Werk

[p. 104]

Heel den morgen...

Heel den morgen draafde ik doelloos
en voor aarde en àl gevoelloos

door het spichtig sparrenwoud,

draafde ik, draafde ik uren, uren,
in gestadig verder turen

en in droomen duizendvoud.

En nu, moe van 't doelloos dwalen.
zonder ruste of ademhalen,

zonk ik, zacht, ter ruste neêr: -

diepe rust hier, in die diepe
wouden, of daar alles sliepe

en nooit ontwaakte, - nimmermeer...

En ik dacht, o woud, o heide,
magere akker, schaarsche weide

van die Kempen, dor en schraal,

aan 't bedachte en kloeke volk, dat,
- zacht van zede en aard - geen tolk had

van zijn hart dan zijne taal;

- hoe dat volk hier eeuwen leefde,
voor zijn karig leven streefde, -

over d'oorlogskling gejaagd,

uitgebrand, -gemoord, -gezogen,
en weer arbeidde, ingetogen,

stoer, halsstarrig, onversaagd;

[p. 105]

 

- hoe, tot steun en weer gedreven

 

van zijn innig zieleleven,

 

toch eens, uit dat rijk gemoed,

 

effen als de vlakte en wonder-

 

diep als 't sluimrend woud, van onder

 

't bloed omhoog joeg, ziedend bloed;

 

 

 

- hoe de ziel dier stille Kempen,

 

door geen macht of list te dempen,

 

opstoof als het heidezand,

 

met een toomeloos geweld en

 

over heiden, bosschen, velden

 

uitsloeg als een zomerbrand.

 

------------

 

Grootsche strijd, zoo kloek gestreden!

 

Grootscher nederlaag, geleden,

 

- Boeren! - onder de overmacht!

 

op der heide bloemenbaren

 

zie 'k uw groote schimmen varen

 

als een stomme paardenjacht....

 

------------

 

Door der wouden heimlijkheden,

 

plechtig ruischend van 't verleden,

 

waar de toekomst zich bereidt,

 

kwam ik droomend, ingetogen,

 

vol van de eeuwen die vervlogen

 

en van 't lot dat ons verbeidt.

 

 

 

En ik droeg in 't harte mede

 

àl de kalmte en àl den vrede

 

van dit stille Kempenland,

[p. 106]

 

met zijn taaiheid, met zijn vroedheid,

 

met zijn uiterlijke zoetheid

 

en zijn diepen zielebrand.

Oct. 1897