|
| |
| |
| |
III. (1206.)
Furens quid foemina possit.
Een volle jaerkring was verloopen,
Sints keizer Boudwyn's schrikbren val,
En nog werd, in Bulgarie's staten,
Der vreugd den vollen toom gelaten,
En nog weêrgalmden stad en dal.
En nog was daeglyks by de krygers
Het klinkend wapenspel in zwang;
Zy zochten, met vereende scharen,
De bergbewoonende adelaren,
En keerden weêr met buit en zang;
Of schaerden zich in breede ryen,
En toonden hun' gewaenden glans;
Of veinsden oorlog met elkander,
En overvielen de een den ander',
En braken juichend schild en lans.
| |
| |
Een lentedag zonk aen de kimmen -
De nacht viel op Ternovo's wal,
En weder rees er uit de muren
Een nieuw gegolf van zegevuren,
Begroet door luid triomfgeschal.
Dit was het sein der jubelviering;
Want als de zon in 't oost weer blonk,
Vergulde zy, als bliksemflitsen,
De wimpels op de torenspitsen,
En 't daevrend zegelied herklonk.
Johannis, nog van glorie dronken,
Hield feest in morgenlandsche pracht;
En wat het Oosten kon bevatten
Van specery en ooft en schatten,
Werd hem ten hofdisch aengebragt.
Daer zat hy, by zyne hoftrawanten,
Op zyden kussens, ryk gestikt;
Daer dronken zy uit gouden schalen
Den godendrank van Cypris dalen,
Die 't brein beroert en 't hart verkwikt.
| |
| |
Daer spreidde zich de ryksvorstinne
In haer bekoorlykheid ten toon;
Zy had noch paerlen noch sieraden
En echter scheen ze in glans te baden,
In waren glans van eigen schoon.
Een hemel lachte in hare blikken:
Zy hield die blikken op den vorst,
En schiep, door woorden en door lonken,
Een zengend vuer van minnevonken,
En joeg dat vuer in 's konings borst.
‘Myn dierbre Recca,’ sprak Johannis,
‘Uwe is myn roem, myn magt op aerd!
Uw wil is wet die niets kan krenken;
En wee den snoode die dorst denken.....!
Waerom dus lang de wraek gespaerd?’
‘o Vorst, gy kent myn teeder harte,
Te ligt bewogen door den nood.
Ik wou een schyn van troost hem leenen,
En 'k ging schier daeglyks tot hem hene,
Meêdoogend voor een val zoo groot.
| |
| |
En naeuwlyks trad ik enkle malen
Den kerker in, en naeuwlyks mogt
Zyn oog door 't zedig sluijer booren,
Of zie, hy deed een tael my hooren,
Die 't schaemrood op myn wangen brogt.
Vergeefs dreigde ik hem met uw wrake,
Hy ging in 't schaemtloos hoonen voort,
En dacht, in zyn verwoede ontroering,
Op gruwbre middlen tot ontvoering;
Hy sprak van echtbreuk en van moord!
Ik zou hem naer zyn Vlaendren volgen,
En deelen daer zyn magt en eer;
Maer om tot zoo'n bereik te komen,
Moest ik, o vorst, uw bloed doen stroomen....!
Afschuwlyk!.... help, ik kan niet meer.’ -
‘Hou op, o Recca, wisch uw tranen’
Dus spreekt de vorst, ‘zyn uer is daer!
En gy doorluchte feestgenooden,
U wordt een schouwspel aengeboden
Nog ongepleegd en wonderbaer!
| |
| |
Brengt, dienaers, brengt de narren binnen!’ -
Zy kwamen vreemd en bont gekleed,
En tergden, scholden en begekten
Een' ook met bont en py gedekten,
Maer wiens gelaet hun siddren deed.
Een beeld verplettend om aenschouwen:
Der dieren vorst, in boei gekneld,
Gansch uitgemergeld en bezweken,
Met stof en slyk en bloed bestreken,
Aen wolvenkroost ten spot gesteld!
Hy kan den hoon niet langer harden,
En roept, daer hy de slaven stoot:
‘Terug! verachtlyk broed van dwergen!
‘En gy, tyran, waerom dit tergen?
‘Welaen, gebied, ik wacht den dood!
‘Het zy zoo, Boudewyn van Vlaendren!’
Snaeuwt hem Johannis bitsig toe:
‘En leer wat ik met aertsverraders,
En echtverbrekende euveldaders,
En eervergeten slaven doe!
| |
| |
De keizer staeft en wreekt zyne onschuld,
En spreekt: ‘Ik sterf, 't geweten vry,
Maer zy die Godes straf moet vreezen,
Maer de ondeugd in een menschlyk wezen,
Daer zit ze, daer, aen uwe zy!’
Johannis geeft een schrikbaer teeken
Aen beulen die zyn wenk verstaen;
En even als de boschgezellen
Een forsschen woudeik nedervellen,
Zoo vallen zy op Boudwyn aen.
Eerst klieft de byl hem beide de armen
En jaegt dan beide kniën door.
Het hoofd, daerna, wordt afgeslagen
En voor des konings voet gedragen,
Zyn' romp smyt men den honden voor!....
Maer zeker, by dien gruwbren bloedstroom,
Dekte ieder zich van schrik het oog?
o Neen! zy raesden, dol en dronken,
Terwyl zy met de schalen klonken,
En woest gejuich steeg luid omhoog!
| |
| |
Maer Recca dan, die hem zoo minde,
Die als een godheid hem aenbad? -
Zy loeg met wellustvolle blikken,
Vooral toen zy zyn laetste snikken,
Met gretig oog verzwolgen had!
En de ongevoelige Johannis?.....
Men zegt dat hy een' dienaer wonk,
Door wien hy 't bloedend hoofd deed zuivren,
En dat hy, zonder 't minst te huivren,
Uit Boudwyn's hollen schedel dronk!
|
|
Auteursrechtvrij