|
| |
| |
| |
Veldzang ter bruilofte van den heere David Leeuw van Lennep, en jongkvrouwe Hester Barnaart.
Nu stort de zoete min haar reinen Hemelval
De Meizon kust verliefd de roozeknopjes open,
Met nucht'ren dauw bedropen;
Zo kust heer David ook, door 't heilig minverbond,
Nu zal hy 't Paradys der zielsbekoorlykheden
Ten tweedemaal betreeden,
En boeten zyn verlies door eene schoone Maagd,
Wiens deugd zyn ziel behaagt.
Zingt nu den Bruiloftszang, ô schelle Filomeelen,
In Heemsteês Lustprieelen!
Getuigt hoe menigmaal uw zang, die elk bekoort,
Wierd door zyn klagt gestoord!
| |
| |
‘Waar is (dus sprak zyn hart) myn Wederhelft gebleven!
Verlaaten van myn Lief! beklaag myn eenzaamheid!
't Is billyk dat gy schreijt!
Waar zyn de kusjes van myn' ted're min te vinden?
Op vleug'len van de winden
Gevlogen na 't gesternt met haare zuiv're ziel,
Wiens glans myn hart beviel!
De God der Liefde liet, van rouw om 't hart bevangen,
De witte vlerkjes hangen.
Minerve leî haar schild, den gouden helm, en speer,
Merkuur vertraagde aan 't Y een koningkryk van schepen,
Door smerte in 't hart benepen,
Om 't overkostlyk schip, vol onwaardeerb're waar,
Maar de allergrootste rouw, hoe zwaer zy eerst moog schynen,
Kan door den tyd verdwynen:
Want 's hemels wysheid, die den sterveling behoed,
De Moeder van de min streek neêr voor 's Bruigoms oogen
Uit 's hemels sterreboogen,
Met haare zwaanekoets, in 't lommer van de blaân,
Vergeet uw zwaarverlies. 'k zal u door minnestraalen
Op nieuws doen adem haalen.
In Haerlems oude wal blinkt eene schoonheid uit,
Die schik ik u tot Bruid.
| |
| |
Uw Egaas Vader zal die goede keur behaagen,
Zy zal 't lieftallig kind; opdat uw druk verdwyn',
Geen honig van Hymet kan aangenaamer weezen,
Geen Balsem meer geneezen,
Dan deezen zoeten troost, dien hem de lieve Min
Zy deed op nieuws zyn hart in ted're minne blaaken,
En na den eerprys haaken,
Dien niet te winnen was, dan door standvastigheid,
Dus wint hy Hesters hart, naa wakker tegenstreeven,
En ziet zyn vreugd herleeven.
Hy sinaakt de zoete vrucht der zuiv're wedermin,
Het kronklend Spaaren zal met vrolyke gezangen
Het heilryk paar ontvangen.
De galm der zegening wordt aan zyn groenen boord
In Barnaarts hof gehoord,
En vliegt door de eedle Bocht langs tuinen, weiden, beeken,
Na Heemsteês vruchtb're streeken,
Wiens oud en ad'lyk Slot, gebouwd tot tegenweer,
Zich spiegelt in het Meer,
Dat zyne waterkruik vol dartelende baaren
Stort in den mond van 't Spaaren;
By Hollands Tempe dat met schoone hoven prykt,
| |
| |
Hier bloeit den schoonen hof belommerd van de lov'ren,
Die harten kan betov'ren.
Van Lenneps Paradys! waar in het Pluimgediert
Vol nieuwe liefde zwiert.
Het klappend kusje zal hier door de takjes zweeven,
Daar Filoméle zal in nest'len jaar op jaar,
Minzieke vogeltjes! gy schelle nachtegaalen!
Wilt hier uw hart ophaalen;
Looft, looft de oprechte min van Bruidegom en Bruid,
Kus, kus ô nyv're Bye in 't Bloemperk de eêlste bloemen
Om geur en kleur te roemen,
Heer David kust een bloem, in Haerlem voortgequeekt,
Die geur noch glans ontbreekt,
Gekoesterd door de zorg van Barnaart en Verhamme,
Ten luister van hunn' stamme,
Der Oud'ren liefde en troost, door onbesprooken' deugd,
Grootvaders lust en vreugd,
Die in den ouderdom van vierentachtig jaaren,
Gekroond met zilv're haaren,
Haar zegent door een kus met zynen achtb'ren mond,
Tot heil van 't Echtverbond.
Dat staaft de zegening der Vaderen en Moederen,
En wederzydsche Broederen,
Met al het Maagschap dat de blyde Bruiloft viert,
Door de eed'le deugd vereierd.
| |
| |
ô Wakk're Bruidegom, kus nu de Maagderoozen,
Der overschoone Bruid, met minnedauw besproeijd,
De Jongkvrouw zal uw hart door ted're zorgjes streelen,
En kuische kusjes steelen,
Wanneer gy hart met hart zult smelten onder een,
En beide op roozen treên.
Zyn liefde, schoone Bruid, zal voor uw welstand waaken,
Pomona heeft den hof een vruchtb'ren oogst beloofd
Van hartverquikk'lyk ooft,
De schoone bloemgodin roemt op verschiet van bloemen
Maar die zyn niet te noemen
By bloemen die 't geslacht zal plukken tot zyn vreugd;
'k Meen bloemen van de deugd.
Die vliegen met zyn naam op vlerken van de winden,
Waar kielen zyn te vinden,
En 's Lands driekleurde vlag van 't hoog kampanje zwiert,
Die heer van Lenneps naam eerbiedigheid bewyzen,
Betoond op 't koopkantoor, gestaafd aan 't scheepryk Y,
Dat Pallas met haar stoet nu bloemen naar het leven
Ter eere deez r trouw, dewyl van Lenneps lof
'Ook blinkt in zyde stof:
| |
| |
Maar laat de Poëzy in 't puik der wyze boeken
Dan eerst de vinding zoeken;
Dewyl Apolloos harp zyn schrand'ren geeft bekoord,
Dat tuigt zyn Boekery vergaârd in veele jaaren,
Vol onwaardeerb're blaâren,
Waar uit hy 't beste pit van 's Dichters schrand'ren geest
Tot zyn uitspanning leest.
Maar nu heeft de eed'le min op 't harte meer vermogen:
Wyl hy uit Barnaarts oogen
Een and're Poëzy dan uit de boeken trekt,
Die 't hart tot vreugd verwekt.
't Word, Speelgenootjes! tyd het roozenbed te spreiden!
De nacht gebiedt te scheiden!
Ik paar myn zegen met uw zegenryk geluid:
In voorspoed eer en deugd, door min en weêrmin blaaken,
En hier een voorsmaak smaaken
Van 't allerwenschlykst zoet, de Paradysboomvrucht,
|
|
Auteursrechtvrij