|
| |
| |
| |
Mecenas. Lykzang ter gedachtenis Van den Weledelen Grootachtbaaren Heere, Mr. Cornelis Ascanius van Sypesteyn:
Raad en Regeerend Burgemeester der Stadt Haerlem, Bailijuw, Houtvester, en Stadbouder van de Leenen van Brederode, &c. &c. &c. Ontslapen den XXVI van Sprokkelmaand, MDCCXLIV.
Vloeijt u het edel bloed van uw' doorluchte vaderen,
ô Batavier, door de aderen?
Voelt gy in 't hart een zucht voor 't lieve Vaderland?
Een yvervuur, dat brandt,
Om voor den Godsdienst en de Vryheid goed leven,
Op 's hemels eisch te geeven?
Dan acht, dan roemt gy ook de leden van den Raad.
Die Burgervaders, die beschermers uwer muuren,
| |
| |
Getrouwe Fabiën en Aristyden zyn.
Doorsnydt u 't edel hart, als zy dit sterflyk leven
Voor 't eeuwig overgeeven!
Helaas! een slag zo fel valt heden u te beurt.
De Kenn'mer hoofdstad treurt,
Om haaren Focion, den vader der gemeente.
Zy zucht op 't koud gebeente.
Zy schreijt den Hemel aan, en roept, beroerd van geest:
De dood heeft onverwacht dien wyzen mond gesloten!
ô Liefde van het volk! ô raadsheer kloek van brein!
Hoe moet die zwaare slag myn Burgervad'ren treffen,
Die zyne deugd verheffen,
En wysheid, nodig in den hachelyken stand
Van 't dierbaar Vaderland.
Godt, onzer Vad'ren Godt, die hem heeft weggenomen,
Bestiert het lot der vroomen,
Zyn Hemelwysheid blyve onsterflyk in den Raad,
Tot heil van Kerk en Staat.
Ach moet myn Melpomeen met rouwgewaad omhangen,
Uw roem verheffen, myn Mecenas! op uw graf!
Hy zal niet meer ten nut, uit 's lands historie, melden,
Den roem van Neerlands helden,
| |
| |
De Penningwysheid schreit, en roept beroerd van geest:
Het school dat ons de taal van Latium doet hooren,
Stadthuis en Tempelkooren,
Weêrgalmen zynen lof. Geleerdheid roept bevreesd:
Een wolk van droefheid dekt de helm en dorre kruinen
Om d' eedlen Hoog Ballijuw. De jager zucht bedeest:
Hy zal op Schooteroog, in schaduwe der elzen
Zyn Lief niet meer omhelzen!
't Vermaaklyk landhuis treurt, het Spaaren smelt in rouw,
Als zyn weledel kroost, de Dochteren en Zoonen,
Die zyne deugd bekroonen:
Dien hy, zo onverwacht, wierd van het hart gescheurd:
‘'t Is billik dat gy treurt,
En traanen stort op 't lyk van uw' doorluchten Vader;
Wien treft dat sterflot nader
Dan U, de spruiten van zyn onkreukte min?
Helaas! veranderen dus de blyde Bruilofts reijen,
Heer SCHUYLENBURG, in schreijen?
Myn Zangheldin verstomt; de droefheid dooft haar' geest.
| |
| |
Geweest! hy leeft om hoog. Zyn deugd blyft hier op aarde
De naam van SYPESTEYN, om wien myn zangnimf schreijt,
Verdient de onsterslykheid.
|
|
Auteursrechtvrij