De gedichten. Deel 3

[p. 433]

Ter bruilofte Van den Heere Nicolaus van Tettrode, M: D. En Mejuffrouw Anna Balbina van Eekhout,

De Liefde die het al bezielt,
Wat adem is gegeeven,
Voor wien het alles nederknielt,
Quam op de wolken zweeven,
Zy sloeg haar oog op 't bloemryk dal,
Daar 't hoofd der Kenn'mer steden
Haar groette met een bly geschal,
En uit haar koets zag treden.
Wees welkom, riep de fiere jeugd,
Wees welkom o godinne!
Ontfonkster van de zoete vreugd!
Bezielster onzer minne!
Wy hebben u met smart verwacht,
Aan d' oever van het Spaeren,
Alwaar een fiere schoonheid tracht
Haar vrydom te bewaaren.

[p. 434]

 

De minnaar munt in deugden uit,

 

Dat tuig 't Bataafsch Atheenen,

 

Daar hy de kracht van 'theilzaam kruid

 

Tot artseny (voorheenen

 

Geleerd uit zyn heer vaders mond,)

 

Met wakkre professooren

 

Heeft nagespoord tot in den grond,

 

In 't midden der doctoren,

 

En door zyn vlyt tot Arts gekroond,

 

Met Esculaaps lauwrieren,

 

Den kranken zyne hulp betoont,

 

Naast Haerlems Podalieren.

 

Maar ach! wat baat hem al zyn vlyt,

 

En wysheid uit de boeken,

 

Hy is zyn lieve vryheid quyt,

 

Waar zal hy kruiden zoeken?

 

Hy vind in Dioscorides

 

Of Dodoneus blaêren

 

Voor zyne quaal geen nutte les,

 

Daar groeijt geen kruid aan 't Spaeren

 

Dat zyn gequetste hart geneest;

 

Erbarm u dan godinne,

 

Wy weeten dat gy kruiden leeft

 

Bequaam voor brand der minne.

 

Dat 's waar riep god Kupido uit,

 

Wat baat het lammenteeren,

 

Ik weet voor hem een liefde kruid

 

Dat zal ik hem vereeren.

[p. 435]

 

'k Vlieg na de ban van Tettero

 

Knaphandig op een stroping,

 

Daar heeft Merkuur de hemelboo,

 

Een willige verkooping

 

Van opgewasschen Eekenhout,

 

'k Zal daar een tak van brengen,

 

Die 'toog met lust en vreugd aanschouwt

 

En haare blaadren mengen

 

Met zap van ongeveinsde min,

 

Om 't kookend bloed te koelen;

 

Neemt myn patient dat aanstonds in

 

Hy zal verandring voelen.

 

Want sap van Eekenhout is best

 

Voor hem en zyne qualen,

 

Ik weet het is probatem est

 

En zal het aanstonds haalen.

 

Hier op heeft hy de lieve maagd

 

Uit Eekhouts stam gesproten,

 

Met zyn gezwinde boog belaagd,

 

En in het hart geschooten.

 

Zie daar vereer ik u een spruit

 

Fris groen en uitgeleezen,

 

Hier is heer Tettero het kruid

 

Het welk u kan geneezen.

 

Waardeer (dus sprak de god der min)

 

Waardeer 't geen wy u schenken.

 

Neem Eekhouts sap met kusjes in

 

Dan zal geen brand u krenken.

[p. 436]

 

De jeugd van Haarlem roept vast uit

 

o Nimphen van het Spaeren,

 

Zet nu de Bruidegom en Bruid

 

Den bloemkrans op de haeren!

 

De liefde mengel ziel met ziel,

 

En doet twee harten branden.

 

Dat elk voor 't outer nederkniel

 

Met saamgevlochte handen,

 

Ten zegen van het trouwverbond,

 

Ten zegen hunner Maagen,

 

Ten vreugd van die met hart en mond

 

Hun Stammen achting draagen;

 

Hun Stammen die in Haarlems wal

 

In overouden jaaren

 

Geroemd door deugden overal,

 

Bemind en dierbaar waaren.

 

De hemel geef dat Tettroos stam

 

Op 't Eekhout weelig bloeije,

 

En door hun zuivre minnevlam

 

Een bosch van Eeken groeijen,

 

Een bosch den hemel toegewyd,

 

In welkers lieflyk lommer,

 

Het deftig maagschap zich verblyd

 

En vreugd schept zonder kommer,

 

Tot dat de Hemel hen geleid

 

Ter bruiloft in de onsterflykheid.

Vereend te Haerlem. den 10 Aug: 1734