|
| |
| |
| |
Groenspruit,
Visscherszang, ter bruilofte van den heere Eduard van Nikkelen, en jongkvrouw Cornelia van Groningen.
Daar 't vischryk Spaarendam het Y van 't Spaaren scheidt,
Zong Zwaantje met haar lief, uit gulle vrolykheid,
Dit visschers lied, de min van Edelhart ter eere.
Dat ieder deezen dag, deez' schoonen dag waardeere!
Hoe lieflyk ryst de zon ter kimme in 't oosten uit!
Zo daagt voor Edelhart 't gezicht der lieve bruid.
De winden leggen stil. De storm is aan 't bedaaren.
De golfjes kabb'len zacht. Onze Ystroom kust het Spaaren.
| |
| |
Zo is de afkeerigheid der fiere nimf gestuit;
Zo kust de Spaaretelg zyn Aemstelnimf, zyn bruid.
Hoe vrolyk zal hy nu door vloed en stroom laveeren,
En minnekoozende met Groenspruit quinkeleeren,
Op 't zevenmondig riet met wasch aanéén gekleefd,
Nu hy zyn visscherin in 't eind verwonnen heeft.
Juicht zilv're beekjes! Juicht gy klaare duinvalbronnen!
Nu Edelhart door deugd zyn Groenspruit heeft verwonnen.
Een maagd, wiens zedigheid zyn hartje heeft geraakt,
Zyn hartje, dat van min om haare deugden blaakt.
Wat visschers knaap was ooit in deeze landstreek droever
Dan hy, die met zyn boot gevaaren van de oever,
Zyn net in 't water smeet, by 't schynen van de maan,
Zo lang zyn waarde lief hem tegen scheen te staan?
ô Liefde, klonk zyn fluit, zal ik geen troost verwerven!
Zal ik myn Groenspruit nooit verwinnen? altoos derven?
Duikt zilv're sterren, duikt, of flikkert flaauw van ver:
Want Groenspruit is alleen de schoone morgenster
Die my beschynen moet. Hoe zou 't myn hart behaagen,
ô Reijen van de maan, zo haar myn oogen zagen!
Rys schoone morgenster, en flikker met uw licht
In 't hartje dat gy blaakt, door uw Liefwaard gezicht!
| |
| |
Gy vischjes, zong hy voort, 'k hoor u in 't water spartelen.
Gy moogt, geraakt van min, voortaan in vryheid dartelen.
Dat u geen angelroê verschalke, of ooit een net,
Nu ik deez' streek verlaat, worde in den stroom gezet;
Zo mag myn Groenspruit eens van u de weêrmin leeren,
En myn getrouwigheid, naa zoo veel leets, waardeeren.
Zyn morgenster verrees. De zoete visscherin
Sloeg deeze klachten gade, en eerde zyne min:
Maar 't maagdelyk gemoed verbergde haar' gepeinzen.
Schoon zy hem liefde draagt, zy wil de min ontveinzen.
Hy bindt zyn bootje vast, en nadert haar met schroom,
Terwyl zy bloempjes plukt langs Aemstels zilv'ren stroom.
Wat Godheid, zegt de knaap, laat hier myn lief verschynen!
Wil zy getuige zyn hoe ik van min moet quynen?
ô Groenspruit! van de buurt gehouden lief en waard,
Men pryst u overal om uwen zoeten aart.
Hoe valt gy my zo wreed, ô bloem der visscherinnen?
Men zegt dat zon en maan en alle sterren minnen.
't Lis mint de waterbloem, de vischjes zyn niet vry.
De blanke zwaan zwemt met haar wedergade op zy,
Zy bruischt door 't klaare nat, en klap wiekt met haar' vleug'len.
Niets kan de minnedrift, ô fiere nimf, beteug'len.
Min dan myn Groenspruit, min, en word in 't eind gedwee:
Wyl zelf natuur bemint, bemin my, schoone, meê.
| |
| |
Gy hoeft, dus sprak hy voort, niet voor myn min te schroomen.
Ik spiegelde my korts by gindse popelboomen,
Aan 't hangen van 't gebergt, in eene duinvalbeek;
My dacht dat myn gelaat zo niet voor and'ren week,
Of 't zou een lieve nimf niet gantsch onwaardig weezen:
Maar ach! ik heb 'er een, die koel is, uitgeleezen!
Een rots wordt wel vermurwd door kusjes van de zee!
Wyl dan een klip bemint, bemin my, schoone, mêe.
Zy bloost, en ziet hem aan met leevenwekkende oogen.
Hy nam haar in zyn arm, en sprak, heb mededoogen.
Ik zal, zo lang ik leef, uw trouwe minnaar zyn.
Vereenig nu uw hart, Liefwaarde, met het myn'.
Hy drukt haar roozenmond. Zy liet een zuchtje slippen.
Hy vong het blyde woord van haare kuische lippen.
Juicht visschersknaapen, juicht! zingt nu het zegenlied,
Deez' dag paart Edelhart aan Aemstels ryken vliet.
Juicht visscherinnen, juicht! uw Groenspruit zal nu paaren.
Haalt uwe fuiken op. Stort vrolyk uwe kaaren
Vol. spartelbaarsjes aan hun beider voeten uit.
| |
| |
Juicht beeken, stroomen juicht! uw Puiknimf is de bruid.
Hoe lief zal Edelhart haar nu in de armen drukken!
Hoe zal zyn hemelzang haar zoete ziel verrukken!
My dunkt, hy heft aldus een dankbaar stroomlied aan:
‘Indien ik zingen kon als hy, die Godts Jordaan
Deed luist'ren naar zyn klank; die zyne stem kon mengelen
Door alle kreitsen, op den toon der blinkende engelen;
Die zweevend' met zyn geest op 't heilig Libanon,
Ontvonkt wierd door een straal der ongeschaapen' zon;
Hoe krachtig zoude ik Godt door snaarenspel bedanken!
Hoe galmde de Aemstelstroom van zuiv're hemelklanken!
Geen klank bekoort hem zo, dan die der trouwe en deugd.
Die klanken volgen zy in de opgang hunner jeugd.
De deugd heeft Edelhart tot hemelzang ontsteeken.
De deugd van Groenspruit is aan d'Aemstelstroom gebleken.
Hy volgt zyne ouders nâ in Godsvrucht trouw en min.
| |
| |
Zo streeven zy van de aard hier naâ ten hemel in,
Om in een eng'lenrei hunne ouderen te aanschouwen.
Hoe zalig is 't aldus in 's hemels naam te trouwen!
Juicht klaare vlieten, juicht! roemt bruidegom en bruid.
De hemel storte een stroom van zegen op hen uit.
|
|
Auteursrechtvrij