Uit 's levens ernst en kluchten

[p. 193]

Een nuttige knecht.

De dag was heet en Jan, de knecht,

Had in het werk geen zin, -

Toen juist zijns meesters last weêrklonk:

‘Jan! pak dat goed eens in.’ -

‘Wáárin, mijnheer?’ - ‘Wat domme vraag!

Wel, in dien koffer, daar.’

‘Dáárin, mijnheer? Dat zal niet gaan?

Geloof me, ik krijg 't niet klaar;

Die koffer is te klein daarvoor.’ -

‘Och, wat, te klein? - Komaan,

[p. 194]

 

Je neemt den rok; dien vouw je zoo...’

 

En 't wordt hem voorgedaan;

 

En midd'lerwijl laat Jan zich zacht

 

Op een der stoelen neêr

 

En kijkt van daar in kalme rust

 

Naar 't pakken van zijn heer.

 

‘Dan zoo de broeken; 't linnen hier,’ -

 

Zoo gaat zijn meester voort,

 

En vult, al wijzend hoe 't kan gaan,

 

Den koffer tot zijn boord.

‘Zeg, tegenspreker! zie je 't nu,

Dat alles best zoo past?’ -

‘Jawel,’ is 't antwoord, ‘maar nu 't goed

Zoo hoog ligt opgetast,

Nu kan de koffer ook niet toe,

Net, als ik heb voorzeid.’ -

‘Niet toe? Dat zal 'k je laten zien!

Jij, met je wijzigheid!’ -

Mijnheer zet bij dat woord de knie

Op 't deksel, drukt en drukt,

[p. 195]

 

Zoo dat hem 't zweet van 't voorhoofd gudst,

 

En - eind'lijk is 't gelukt.

 

‘Ik zie 't, mijnheer! 'k beken, het kan;

 

Dat had ik nooit gedacht;

 

Nu, makk'lijk is 't ook niet gegaan;

 

Maar wat heeft u een kracht!

 

Toch is u wel wat moê er van;

 

Zit nu eens even neêr,

 

Dan komt u wat op uw verhaal;

 

U hijgt er van, mijnheer!’

 

‘Maar, ezel!’ zeî zijn warme heer,

 

Die nu pas zich bedacht,

 

‘'t Was eigenlijk jou werk geweest,

 

Wat ik nu heb volbracht.’ -

 

‘Mijnheer! zeî Jan, ‘wees niet verstoord;

 

't Geval is nu voorbij;

 

Maar, ezel, ziet u? is een naam,

 

Die toch niet past op mij.’