|
| |
| |
| |
Aanhangsel van mengeldichten.
| |
| |
Rampen Van het Jaar 1720.
Hoe zwom Euroop in bloed en traanen,
Als Frank, en Brit, en Batavier,
Met hunne ontrolde legervaanen,
Door Mavors oorlogsblixemvier
Gelyk verwoede tygers vlogen!
Haar' helden vielen door het staal;
Haar' sterk bemuurde steden bogen,
Door kragt van 't donderend metaal;
De waereld daverde op haar' spillen,
Om Flips en Karels erfgeschillen.
Door zulk een' Ilias van plaagen
Bezweek het afgemat Euroop.
Tot dat de vreedezon aan 't daagen
Den kryg beteugelde in zyn loop,
Het slagzwaerd in de scheê deed steeken,
't Viervoudige verbond besloot,
En onder 't zegepraalend teken
Den Noor en Spanjaard heeft genood;
Opdat de Zweeden met de Russen
Eerlang haar' groene olyven kussen.
| |
| |
Nu schynt de waereld aan 't verquikken.
De landman juicht! en ploegt den grond;
De jager zingt, en zet zyn strikken,
Daar korts 't verwoestend leger stond;
Het pluimgediert, aan 't quinkeleeren,
Verschrikt voor krygstrompet noch trom;
Men mag op zee of stroom laveeren,
En zeilen vry den aardkloot om;
Men houdt geen oorlogsblixems over,
Dan voor den Mauritaanschen roover.
Nu waar een gulde tyd voor handen:
Maar 's menschen boosheid houdt ontzind
Des Hemels gramschap aan het branden,
En blyft in 't helder daglicht blind.
Schoon 't oorlogsondier is verbannen,
De snoode baatzucht blyft ons by,
Met duizend bittre zielstirannen,
De kind'ren van die roofharpy;
Eene oorzaak dat des Hemels roede
Ons straft, en teistert tot den bloede.
Gy hoeft ô vrygevochte steden,
Uwe oogen niet rondom te slaan;
De straamen staan nog in uw' leden.
Merkt die verwoede veepest aan,
Die zoo veel landvolk heeft bedorven.
Wie telt het eindeloos getal
Der runders, op het veld gestorven?
Hoe klaagt de melker in zyn stal,
En bidt, omringd van vrouw en kind'ren.
Dat 's hemels gramschap mag vermind'ren.
| |
| |
De Godtheid luistert naar zyn smeeken.
De plaag vermindert tot zyn vreugd:
Doch hy, verblind, acht dit geen teken
Van 's Heeren gunst, die 't land verheugt:
Want dat moest aan zyn wandel blyken;
Maar neen de baatzucht is zyn wit;
Hy bidt, opdat hy moog' verryken;
't Is hem genoeg, hoe hy 't bezit;
Hy gunt, schoon hy het moet bezuuren,
Het quaad zyn vroomen nagebuuren.
Maar een, wiens hart vol mededoogen,
Zyn naasten als zich zelfs bemint,
Ziet alles aan met andere oogen,
En is door de ondeugd niet verblind:
Hy laat om 's vyands rampen traanen;
Ja Konstantynsstadts felle brand,
En 't sneuv'len van haare onderdaanen,
Raakt hem tot in het ingewand;
Hy wenscht met dauw van Christen kussen,
Het vuur des ongeloofs te blussen.
Hy hoort met deernis wat elende
't Rampzalige Provence voelt,
En bidt dat God zyn Engel zende,
Waardoor het pestvuur word' gekoeld.
Hy ziet Marseilje niet vol lyken,
Die koningklyke handelstadt,
Of moet gelyk een vrouw bezwyken,
Die haar gemaal, haar grootsten schat,
En lieve panden die zy baarde,
Alleen moet delven onder de aarde.
| |
| |
Hy ziet met innerlyk afgryzen,
Die hard verharde monsters aan,
Die onder schyn van 't volk te spyzen,
De klaauwen in hunn' goed'ren slaan;
En zucht, als zy, de post ontweken,
Vervallen in des krygsmans hand,
Die hen rampzalig durft doorsteeken,
En 't lyk in 't vuur tot asch verbrandt;
Of zoeken ze uit een schip te landen,
Men blixsemt hen van alle stranden.
Maar niets kan meer zyn hart doorbooren,
Dan dat een looze geest'lykheid,
Die vorsten weet te ringelooren;
De gronden van vervolging leit,
En kerkelyken twist wil brouwen,
Om sinte Peters lekke schip
Met pompen boven 't nat te houwen;
Opdat het aan een ketterklip
Of Protestantschen rots niet blyve:
Maar Eng'lenburg door 't visschen styve.
Gy kond die Tempelhydra toomen,
ô Vaders van het vaderland!
Godt blussche met genadestroomen
Het vuur der ziekte, en d'oorlogsbrand;
En schoon een nieuwe roofharpyë,
Een uitgebroeijde Hofchimeer,
Een Actiemonster uw bestryë,
Uw tuinleeuw gaa 't vol moed te keer.
Het nutst papier voor de onderzaaten,
Zyn bybelschriften en plakkaaten.
| |
| |
En gy, 's lands glorieryke leden,
ô Haarlem, Leide, en Amsterdam,
Verjoegt 't papierkraam uit uw' steden,
Dat uit het Weste en Zuide quam;
Dus zien wy d'onderzaat verquikken!
Bloeij door uw deugd en wyzen raad;
Zo scheur men die papiere strikken,
Door alle steden van den Staat;
Dan toont men aan de koningkryken,
Hoe Hollands oude Trouw moet Blyken.
|
|
Auteursrechtvrij