De gedichten. Deel 2

[p. 460]

Christenryk in gevaar.

Door den Kerkenlyken twist in den Pfals.

Het Christen volk stond korts verwoed

In 't harnas tegen één,

De broeder storte 's broeders bloed,

Bei mat, en afgestreên.

Gods engel, met het vlammend zwaerd,

Dreigt alles te verslaan.

Een donk're wolk zweeft over de aard.

Elk schreit den hemel aan.

Het heiloos zaat van Mahomet

Tradt op den Duitschen grond;

Door Christen Turken aangezet,

Als schenners van 't verbond.

Eugeen beschreidt den Adelaar

En blixemt met zyn vuist,

Gelyk de groote Donderaar

Die berg en klip vergruist;

Daar zengt zich 't heir van Ismaël

Tot tweemaal aan zyn vuur;

De Christen held vervolgt het snel

En werpt zich om den muur

Van steden die onwinbaar zyn;

De Wallachyër bukt.

De Turksche maan verliest haar schyn.

[p. 461]

 

's Ryks toeleg is gelukt.

 

Iö triumf! riep Christenryk,

 

Wees welkom lieve vreê!

 

De Gotsche leeuw worde eindelyk

 

Ook door uw macht gedwee.

 

Pronk op uw borst, ô Hemelmaagd,

 

Eens met de Britsche roos,

 

Het Guldevlies, dat elk belaagt,

 

Behou zyn glans altoos.

 

Beheersch het gantsche waereldrond,

 

En geef een gulden tyd:

 

Maar ach hoe wankelt g' op den grond

 

Daar gy verwelkomt zyt!

 

Geweetendwang, dat monsterdier

 

Vertoont zich in den Pfals,

 

En blaast een heet vergiftig vier.

 

Wat spelt dit ongevals!

 

Het spuuwt zyn zwadder op Kalvyn.

 

Maar raakt dus Luther ook.

 

Ach mogt de zwalm van dit fenyn

 

Veranderen in rook!

 

De waereld trekke wederom

 

Geen bloedig harnas aan,

 

Of roer den helschen oorlogstrom

 

Voor kerk en onderdaan;

 

Opdat Lojolaas broederschap,

 

Die in de hoven wroet,

 

Of sint Franciskus munnikskap

 

Niet druip' van martelbloed.

 

Hoe martelbloed? dat waar te snood.

 

Dit lydt 's ryks Cezar niet.

 

Hy eert en acht zyn zyn bondgenoot,

 

Gelyk de waereld ziet

[p. 462]

 

Die hoofdmonarch bemint den vrêe

 

't Heelal rust op zyn woord.

 

Hy houdt het slagzwaerd in de schêe

 

En Duitschland vry van moord;

 

Opdat de Turk niet gryp' met list

 

Naar Christus kruisbannier,

 

En in het midden van den twist

 

Zich warme aan 't martelvier,

 

Noch breng' zyn oorlogspaerd te wed

 

Te Keulen in den Ryn,

 

Dat Godt hem wonderbaar belet,

 

Wiens gunst geloofd moet zyn.