|
| |
| |
| |
Romancen.
| |
| |
| |
De weduwe en de wees.
Aen Mev. Van Ackere, geb. Maria Doolaeghe.
| |
I. (1831.)
Wat zyn er al braven rampzalig gestorven!
Maer wie kent de wegen en 't oordeel van God?
Blandine en Heleen waren paerlen van deugden,
En niets was zoo treurig als beider haer lot.
Blandine was moeder, Heleen was haer dochter;
De moeder was weduw, de dochter was wees;
Verlamd en vergrysd door de rampen was gene,
Bevallig en negentien jaren was deez'.
Zy zaten en sponnen de vlasrok tot garen -
Een handwerk weleer het vermaek der vorstin,
Sints lang tot de schamele veldhut vervallen,
En nu, laes! te slecht voor het noodigst gewin -
| |
| |
Zy zaten en sponnen. 't Was avond en winter:
De vorst knelde hard, aen heur haerd was geen vonk.
Blandine was eindlyk de rilling niet meester,
Heur hand, gansch verstyfd, werd onmagtig en zonk.
Zy hadden in lang niet een woord meer gesproken;
Maer nu sloeg Blandine haer blikken omhoog,
En zag dat Heleen hare zuchten verkropte,
En dat er een traen haer ontgleed uit het oog.
‘Myn dochter, “zoo sprak zy,” te regt mogt gy weenen;
Ik heb tot gebrek en ellende u gebaerd.
Gy slyt te vergeefs uwe vingren aen 't garen,
Ons werk schaft geen brood meer, geen vuer aen den haerd.
Natuer heeft u mild van haer gaven geschonken;
Uw deugd is een glans in den maegdlyken kring,
En menig een jongling zocht zeker uw liefde,
Zoo ik, als een rif, aen uw zyde niet hing.
Ik rek tot uw jammer myn jammerlyk leven,
Maer 't uer der verlossing, myn kind, is naby;
Ik voel dat de koorts meer my treft dan de koude;
Misschien deze nacht nog en dan zyt gy vry.’
| |
| |
Helene barst los in een radeloos huilen;
Zy stort voor den schoot van haer moeder ter neêr,
En vat hare handen, en drukt ze aen heur harte,
En tracht ze te warmen, en kust ze zoo zeer.
‘o Moeder, myn moeder! wat komt u toch over!
Gy spreekt als ontzind, maer gy meent het niet, neen!
De hemel, o moeder, zal nimmer ons scheiden,
Want door u en voor u leef ik maer alleen!
Ik zou in den nood.....’ maer zy zwygt, en vliegt ylings
Het zoldertjen op, en zy scheurt van haer bed
Twee planken, waermeê zy de ladder weêr afstygt;
Zy weet die te klieven, en acht zich gered.
Zy legt ze aen de haerdstede, en rukt uit het stroodak
Een handvol met stoppels, verouderd en droog,
En steekt, onder 't hout, er het lampjen eens tegen,
En krakend en hel stygt de vuervlam omhoog!
Nu schuift 't edel meisjen den stoel harer moeder
Tot digt aen het vuer, langs den kant van de hut
Alwaer eene bedstede alleen voor den regen,
Maer geenszins voor koude of voor wind staet beschut.
| |
| |
Zy vleit aen de kniên van haer moeder zich neder,
En wyst op het haerdvuer als eind van den druk,
En daer zy de rilling een poos voelt verzachten,
De onnoosle! zy schreit nu van vreugde en geluk.
‘Welaen, myne moeder, het leed nu vergeten!’
Dus nokt ze ‘denkt thans aen die wanhoop nier meer,
Maer spreekt my nog eenmael van vader en broeder,
Die later wy saêm zullen zien by den Heer!’
‘Heleen,’ zucht Blandine, gy zyt my een engel,
‘Gy dierbare rest van myn vorig genot!
Uw vader en broeder? wel zyt gy hun waerdig,
Maer hoede u de hemel, myn kind, voor hun lot!
|
|
Auteursrechtvrij
