|
| |
| |
| |
Laura
herderszang,
Ter bruilofte van den heere Cornelis Izaak van den Bogaerd, en jongkvrouwe Christina Willink.
Ik poog vergeefs de herdersfluit
Voor altoos aan den wand te hangen,
Nu noodt my plicht, dan vriendschap uit,
Naar 't veld en bosch, tot bruiloftzangen.
Zing voor, ô pluimgediert, dat in de takjes springt,
't Is billyk dat ik queele, als gy van liefde zingt.
Dus sprak ik daar het zilver Sparen
De Kenn'merlandsche boorden kust,
En raakte in 't lommer van de blaêren
Van lieverlee in zachte rust:
Maar welk een schoon gezicht verrukte myne zinnen,
ô Herders van deez' streek, en zoete herderinnen!
| |
| |
Ik zag een Bôgaerd voor myn oog,
Met de allerschoonste vrucht belaaden,
Daar tak by tak op de aarde boog,
Vol goudgeel ooft en groene bladen.
Dees Bôgaerd was geplant aan d'oever van den Ryn,
En trok zyn voedsel uit het leevend Kristalyn.
Hier zag men 't puik der maagdereijen
Zich zelfs verfrissen langs het nat.
Een geur scheen zich op 't veld te spreijen,
Wanneer ze op kruid en bloempjes tradt.
De blyde vogeltjes verheften de orgelkeelen,
En scheenen elk om stryd de lieve nimf te streelen.
Maar onder 't lieffelyk geluid,
Dagt my deez' blyden galm te hooren:
Weest welkom reijen met de bruid,
Die deeze plaats heeft uitverkooren;
Dees Bôgaerd schenkt haar 't ooft in vollen overvloed,
Het ooft der zuiv're deugd, verquikk'lyk voor 't gemoed.
Koom, schoone, in zyne schaduw rusten;
Weid hier uw vreedzaam vee in 't rond,
Pluk hier al wat uw hart mag lusten;
Hier groeijen de appels in den mond.
Hier zullen Godtsvrucht, trouw, en liefde by u woonen,
Die u met eenen krans van hemelzegen kroonen.
De Gaerdenier des Bôgaerds ziet
De schoone naauwlyks voor zyn oogen,
Of groet haar met een zegenlied.
't Geslacht van blydschap opgetoogen,
Riep welkom aan den Ryn, deugdryke en zoete maagd.
Wees welkoom in deez' streek, die van uw roem gewaagd.
| |
| |
Gy zult in deezen Bôgaerd bloeijen,
De queekster van de stamboom zyn,
En doen de vrucht der Godtsvrucht groeijen,
Bestraald van 's hemels zonneschyn.
Bloeij met deez' Bôgaerd, bloeij in aangenaame zeden,
Dan zult gy door de trouw op roozebladen treeden.
Naauw hadde ik deezen wensch gehoord,
Of ben uit mynen slaap geschoten,
Door Herders van de buurt gestoord,
Die egter myne vreugd vergrootten;
Gaa, zanger, riepenze, met ons naar d'Amstelvliet,
Daar Tirsis door zyn deugd nu wedermin geniet.
De fierste van de herderinnen,
De schoone Laura zien we in 't end
Door Thirsis deugden overwinnen,
Nu zy zyn zuiver harte kent.
ô Dacht ik, is die bloem der nimfen nu bewogen,
Dan heeft my dit gezicht des Bôgaerds niet bedrogen.
Geluk ô Nimf, ô bloem van 't woud,
Met Thirsis de eer der veldelingen,
Hoe zal hy, als gy hem beschouwt,
Den lof van uwe liefde zingen,
En in den morgenstond met aangenaam geluid,
Den Schepper loven, en u kussen, lieve bruid.
Zo streelt ge uw hart met zyn gezangen,
Tot eer van 's hemels majesteit,
Daar veld en beek zyn klanken vangen;
Zo word uw deugd en roem verbreid.
Leef dus, ô heilryk paar, in zuiv're zielsgenuchten,
En queek, door 's hemels gunst, de schoone Bôgaerd vruchten.
|
|
Auteursrechtvrij