Werk

[p. 119]

Beatrice

O gij, die 'k eindlijk mocht in de armen prangen,

verschenen in mijn nacht, uit 't onbekende,

niet in den vorm van 't brandende verlangen,

maar eedier nog, daar toch het lot nu wendde

en God zelf oordeelde wat mocht ontberen
het onvolkomen beeld van 't menschelijk begeeren;

o eindloos reine en goede die, naast mij,

dees ziele mijn helpt redden uit den nood,

waarin geen arm nog steun en leuning bood,

geen klank nog luidde uit de eeuwig' harmonij; -

wind om mijn wezen, wentlend uit dien dood,

de fijne teerheid van uw vrouwlijk medelij.

Want u bemin ik met zoo zachten zin

en met zoo vasten wil, dat niets verbreekt

dien band van fijn en stevig staal; mij spreekt

in ij die woorden niet de taal der min

maar in den reinen vloed van 't puur gezang

het hart ontlastend van wat drukte jarenlang.

Geen daad, geen woord, hoe zonderling in schijn,

die ooit het wezen dezer liefde schendt;

't geloof, 't vertrouwen in heur godlijk zijn

blijve u en mij ondeelbaar ingeprent;

geloof in mij, 'k vertrouw in u; - mijn ziel
vangt op, als godentaal, wat van uw lippen viel!

[p. 120]

 

Genot bindt niet voor immer; lichaamspracht

 

verdonkert staag voor eedler zieleglans;

 

mijn geest omhult u met den stralenkrans

 

door kunstnaars slechts aan heilgen toebedacht.

 

Uw zachte glorie glijdt om mij en windt

 

mij in heur helder licht, - en lange nacht verzwindt.

28 Juni 1902