|
| |
| |
| |
II. (1206.)
Schiller. - Iphigenie in Aulis.
't Ryke en magtige Bulgarie
Is op weidsche steden prat:
Om haer baden hoog geschat;
Maer het oudberoemd Ternovo
Is de sterke koningsstad.
Daer zyn hof- en lustpaleizen,
Waer men treedt op zyden wol;
Daer zyn tempels van wit marmer,
En bazars van wondren vol;
Maer ook daer, by al die schatten,
't Heft de ruwe en vale muren
Uit een sterk beschanste gracht;
Onder zyn gewelfde gangen
Heerscht een eeuwig donkre nacht;
Wonder waer het zoo de luchtspleet
Ooit een strael der zon er bragt!
| |
| |
Daer lag op de vochte steenen,
Vaek door Christen bloed besproeid,
Menig braef en edel ridder,
Ruig van baerd en ongeschoeid.
Een lag echter, afgezonderd,
In een breeder cel geboeid.
Hoog en forsch was zyn gestalte,
En zyn hairlok lang en zwart;
Rimplen in het voorhoofd tuigden
Wat al ramp hy had getart;
Maer steeds meldden nog zyn trekken
De eedle ziel en 't moedig hart.
Maenden waren reeds vervlogen,
En hem mogt geen troost geschiên.
Want hy had geen menschlyk wezen
In 't verpestend hol gezien,
Dan de wachter die hem daeglyks
't Water en het brood mogt biên.
Eens, in vurige avondbede,
Zat hy knielend op een steen,
Als de grendelsloten sprongen.....
't Was de wachter niet, o neen,
't Was een vrouw, met sleep en sluijer,
Die hy stil tot hem zag treên.
| |
| |
Wel ontroerde hem 't verschynsel,
Wel verbleekte hy misschien,
Daer een stem als van een' engel
Hem een' zachten groet wou biên;
Maer die 't floers had mogen ligten
Had iets meer ontroerd gezien!
Hy had zelfbedwang gelezen
Op een' schoonen wenkbraeuwboog;
Hy had wangen zien ontgloeijen,
Waer des harten vlam in vloog.
Hy had vonken vuers zien blaken
In een minnend vrouwenoog!
Zy verborg haer diepe ontroering,
En zy sprak: ‘o Boudewyn,
'k Ken uw lot en uwe rampen
Zeg my of er nog op aerde
Balsems voor uw wonden zyn.’
‘Zyt ge een wezen uit den hoogen’,
Stamelt Boudwyn, als verstomd,
‘Die my, in dees grafgewelven,
Als een licht beschynen komt?
Waerom dan u in dit hulsel
Van bekoorlykheid vermomd?’
| |
| |
‘Boudwyn! 't woord dat my hier inbragt,
Zeker, is tot meer bekwaem;
Eenmael...... maer thans wil ik heengaen,
En wat hielp u toch een naem?
Keer ik, spreek my dan van Vlaendren
En zyn wondren en uw faem.’
En zy keerde meer dan eenmael,
En zy bleef er menig uer,
't Manlyk schoon gelaet beschouwen
Als een wonder der natuer;
En zy voedde dus de vlammen
En hy sprak haer van dat Vlaendren
Waer de zon der vryheid gloort;
Waer en nyverheid en handel
Wondren scheppen, nooit gehoord;
En zyn tael joeg haer verrukking
Tot in wilde wellust voort!
Maer wie was dan die verwaende
Gloeijend van onreine min? -
Zie! daer treedt zy, thans ontsluijerd,
Weder 's nachts de celdeur in.
't Is de trouwelooze Recca,
't Is Bulgarie's koningin!
| |
| |
Met verwardheid in de blikken,
Spreekt zy Boudwyn toe: ‘o Vorst!
Hoor: Johannis is een monster,
Die naer bloed en tranen dorst;
Maer niet hier in dezen kerker
Wordt zyn zwaerste boei getorscht.
Spreek, twee offers kunt gy redden’ -
‘Wie, vorstin?’ - ‘Ach, u en my!
U, de bloem der oorlogshelden,
Dien hy doemt tot slaverny,
My, die 't haetlyk schepsel foltert,
Dag en nacht, en nimmer vry!
Laten wy hem zyn barbaren,
En zyn kroon en bloedige eer.
Laet me u volgen naer het westen,
Want gy ziet, ik min u teêr.
Spreek, en uwe keetnen vallen,
En gy ziet uw Vlaendren weêr!
Neen, vorstin, dit is niet is mooglyk.
Aen den Christen is gezegd:
Schendige echtbreuk zult gy myden.
Aen den ridder is gezegd:
Woord of trouw zy nooit verbroken.
En ik staef dat heilig regt.’
| |
| |
‘Hoe gy weigert, Boudwyn! weet gy
Welk een schanddood u hier wacht?
Maer een meer gelukkig wezen
Boeit uw diepgeveinsd gedacht;......
Wee de ellendige, indien 't noodlot
Ooit haer in myn handen bragt! -
Ach, ik dwael.... vergeef my, Boudwyn,
'k Weet uw gade is by de doôn,
'k Vraeg haer plaets niet aen uw zyde,
'k Eisch geen rang, myn min ten loon;
Laet my slechts als slave u dienen,
Aen de voeten van uw troon!’
En nu gudsen haer de tranen
Uit het oog, by luid geween,
En nu wringt zy droef de handen,
En zy strekt die naer hem heen;
Doch bedaerd spreekt Boudwyn: ‘Gade
Van Johannis! laet me alleen.’
By dit woord vliegt ze op in woede,
Daer haer 't bloed in de aedren ziedt,
En zy schudt de blonde hairvlecht
Die tot op haer hielen schiet;
Vreeslyk als de boschleeuwinne
Die haer welpen dooden ziet!
| |
| |
‘Gade van Johannis!’ gilt ze,
‘Ja, 'k vergat myn rang en pligt;
'k Vlugt voor u zyne echtkoets, lafaerd!
En gy hoont my in 't gezicht,
My, Bulgarie's koninginne,
Gy, die slaef, aen boeijen ligt!
En wat spreekt gy van uw Christnen
En hun wet, waermede ik spot,
Ik ben dochter der Tartaren,
En ik eer myns vaders God!
Aen myn wil hangt dood en leven,
En myn wenk is 't hoogst gebod! -
Doch nog eenmael, Boudwyn, red u,
Red ons beiden uit den nood,
En bepael gy-zelf uw toekomst:
Met my, weder vorst en groot,
Zonder my, als slaef te sterven!
Spreek, wat is uw keus?’ - ‘De dood!’
‘Ha! gy veldet zelve uw vonnis!
Maer die dood zal yslyk zyn,
Want by Recca woonen beulen
En gy zult hun kunst ervaren,
|
|
Auteursrechtvrij