|
| |
| |
| |
II. Aen den Dichter F. Rens.
How blessings brighten when they take their flight!
Wat vergt gy van uw' vriend, dat hy zyne uren wye
Aen 't altyd nieuw genot der schoone poëzye;
Dat hy den teugel viere aen zyn verbeeldingskracht,
En idealen scheppe, al zingend, als hy plagt?
Helaes! het eenig beeld dat uwen vriend voor de oogen
Thans zweeft, in sombre kleur, en naekte treurvertoogen;
Dat overal hem volgt, waer hy zyne aendacht stuer',
En dat hem niet verlaet in 't middernachtlyk uer,
Is 't beeld van dood en graf, van pynlyk, droef verscheijen,
Het is zyns vaders beeld! ach, laet hem, laet hem schreijen!....
Ach, vriend! wy zyn dan niets hier op ons nietig erf,
Waer alles eenmael leeft, op dat het eenmael sterv'!
Waer nimmer strael des lichts kan zonder schaduw blinken;
Waer elke blyde dag in donkre nacht moet zinken;
Waer ieder frissche roos die soms nog 't oog bekoort,
Verwelkt, op éénen blaes van d'adem van het noord;
Waer elke lentezon die 't aerdryk schynt te troosten,
Welhaest in gloed verkeert om 't aerdryk fel te roosten;
| |
| |
Waer naeuw de gouden herfst een rype vrucht ons biedt,
Als hem de winter volgt die bloem noch vrucht ontziet,
En roos en distelstam met d'eigen sneeuw komt dekken,
Die dan de schepping tot een lykgewaed moet strekken!....
Wy zyn elk oogenblik getuigen van dien dood,
Die steeds het leven volgt gelyk een reisgenoot,
Die noch verandring kent noch wisselvalligheden,
En 't eenig zeker is der dingen hier beneden! -
Van alles onbewust by onz' geboortestond,
Zyn we even als de plant die opschiet uit den grond,
Gevoelloos, zonder zucht of neiging. 't Dierlyk leven
In ons te ontwikklen eischt en lang en moeilyk streven;
Maer jaren vaderzorg en jaren moedersmart
Zyn noodig om den geest te ontwikklen en het hart.
En naeuwlyks wagen wy een' stap op eigen schreden,
En naeuwlyks opent zich ons oog voor 't licht der reden,
Wanneer een' galm gelyk, die echoos na zich laet,
't Geen ons heeft voortgebragt alreeds niet meer bestaet!
Of blyft een enkel spoor van onzen oorsprong over,
Het is dat plekjen gronds, ontbloot van gras en loover,
Waerop, by 't jongst vaerwel, zoo menig traen me ontviel,
Waerop ik vaek des nachts, in myn verbeelding, kniel,
Dat my zoo diep ontroert, wanneer ik 't kerkhof nader,
En waer myn oog op leest: Deze aerde was uw vader!....
| |
| |
Deze aerd myn vader! Hoe! eene inborst, een gemoed
Zoo zacht en rein als 't licht van d'eersten morgengloed;
Een levensloop zoo ryk in deugden als in dagen;
Zoo vol van liefde en troost als vreemd aen morrend klagen,
Gansch een bestaen van hoop in Godes wet en wil;
Dit alles zou deze aerd bedekken, koud en kil?
En ik, ellendeling! ik die geen goed der aerde
Gewild had voor een' stond die hem genoegen baerde,
Ik die geen glorie zocht dan in zyn' lof alleen,
En van wiens teedre ziel de myne een weêrglans scheen;
Ik zou, gelyk een kind door goochelspel bedrogen,
Myn hart en mynen geest en heel myn zielsvermogen
Dan hebben uitgestort en vruchtloos zaêmgeprest
In een verganklyke asch waer geen gedaent' van rest?
o God! vergeef het hun die immer twyflen konden
Of aen dit leven wel een toekomst zy verbonden!
Zy hebben nooit bemind! of 't voorwerp van hun' gloed
Is hun nog niet ontscheurd, hun hart heeft niet gebloed. -
Zy hebben niet, als ik, de vreugde van hun leven,
In 't plechtig uer des doods, den afscheidskus gegeven;
Zy weenden niet, als ik, op hunner oudren graf;
Vergeef het hun, o God! hun twyfling was hun straf! -
Waerom den band gerukt van myn nog open wonden,
En u 't verhael gedaen van zyne laetste stonden?
Hebt ge ooit, van 't strand der zee, by lieflyk zomerweêr,
Als de avondstilte heerscht op 't uitgestrekte meer,
| |
| |
En 't gloeijend west zich baedt ia eene zee van stralen,
Hebt ge ooit de zon alsdan in 's waters schoot zien dalen?
Zoo stil, zoo zacht, zoo kalm, zoo vol van majesteit
Was zyn verscheijings uer, zyn vaert naer de eeuwigheid! -
Terwyl de zomer week, by 't vallen van de blaedren,
Had ik zyn krachtverval, zyn eind allengs zien naedren,
En uitgeput van wee, droeg reeds zyn oog den dood,
Wanneer de stroeve pligt een afzyn my gebood,
En van zyn sponde rukte, om hem, naer vier paer dagen,
Nog eenmael weêr te zien, en dan...... naer 't graf te dragen!
Ja, 'k zag nog eens hem weêr. Hy had den dood weêrstaen
Als om my 't laetst vaerwel te biên voor 't henegaen.
De stomheid week een wyl, die hem zoo lang bedroefde;
Hy had myn' naem genoemd, al vragend waer ik toefde.
Ik vond hem afgetobt, aen 's levens verste grens,
Welhaest een' reinen geest, doch nu nog lydend mensch.
Nog klopte hem het hart, nog hield zyn oog zich open,
Maer heeft hy my erkend? Helaes, waerom niet hopen?
Aen zyne peluw stond, van waken afgemat,
Myn moeder die met my en myne zuster bad.
Een priester bad met ons, en sprak in stilt' die woorden
Die vol van weemoed zyn, als vreemde harpaccoorden,
Maer die den stervenden, door sterkte en heiligheid
Verkwikken op den weg die uit dit leven leidt.
Hy zegende, en voor 't laetst, hem met het heilig teeken,
Het anker onzer hoop, waerby wy allen smeeken,
En dan?..... Helaes! wie vraegt wat verder is geschied?
Daer ginder is zyn graf, en wat hy overliet!.....
| |
| |
't Was of dees wreede schok voor my heel de aerd vernielde,
En 'k weet niet welk een geest van twyfling my bezielde,
Tot dat in Godes huis, by 't knielen aen de baer,
De wanhoop my ontweek. Ik merkte voor 't altaer
Het godgewyde licht, de zwarte lyksieraden,
De dienaers van den Heer, in sombre rouwgewaden -
Hun statig logge stem, die 't lied der dooden zong,
De rollende orgeltoon die door de wanden drong,
Dit alles roerde my. - 't Was of zyn geest me omzweefde,
En ik die galmen sprak, en melde dat hy leefde!
'k Bleef dus een lange wyl met hem in onderhoud,
Tot dat een hol geplof van aerde op 't doodkisthout
My uit myn mymring trok, en, als een grafstem, zeide
Dat alles was gedaen, en dat ik vruchtloos schreide!.....
Dit is myn lot, o vriend! Ik zoek geen' troost op aerd:
Men wil dat onze kunst soms vreugde in weedom baert,
Maer 'k heb vergeefs getracht de lykzangsnaer te streelen,
Beproef gy of uw toon een bloedend hart kan heelen! -
En gy, almagtig God! gy die myn binnenst kent,
Zoo wel als 't zonnenheer aen 't glinstrend firmament,
Gy weet hoe ik hem minde, en hoe ik bitter treurde
Sints de engel van den dood den band des bloeds verscheurde.
o Gun hem in uw schoot, als loon van zyne deugd,
Eene eeuwigheid van rust, eene eeuwigheid van vreugd;
Of heeft hy niet geheel..... o! laet my 't ovrig lyden,
En moge ik eens by hem uw' naem gebenedyden!
Juny 1837.
|
|
Auteursrechtvrij