Spiegel aan de wand

22

Die affaire van Freule Mervelinck Trip is 'n beetje pijnlijk; Baronesse Honc weet er tenminste geen raad mee.

Johanna wordt met de dag brutaler en laat zich letterlijk overal vergezellen door haar secretaris.

Twee weken geleden kwam ze zelfs met hem op de Honc van Waerdenburgh'se jour! Er werd al zoveel gemompeld, en toen ze binnenkwamen suisde er een gniffelige interesse door de kring van dames.

Al schakelde je nu ook alle praatjes uit, dan was 't nog tegen de vormen. Het was eenvoudig niet comme il faut!

[p. 110]

Natuurlijk was er wel eens een heer, die de jour bezocht, en door zijn aanwezigheid hoofse statigheid of een ondeugende kabbeling bracht in de conversatie. Maar: dan was die heer toch nooit een ondergeschikte van een der dames. Dat is 't précaire punt: Johanna Mervelinck toonde hierdoor openlijk aan, dat ze meneer Borger niet als haar ondergeschikte beschouwde. En hij trad ook niet als zodanig op.

Integendeel: hij was zeer vrijmoedig en flirtte gewoonweg met alle dames tegelijk. En hij had nog succes ook. Dat had mevrouw Honc zo smakeloos gevonden! Eerst praatten al die vrouwen met smadelijke intonatie over Freule Mervelinck Trip en haar onnodige secretaris, en nauwelijks was de jongeman in hun midden of ze vielen allemaal ten offer aan zijn onvergeeflijke charmes, en kwetterden en kirden om hem heen.

Het pijnlijkste vindt de Barones echter, dat Jo toen kribbig werd.

Later heeft ze de ondeugende vriendin een briefje geschreven - als die man inderdaad de secretaris is, heeft hij ervan mee kunnen genieten - dat 't geen pas gaf, iemand die bij je diende mee op een bezoek te nemen; of ze dat in 't vervolg wilde nalaten.

Maar de volgende week kwam Freule Johanna toch weer onder geleide van die mooie jongen. Toen heeft Baronesse Honc van Waerdenburgh-de Graeve iets gedaan, dat nooit eerder in haar huis gebeurd is: ze liet de knecht zeggen, dat ze niet thuis was.

Dat was ontzettend, want er stonden vijf auto's voor het bordes te wachten. Eigenlijk vond ze het zelf later vreselijk cru. Ze heeft niets meer van Johanna gehoord.

Morgen is er weer jour op de Waerdenburgh, en al deze dagen heeft mevrouw de Barones in spanning gezeten. Het bezeert haar eigen hart, want ze hield wel van Jo Mervelinck.

Maar haar opvattingen over liefde zijn als haar juwelen: overgeërfd van vele geslachten, altijd geëerbiedigd; nooit zullen zij prijken in een moderne zetting.

[p. 111]

En vandaag, in het ‘Bella Monica’, plaats van ontmoetingen, juist nu zij de cabine verlaat, verrijzen daar bij de trap trede na trede twee bekende lange gestalten, die lachen en praten.

Het is nogal druk in de ontvangzaal, maar Baronesse Honc ziet geen kans, ze te ontwijken....

‘Dag juffrouw,’ zegt ze vriendelijk tegen de assistente die haar geholpen heeft. Haar ruggegraat is een thermometer, waarin het hetende kwik omhoog schiet.

Freule Mervelinck en meneer Borger lachen om iets onbekends.

De mannenstem zegt duidelijk boven al het verspreide vrouwengemurmel uit: ‘Zou je dat willen?’ en dan lachen ze weer.

Je heeft hij gezegd.

Pas als ze dichtbij zijn, bemerken beiden het kleine ronde figuurtje van Baronesse Honc. De vrolijkheid op Johanna's gezicht stolt tot een kille hardheid. Haar ogen kijken een decimeter over haar vriendin heen. Maar die beziet met een strenge glimlach de glazen zuil, waarin le papillon enchanté fladdert tussen zilveren doosjes en rode letters. Ze lijkt oud tegenwoordig, en nu helemaal. Doch ze schijnt onwrikbaar te staan op het voetstuk van principe en oordeel. Als ze passeren, groet André Borger, de secretaris, nadrukkelijk eerbiedig. Hij is niet te negeren. De overmoedige nederigheid verraadt een zwakke plek in zijn opvoeding. Maar dat is niet erg.

Erg is, dat hij zodoende de palle fierheid van mevrouw Honc beentje licht. Ze móét opkijken; ze doet 't ook. Haar houding ontglipt haar. Ze knikt schichtig.... mompelt snel: ‘Dag Jo....’

Jo gaat haar echter voorbij, breed en groot en ongenaakbaar als een pantserkruiser.

Mevrouw Honc staat niet stil bij de flarden van haar vertreden prestige. Ze gaat verder, een beetje te rechtop. De glimlach, die altijd over haar trekken ligt, is droevig en haar wangen zijn erg rood.

- Waar moet het heen, denkt ze, als wij allen de liefde

[p. 112]

gaan zoeken bij een veel jonger geslacht van twijfelachtige afkomst? Dat is eerst Gijs, en nu Jo....

Haar eigen vader was een vurig aanhanger van Amor. Doch hij bedroog zijn ega nooit met een vrouw van mindere stand.

Misschien is dat de reden, waarom de douairière De Graeve hem tot in het laatste uur aan de kinderen met eerbied bleef ten voorbeeld stellen.

Hoe 't zij - de wereld staat op zijn kop. Baronesse Honc van Waerdenburgh heeft een van haar beste vriendinnen genegeerd, en Freule Mervelinck Trip toont openlijk, dat ze samenleeft met een knappe jonge man, die in leeftijd haar zoon kon zijn, en die honderd jaar geleden wellicht zilver- en schoenpoetser geweest zou zijn bij een rijke notaris. Of comediant op de kermis.

En zij allen ademen dezelfde, zachtgeurende lucht van het schoonheidspaleis in.