Uit 's levens ernst en kluchten

[p. 199]

Een scherpzinnige.

‘Ik weet,’ zeî Jan tot Piet, ‘een raadsel:
Je vader heeft een zoon, die niet
Jou broeder is. Hoe kan dat wezen?’
‘Dat 's vreemd; dat geef ik op,’ zeî Piet.
‘Wel, dat ben jij.’ - ‘Hoe zoo? Ben ik dat?’
‘Welzeker, jij.’ En toen ging Jan
't Verklaren. ‘Gunst nog, ja!’ zeî Pieter,
Maar vatte er toch niet alles van;
Want later woû hij 't navertellen
En zeî, met veel gewicht, tot Toon:
‘Ik weet een raadsel, vriend! - je vader,
Versta me goed, - die heeft een zoon,
Die niet jou broêr is.’ - ‘Dat zal ik zijn,’
Zeî Toon in 't eigen oogenblik;
‘Wat? Jij?’ zei Pieter: ‘'t mocht wat, ventje!
Woû jij dat zijn? Neen, dat ben ik.’