|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Jacobus Hoorens, en Jongkvrouwe Margareta Hooft.
Men keur' de zoete Mei voor 't aangenaamst saaijzoen,
Om 't frisch en edel groen:
Ik prys de vruchtb're Hersst, wiens boomen zwaar geladen
Met ooft en groene bladen,
De bloozende Pomoon van ouds geheiligd is;
Ciert dan deez' Bruiloftsdisch,
Gy Nimfen van het Y, met vruchten van het Spaaren,
Gedekt met groene blaêren:
Het groen verbeeld de jeugd van Bruidegom en Bruid,
En 't goudgeel ooft beduidt
De vrucht die 't ryp verstand, de deugd, en wysheid geeven,
Tot voedsel van het leeven:
Dat strekke een zinnebeeld van Hoorens reine min
Van Hoorens, die verliefd zyn jeugdig hart voelt blaaken,
En 't waas der roozekaaken.
| |
| |
Van schoone Margareet met zachte kusjes drukt,
Waarom hy menigwerf den hemel heeft gebeden,
Den minnestryd gestreden,
En tussen hoop en vrees gewacht na 't zoetste woord
Nu juicht zyn Moeders hof, het vruchtbaare Oosterspaaren,
Dat sedert tachtig Jaaren
Van zyn vermaard geslacht gebouwd is, langs den stroom
Die vloeijt van melk en room,
En by Meanders vloed met reden wordt geleken,
Vercierd met klaare beeken,
En hofpaleizen, die zich spieg'len in 't kristal,
De zeiltjes rood en wit ziet op de golfjes danssen;
Zo ver men van de transsen
Der pronkgebouwen 't oog laat speelen over 't Meir,
Of anders flaauw en teêr,
Het Amsterdams Stadhuis in dunne lucht ziet deizen,
Zou 't dan een wonder zyn dat deezen schoonen oort
Om in dit Paradys met haaren stoet te leeven,
En in een lucht te zweeven,
Waar in de Nachtegaal verliefde toontjes queelt,
Het nestje bouwt, en teelt.
ô Neen! hier woont zy zelf in groene bruiloftzaalen,
En schoot haar held're straalen
| |
| |
Den Bruidegom in 't hart, wanneer de schoone Bruid
Den toon der Eng'len sloeg, van Moeders stem vervangen!
Waar aan zyn oor bleef hangen!
Een hemelklank, die drong in zyn verliefde ziel,
Zo dikmaals als hy langs den hof van Hooft gevaaren,
Quam dobb'ren op het Spaaren.
Hoor! riep de Liefde, hoor! in dit gelukkig uur
Een witte Rave teelt in deeze groene daalen
Vyf schoone Nachtegaalen!
De hemel heeft, op dat g' uw jeugdig hart verquikt,
Zorg voor die schoone Spruit, u, in uw lentedagen
Door 't Maagschap opgedraagen.
Gy wordt nu Hooft van 't Hooft door 't schrander Hooft gevoed,
Voor niemand uit de rei der Maagden heeft te zwichten.
Zy zal uw last verlichten,
Wanneer door Zont of Beldt een ryke Graanvloot dryft,
Terwyl gy zorgt en schryft.
Leeft lang van twist bevryd, in wederzyds genoegen,
Te vreên zo 't Godt wil voegen.
Strek Amstels Esculaap, heer Rave, lang tot vreugd,
En volg der Oudren deugd.
Dan zal u hier op aard, of namaals niets ontbreeken;
Dan zult gy vruchten queeken
| |
| |
Vol sap en geur van deugd, uw stam en naam ten prys,
Dan vloeijt het Oostersgraan in uwe Koorenschuuren,
Tot luister, winst, en eer van Hoorens braaven Stam,
Vereend te Amsterdam den 29 in Herftsmaand 1733 |
|
Auteursrechtvrij