|
| |
| |
| |
De bui is over!
Kind'ren zijn op 't korenveld
Schaat'rend saâm aan 't stoeien,
Schoon de hemel regen spelt
En nu 't onweêr zich ontlaadt,
Kruipen ze onder schooven;
Maar hun blik vol hope gaat
Hope? - Ja, dat dra de zon
Wegdoe wat verduist'ren kon. -
| |
| |
Zoo geschiedt; ze komen uit
En ze juichen blijde en luid,
Maar, straks loopt een onweêr om,
Doch dat meer dan 't wolkgebrom
Rust en vreugd komt storen.
't Is de tweedracht, die daar rijst
Onder 't lustig spelen; -
Weg de pret! De dreiging krijscht
Maar de grootste, een leuke guit,
En zijn woord maakt alles uit.
De een geeft d' ander weêr de hand,
Allen springen weêr door 't land,
Menschen doen 't op groote schaal,
Twisten, dreigen, strijden;
En veel monden van metaal
Nooit komt zooveel leed van God
| |
| |
Als daar brengt in 's werelds lot
't Onweêr van de volken. -
Heil, als weêr, na slag op slag,
Plett'rend bloem en loover,
't Feest des vredes dagen mag!
Dan keert bloei en vreugde weêr,
En elks harte looft den Heer,
Vaak ook gaat in 't menschenland
't Licht der Waarheid onder,
En de wolk, die 't volk omspant,
't Vreugdevuur der Vrijheid smeult,
Haast geen vonk kan lichten,
Wijl Geweld met Domheid heult,
Om den geest te ontwrichten.
Maar, - gebroken wordt de kring
't Werk van elken duisterling.
Waarheid haalt haar vlag in top,
Vrijheid staat weêr zingend op,
| |
| |
Ook op 't klein tooneel van 't huis
Onheilspellend stormgeruisch,
Hij en zij, verdeeld van zin;
Harten, meest vereend door min,
Maar, zij wil dien wrok niet meer, -
Van hun vreê de roover, -
En de zon der vreugd keert weêr:
Want zij kust hem op den mond,
Hij betaalt haar kus terstond, -
Onweêrswolken drijven, zwart,
Als de Dood een schat van 't hart
Wreed ons dreigt te ontrukken;
Als ons krankte aan 't leger bindt,
Als we een onheil vreezen,
Als we in 't oog van vrouw of kind
Maar, wat heil, als de onrust wijkt,
| |
| |
Weêr aan wand en spiegel prijkt!
Dan maakt dank ons 't harte klein,
Dank, zoo vol, zoo warm, zoo rein, -
'k Zie een mensch, gekromd en stram,
Menige onweêrsbui, die kwam,
Gansch ontbladerd bleef zijn hof,
Want verschrompeld in het stof
Maar de Dood, een gever thans,
Nadert hem in zachten glans.
Zie! de grijze legt zich neêr,
En hij fluistert: ‘'k Dank u, Heer!
Vele buien, woest en hard,
Vele wolken, dicht en zwart,
Over de aard nog broeien.
| |
| |
Zal 't, o God! zoo eeuwig zijn?
Of, zal 't eens geschieden,
Dat voor held'ren zonneschijn
't Laatste zwart zal vlieden? -
Heer! maak voor des Twijfels spot
En geef ons 't geloof, o God!
Dat eens over berg en dal
't Jubelwoord weergalmen zal:
|
|
Auteursrechtvrij