naeuwlyks spreekt hy dus, of ziet Daer springt de jagthond los, En luistert, blaft en kwispelstaert, En toont zyn meester dat zich iet Beweegt in 't nare bosch. Welhaest hoort Werner zelf 't gerucht En slaet het luistrend ga: 't Is iemand die het woud doorbreekt, En angstig stand houdt in zyn vlugt Op 't woord van Werner: Sta! ‘Ach! stuit geen' arme, die om hulp En troost, in overmaet Van nood, door bosch en velden ylt, Want mooglyk komt in myne stulp De Priester reeds te laet!
[pagina 72]
Ga waer het gindsche lamplicht brandt, Daer zult gy 't schouwspel zien: Een stervende, onbekende vrouw, Die spreekt van echtbreuk, smaed en schand.... Ach! laet my, laet my vliên!’ Hy vliedt - 't was immer koud en guer, De sneeuw stoof voor den wind; 't Was avond en geen maenlicht scheen; - Wee hem! die zich op zulk een uer Nog in het woud bevindt! ‘Een stervende, onbekende vrouw!’ Zegt Werner: ‘Echtbreuk, smaed..... Helaes! er zyn dan andren nog! Welaen, gaen heelen wy den rouw, En doen we een liefdedaed!’ Hy breekt door sneeuw en struiken voort, En gaet op 't lamplicht af; Dat licht glom in een schaemle hut, Die eenzaem stond in 't eenzaem oord: Zoo glimt een worm in 't graf!
[pagina 73]
Hy klopt aen d'ingang van de stulp: ‘o! Wie gy wezen mogt, Treê binnen’ spreekt eene oude vrouw, ‘En gave God dat gy hier hulp En heul en redding brogt! Het binnenste der hut vertoont Aen Werner een tafreel, Waer bleek gebrek en diepe ellend By stoorelooze zielrust woont; Op aerd der armen deel! De hut, uit leem en klei gebouwd, Was eerder woest dan kleen; De sneeuwjagt drong door spleet op spleet, En schuiflend blies de wind en koud Door deze spleten heen! Aen 't haerdvuer lag een handvol rys, Gezameld bingst den dag, Dat kraekte en smeulde zonder vlam, En smolt ter naeuw de sneeuw die grys Rondsom de vuerplaet lag.
[pagina 74]
Een gryze vrouw, met bleek gezicht, Bad voor een houten kruis, Dat boven 't aerden lampjen hing, Het welk een doodsch en weiflend licht Verspreidde in deze kluis. Aen de eene zy der haerdsteê stond Een melkgeit lang gehaird, Des hutbewooners eenigst goed: Die 't mager hooi t'herkaeuwen vond Voor haer met zorg gespaerd. Aen de andre zy van 't haerdsteêvuer Lag op een bed van mosch Een jonge vrouw in stervensnood; Zy rukte, in 't laetste levensuer, Haer lange hairvlecht los. Als Werner op dit schouwspel ziet Wordt heel zyn ziel ontsteld; Hy blikt met schrik de stervende aen, Terwyl zyn oog een' traen ontschiet Die zyne ontroering meldt.
[pagina 75]
‘Zy kwam, omtrent een maend geleên, Hier dolende uit het woud,’ (Dus spreekt de huisvrouw Werner aen) ‘De ellendige wist niet waer heen, En 't was zoo schriklyk koud! Zy vroeg een schuilplaets voor de nacht, En zeide dat haer nood Welhaest een einde nemen zou. Haer stem was zoo aendoenlyk zacht, Haer oog van schreijen rood. Haer schaemle kleeding liet wel rouw En drukkende armoê zien, Maer heel haer houding, haer gesprek, Verried eene ongemeene vrouw, Den toon van grooter liên! De koorts, waer ze aen te lyden scheen, Verzwakt' haer dag aen dag; Thans zieltoogt ze in haer' laetsten stond, En hoeft nog 's Priesters hulp alleen,..... Ach! waer hy toeven mag? -
[pagina 76]
Zy deed my soms een droef verhael, En sprak my van de stad, Waer ze eens het dierbaerst heil genoot In de armen van een' teêr gemael Die haer beminde, aenbad. En hoe dat heil haer werd ontroofd; Hoe ze eenmael zich misgaen En hare trouw verbroken had; Hoe ze een' verleider had geloofd, En haer gemael verraên! En hoe die zwarte gruweldaed Nog naeuwlyks was volvoerd, Of dat een grievend zelfverwyt Haer oog in tranen had gebaed, Haer gansche ziel ontroerd. En hoe zy des verleiders woon In wanhoop was ontvlugt, En hoe zy nu, sints zeven jaer, Als een verlaetne van de Goôn, Om hare zonden zucht.
[pagina 77]
En hoe zy in die zeven jaer Eerst doolde en zwerfde in 't rond, En dan haer handwerk had verhuerd; En waer zy troost zocht in 't misbaer Slechts koude zielen vond! En hoe zy vaek, in 't holst der nacht, Door onrust als gejaegd, Had voor haer Ega's deur geknield, En daer, in diep gezucht versmacht, Vergeving had gevraegd!’ Hier zag de huisvrouw Werner aen En was voor hem beducht; Hy beefde en wankelde als een riet; Zyn oog ontvlood een zware traen, Zyn borst een diepe zucht. ‘Haer' naem heeft zy my niet gemeld Noch iets van haer geslacht, Maer zie, zy schonk my dezen ring, Op dat hy myne zorg vergeld' Myn waken dag en nacht.’
[pagina 78]
Als Werner zynen trouwring ziet Stort hy verplet ter neêr Op beide kniên, voor 't bed van mosch, En andre woorden vindt hy niet Dan: ‘Leila!..... God en Heer!’..... Hy grypt haer koude en bleeke hand, En drukt die aen zyn' mond, En voelt die flaeuwe polsslag nog Die wel niet alle hoop verbant, Doch 't naedrend eind verkondt. ‘o Leila! welk een yslyk lot Brengt weder ons te saêm! Zy, als ontwakende uit een' droom: ‘Wie roept my, als ik ga tot God, En wie, wie kent myn' naem?’..... ‘Ach, Leila! zie uw' Werner aen Die weêr zyn liefde u schenkt; Die u verzoening vraegt en biedt, En, wat hy ook hebb' doorgestaen, Niet aen 't verleedne denkt!
[pagina 79]
Ach, schriklyk, Leila! was uw straf, Uw lyden lang en zwaer, Maer zy thans alle leed voorby! En denk niet meer een dood of graf; Wy leven voor elkaêr!’ Zoo haest zy Werners naem verstaet, Ontschiet een nare gil Haer zwakke en afgezuchte borst, En, met de doodkleur op 't gelaet, Blyft ze eene poos nog stil. In 't eind, zy poogt een enkel woord..... Maer poogt het zonder vrucht. Zy drukt met kracht in Werners hand, En wyst hem naer een beter oord, En..... loost den laetsten zucht! Verplet door zoo veel harteleed, Door wanhoop als vervoerd, Kust Werner Leila's kouden mond, Wanneer de priester binnen treedt Dien dit gezicht ontroert.
[pagina 80]
‘Ach, vader!’ spreekt hem Werner aen, ‘Zy is der aerde ontvloôn. Gy mogt haer geen vergeving biên Om 't geen ze eens schuldig had misdaen, Ik heb haer die geboôn! Nog steeds was 't weder koud en guer, De sneeuw stoof voor den wind; 't Was avond en geen maenlicht scheen; Wee hem! die zich op zulk een uer Nog in het woud bevindt!

Vorige Volgende

De hut in 't woud.