Uit 's levens ernst en kluchten

[p. 215]

Schijnbaar berouw.

Een vader, - (de avond was gedaald

En 't licht nog niet aan 't branden,)

Nam ernstig over zeker feit

Zijn zoontjen onder handen.

En toen vernam hij, tot zijn vreugd,

Na weinige oogenblikken,

Van 't knaapje een sopperig geluid,

Iets van een nattig snikken.

[p. 216]

 

‘Ja, zie je?’ sprak de vader toen,

 

‘Zoo gaat het! Vroeg of spade

 

Komt spijt en rouw in 't schuldig hart;

 

Dan weent men over 't kwade.’

 

 

 

Maar 't zoontje zeî: ‘U hebt het mis;

 

'k Erken, ik was de dader;

 

Maar 't is geen huilen, wat u hoort, -

 

Ik eet een wijnpeer, vader!’