|
| |
| |
| |
Tannhaüser.
I.
Hij had in veel landen gezworven,
En wie er van ridders verhaalde,
Vertelde ook wat Tannhaüser deê;
Vertelde ook van 't schitterend berghol,
Door Venus bewoond en haar stoet,
Waar Tannhaüser's leven verspeelde
Wat fier was en edel en goed.
Door lichtglans en feestgeur betooverd,
Door lied'ren en lonken verzot,
Door wijndronk en reidans beneveld,
Verloor hij zijn deugd en zijn God.
| |
| |
Toch vonniste in 't eind zijn geweten
't Versmijten van kracht en van eer,
En 't sprak telkens sterker en strenger,
En 't gunde geen ruste hem meer.
Wel straalde nog 't licht om hem henen,
Maar in hem was 't somber en zwart;
Wel sierden nog bloemen zijn slapen,
Maar distelen droeg hij om 't hart.
En toen, - als had de angst hem de voeten
Gevleugeld, - zoo jagend en snel,
Verliet hij dat rampvolle lustoord,
Ontvlood hij die bloemrijke hel.
| |
II.
In de Stad der Zeven Heuv'len
Kwam hij aan in 't boetekleed;
En hij biechtte aan d'Opperpriester,
Wat al goeds hij had verzondigd,
wat al kwaads hij zich verweet.
| |
| |
‘Heil'ge Vader!’ sprak hij weenend,
Neêrgeknield voor 's Pausen troon,
‘Leg mij straf op, - maar vergeef mij!
Balsem 't diep verslagen harte
van een ver verdwaalden zoon!’ -
‘U vergeven?’ klonk 't hem tegen, -
‘U vergeven? Zooveel kwaad?
Hier is geen vergiff'nis moog'lijk,
Of het zal ook moog'lijk wezen,
dat deez' staf nog bloeien gaat.’
Moed'loos toog de ridder henen,
Zonder troost en zonder hoop,
En dat bittre: ‘Geen genade!’
Was een vuurdrop, die gestadig
in 't doorkorven harte droop.
Maar toen sloeg die ziel aan 't muiten,
Vloekend haar bestaan en lot,
En, zich gansch aan 't kwaad versling'rend,
Zoekt ze, - nu voor goed, - de ellende
| |
| |
| |
III.
O, wonder aller wond'ren,
Met schrik in 't hart aanschouwd!
Een stroom van jeugdig leven
Doortrekt het doode hout.
De stok doet knoppen zwellen,
En vormen om den kromstaf
‘Dat moet de boet'ling weten!
Waar is hij? Brengt hem weêr!’
Zoo luidt de stem des Priesters,
Maar niemand vindt hem meer.
Geen zoeken, dat mag slagen,
Geen roepen, dat meer baat, -
En 't laatste woord van alles,
Is 't schrikk'lijk woord: ‘Te laat!’
| |
| |
| |
IV.
Doch 't laatste woord van God,
geuit in 't wonderteeken,
Is dit: ‘Verstoot geen mensch,
geen mensch, hoe laag hij viel!’
En, ‘Amen!’ zegt ons hart, -
‘God is de groote Erbarmer,
verderft des naasten ziel.’
|
|
Auteursrechtvrij