|
| |
| |
| |
Boudewyn van Constatinopel; Dichtstuk.
aen
DEN HEERE J.F. WILLEMS.
| |
| |
| |
Boudewyn van Constantinopel.
I. (1200-1205.)
Het daghet in het Oosten.
Indien ik van des hemels gunst
Een' dierbren pand ooit mogt erlangen,
Dan koos ik uit het ryk der kunst
Een gouden harp voor wondre zangen.
Een harp te voren nooit bespeeld,
Die kleuren uit haer klanken teelt,
En in wier ongekende toonen
Er levende tafreelen woonen.
Dan zou ik, met de harp in hand,
Den teugel der verbeelding vieren,
En naer het glansend Morgenland
Den opgetogen geestdrift stieren.
Ik zoude, in gloeijende uchtendpracht,
Met eeuwig groene lentedragt
En amberlucht, vol balsemgeuren,
Zyn bloeijende valleijen kleuren.
| |
| |
Ik zou 't, als een' onmeetbren tuin,
Met ryst- en maïsvelden malen;
Met palmen op der heuvlen kruin,
En versche bronnen in de dalen;
Met rykgevederd pluimgediert',
Dat eeuwenheugend woud doorzwiert;
Met marmren steden, gouden tempels,
En huizen met porphieren drempels.
Dan zou ik melden welk een oord
Het bloeijendste is dier paradyzen;
Aen welk een' breeden waterboord
Ontelbre torenspitsen ryzen;
En met wat namen, hoogberoemd,
't Aloud Byzance wordt genoemd;
En hoe de Heiden, Turk en Christen
Om haer bezit lange eeuwen twistten.
Thans waeg ik het van dit gewest
Der eeuwen sluijerdoek te ligten!
Ik zie een' rykstroon er gevest
Waervoor alle andre in grootheid zwichten;
En op dien troon van Constantyn
Een vorst van Vlaendren, Boudewyn;
Diens roem by 't nageslacht blyft leven,
Diens gruwlyk lot het hart doet beven.
| |
| |
Zyn jeugd was als een lentezon,
Wier glansen schooner dagen melden;
Zyn deugd was eene zegenbron,
Zyn moed was ruchtbaer by de helden.
Natuer was hy een lieflingszoon,
En 't ideael van 't manlyk schoon,
Met krachten die de boezems wekken,
Zwierde in zyn leden en zyn trekken.
Hy nam der Christnen zegevaen,
En voerde Europa's duizendtallen
Ter vyfde heilge Kruisvaert aen.
't Was luide vreugd in Brugge's wallen.
De krygsbannier werd losgerold,
En aller hart met moed vervold,
En aller wensch vooruit gezonden;
‘God wil het!’ galmden duizend monden.
In Syrië landt Vlaendrens heer.
(Der Grieken ryk lag diep vervallen).
Het leger rukt, met boog en speer,
Tot voor Constantinopel's wallen.
Verdediging, uit schans en muer,
Stort plettertuig en solfervuer,
En dekt den Hellespont met lyken.
De fiere bontgenooten wyken.
| |
| |
Maer Vlaendrens heldenmoed ontwaekt,
En hem gelukt, by stormgevechten
Waeronder de oude grondvest kraekt,
De sterke burcht tot puin te slechten.
De zege blyft der leeuwen vaen;
Het ryk der Grieken heeft gedaen,
En Boudwyn, groot door God en wapen,
Drukt Caesars lauwer om de slapen!
Daer zwaeit hy op den grootschen troon
Den scepter over de oosterwereld;
Daer siert hy diadeem en kroon,
Door zyne deugden ryk bepereld;
Daer straelt hem regtsliefde in 't gezicht,
Daer blinkt zyn kuischheid als een licht,
Daer bidt zyn godvrucht staêg den Heere
Dat hy den ryksroem steeds vermeêre.
Helaes! die beê wordt niet verhoord.
Nog naeuwlyks heeft de zegeluister
Een poos het nevelfloers doorboord,
Of 't wordt weêr hachlyk naer en duister.
Een onweêr, dreigende in het West,
Hangt boven Andrinopel's vest
Alwaer Johannis, met Bulgaren,
Het oproer sterkt der muiterscharen.
| |
| |
De hoon eischt wraek, de wraek eischt bloed.
De kronklende oorlogsvanen wappren;
De krygsbazuin jaegt vuer en moed
In 't hart der onversaegde dappren,
Die dorstig naer de zege zyn;
En boven hen praelt Boudewyn,
Hoe hoog hun vederbossen reiken,
Gelyk een ceder boven de eiken!
Johannis beeft, verbleekt van schrik,
By 't naedren van die heerkolommen,
En leest in elken ridderblik
Den dood van zyne ontelbre drommen.
De stryd vangt aen, de muiter vlugt,
Een wolk van pylen dekt de lucht,
En Boudwyn's zwaerd streeft door de scharen,
Gelyk een zicht door korenaren!
Maer mist de vyand 't hart eens mans,
Hy kent bedrog en listig veinzen;
Geen moedig stryden is zyn kans,
Maer laeg verraed en schandlyk deinzen.
Hy lokt de Christnen in een strik,
En 't wordt een hachlyk oogenblik;
Elk ridder vindt tien hurelingen
Die laf, hem onverhoeds bespringen.
| |
| |
Hier helpt geen moed by de overmagt.
't Zyn duizend- tegen honderdtallen;
't Zyn wolven die hun prooi by nacht
Op eens verscheurend overvallen!
Johannis stuwt zyn horden voort,
Tot stryden niet, maer tot den moord;
En 't dierbre bloed der Christen helden,
Stroomt laeuw en rookend langs de velden!
Maer sneuvelde ook de keizer reeds,
Des vyands schrik, de bloem der riddren?
o Neen! ginds blinkt zyn helm nog steeds,
Ginds doet hy gansche drommen siddren.
Johannis merkt het, en één woord
Jaegt duizend pylen van de koord,
En Boudwyn valt en - ryst niet weder.
Stort hy gewond of dood ter neder?
|
|
Auteursrechtvrij