|
| |
| |
| |
I
| |
| |
| |
| |
| |
Een zomerzondagmiddag.
I.
Een dag vol zomerpracht is deze dag des Heeren;
Een zoete zomergeur doortrekt de reine lucht;
Een plechtig-zacht gesuis trilt lispend tusschen 't loover, -
't Is of 't geboomte bidt en soms van heimwee zucht.
De middagkerk is uit. De dorpers, die er zaten,
Zijn, enkel of gepaard, naar hoeve of huis gegaan;
En de oude koster Geurt heeft met den zwaren sleutel
Het breed-vertakte slot der kerkdeur dichtgedaan.
Kent gij die ure, op 't land? - Niet waar? de Sabbathsruste,
Zoo vredig en zoo kalm, die heel den dag omzweeft,
Heeft dan haar diepste tint, krijgt dan iets... ja, iets eigens,
Zoo iets, waarvoor de taal nog 't ware woord niet heeft.
Doodstil is 't, maar niet doodsch; vol ernst, maar vriend'lijk tevens;
Weemoedig, maar niet droef, neen, lustig, maar toch loom;
| |
| |
Gezellig en toch leêg; geheim en toch zoo open;
't Is zwijgen, maar toch spraak; 't is waken, maar toch droom.
| |
| |
Maar wacht een wijle nog en - deze stilte is over;
Dit tooverwaas verdwijnt, deez' wond're droom is uit;
Beweging komt weêr op; gij hoort weêr treden klinken,
En van de menschenstem verneemt gij weêr 't geluid.
| |
II.
| |
| |
‘Kruup-deur en sluup-deur,’
| |
| |
Dit, Goddank! blijft toch:
| |
III.
En daar ginder, zijlings af,
Die op 't dichtbelommerd pad,
't Spiedend oog ontwijken,
En elkaâr zoo teêr en trouw
Langzaam wand'len ze, arm in arm,
In een druk gesprek verdiept,
Dwepend met het schoon verschiet,
Als de lange bruidsstoet rijdt
Als ze krijgen eigen hof, -
Zoo gaan beider droomen voort,
| |
| |
En de blijde vrijer ziet,
Als, bij 't koutend kozen,
De ooievaar zijn vleug'len klept,
't Deerntjen schuchter blozen.
| |
| |
| |
IV.
Jochem, van zijn knaap verzeld,
Richt zijn gang naar 't bloeiend veld,
Naast de zilv'ren boekweit staat.
Dankbaar-vroolijk ziet hij aan,
Wat door God daar is gedaan, -
Wonderkroon van 's Heeren macht
Op het werk, door hem volbracht.
‘Zie, mijn jongen!’ spreekt hij blij,
‘'t Ploegen, 't zaaien was voor mij,
| |
| |
Maar ik was het niet, die zon,
Dauw en regen geven kon.’
‘Toen ik heenging, bleef de Heer;
Ik deed iets, maar Hij deed meer;
't Is de mensch, die d' arbeid heeft,
Maar 't is God, die wasdom geeft.’
‘Neem die les door 't leven meê;
't Schoort de kracht en 't schut den vreê:
Ploeg maar, zaai maar, doe uw best,
En vertrouw aan God de rest.’ -
En als Jochem dorpwaarts keert,
Langs de wei, waar blonde Geert
Vlug den melkstraal, blank en zoet,
In haar emmer snorren doet,
Zegt hij haar zoo blij goên-dag,
Met zoo'n onbezorgden lach,
Dat zij denkt, en wel met recht:
't Staat vast met zijn oogst niet slecht.
| |
| |
| |
V.
Een moedertje, in den rouw, treedt naar een ander veld.
Met wilgen is 't omzoomd, die neergebogen treuren,;
Met zerken is 't belegd, hier nieuw nog, daar zoo oud,
Dat zich het woord Hier rust niet meer door 't oog laat speuren.
‘Daar ligt hij,’ lispt ze zacht tot wie haar, als vriendin,
Ter zij staat bij dat graf; ‘mijn zoon, mijn hoop en vrede;
Mijn eenling en mijn kroon! - 'k Misgun de rust hem niet,
Maar, God! 't is toch zoo hard, hij nam zoo alles mede!’
‘Hij was zoo goed, zoo trouw. ‘“Och, moeder! wees niet bang!”’
Dat was zijn troostend woord, als zorg ons naakte of smarte;
‘“Wat is, sinds vader stierf, al vaak uw vrees beschaamd;
Blijf steunen op mijn arm, blijf reek'nen op mijn harte!”’
‘Helaas! die arm ligt lam, helaas! dat hart staat stil, - -
Hij was zoo goed, zoo trouw, - mijn lieve, lieve jongen!’ - -
En de oude slaat bedroefd haar rimpelige hand
Voor 't oog, waar, - bij dat woord, - de tranen aan ontsprongen.
Maar de and're neemt die hand, zoo hart'lijk en zoo teêr,
En spreekt haar liefd'rijk toe, den vinger opgeheven:
‘Houd moed, den moed der hoop, der hope van 't geloof:
Uw zoon is heengegaan, uw Vader is gebleven.’
| |
| |
En beiden keeren weêr, ze treden spraak'loos voort;
Maar 't is der grijze, als blijft dat troostwoord haar omzweven, -
Woord, als een hemeltoon, van Eng'lenharp gedaald:
‘Uw zoon is heengegaan, uw Vader is gebleven.’
| |
VI.
Stille zomerzondagmiddag,
Stil, maar toch zoo welbespraakt;
Prediking, - na kerkesluiting, -
Die heel 't menschenleven raakt.
| |
| |
't Spel der kindsheid, blijde en vroolijk,
Liefdedroomen, vol genot,
Arbeidstaak en arbeidszegen,
Dood en rouw, - het vaste slot!
Stille zomerzondagmiddag,
Stil, maar toch zoo welbespraakt;
Prediking, - na kerkesluiting, -
Die heel 't menschenleven raakt.
|
|
Auteursrecht onbekend
