Uit 's levens ernst en kluchten
(1904)–Eliza Laurillard–
Auteursrecht onbekend
[pagina 73]
| |
[pagina 74]
| |
En, blij te moede,
Slechts zien op 't goede,
Dat de avond heeft.
| |
II.In 't schemeruurtje
Heerscht buiten rust.
 't Is of de hemel,
Na 't druk gewemel,
Onze aarde heeft in slaap gekust.
Nu zwijgt, wat leven
En woeling wekt.
Den hellen luister
Verving het duister,
Dat als een nachtsprei de aarde dekt.
| |
[pagina 75]
| |
De boomen bidden,
In zachte taal;
En tusschen 't loover
Is 't klankgetoover
Te hooren van den nachtegaal.
| |
III.In 't schemeruurtje,
Meer luw dan warm,
 Gaan, koutend, koozend,
Onzichtbaar blozend,
De twee gelieven arm in arm.
| |
[pagina 76]
| |
Ze fluist'ren zoetjes,
Maar rusteloos,
Van blijde wegen
En liefdezegen
En samenwezen voor altoos.
Ze teek'nen 't huisjen
Al voor hun geest,
Dat eens hun beiden
Zal woon bereiden,
En in hun harten is er feest.
| |
IV.In 't schemeruurtje
Klinkt rein en zacht
 Het lied der vrouwe,
Wier liefde en trouwe
Met stille vreugd den echtvriend wacht.
| |
[pagina 77]
| |
Ze ontplooit voor 't kindjen
Het wiegedek,
En 't: ‘Suja, deine!
Slaap, lieve kleine!’
Drijft als muziek door 't stil vertrek.
Daar komt de vader!
En afgelicht
Wordt bijl en spade:
Hij kust zijn gade
En ook, voorzichtig. 't sluim'rend wicht.
| |
V In 't schemeruurtje
Doet grootjes mond
| |
[pagina 78]
| |
Vertelsels hooren,
Die 't hart bekoren
Der kind'ren, saâmgeschoold in 't rond.
Van tooverfeeën
Verhaalt haar sprook;
En van kasteelen,
En ridderspelen, -
Vertelt ze, - en vaak van Jezus ook.
Soms treft de kleinen
Een zoete schrik;
Soms doen hun lippen
Een kreet ontglippen, -
Of domm'len ze in met hoofdgeknik.
| |
VI.In 't schemeruurtje
Zit, vol gevoel,
Naar vroeger jaren
De mensch te staren,
Die eenzaam leeft in 't aardsch gewoel.
Hij denkt aan vrinden,
Ver van hem af;
Hoort stappen suizen
En stemmen ruischen
Van die al rusten in het graf.
| |
[pagina 79]
| |
Hij ziet hun schimmen,
Die langs den wand
 Zich voortbewegen,
Hij hoort hun zegen,
Hij voelt hun adem, grijpt hun hand.
| |
VII.In 't schemeruurtje
Trekt stil ons hart,
Met leed en nooden,
Naar 't erf der dooden,
En 't licht der hoop doorschijnt de smart.
Dan rust het harte,
Van rouw zoo moê;
Een zachte sterre
Ziet neêr, van verre,
En knipoogt iets geheims ons toe.
| |
[pagina 80]
| |
Als geestenfluist'ring
Is 't bladgeruisch,
En als daar stralen
Des hemels dalen,
Ze zijn als licht van 't Vaderhuis.
| |
VIII.In 't schemeruurtje
Ligt voor 't gemoed.
 Zooveel, dat streelen,
Met troost bedeelen,
Verblijden kan, zoo zacht en zoet.
| |
[pagina 81]
| |
Als 'k denk aan 't scheiden,
't Vaarwel aan de aard,
Schijnt, van nature,
Mij dàt juist de ure
Voor afscheid en - voor hemelvaart.
 |
|
