Spiegel aan de wand

(1969)–Olaf J. de Landell– rechtenstatus


13 Ada Geerts, zelfbewust als altijd, stapt regelrecht naar de réception. Ze draagt een bontmantel met een hoge kraag en een hoedje waarop een coquet veertje piekt. ‘Dag juffrouw,’ zegt ze, vriendelijk en toch niet al te gemoedelijk. Je mag jezelf als directeursvrouw nu eenmaal niet vergeten. ‘Dag mevrouw,’ antwoordt het meisje en grijpt meteen de huis telefoon: ‘Juffrouw Karin. Ja. Mevrouw Geerts wacht.’ Dan wendt ze zich weer tot Ada: ‘Gaat u even zitten, mevrouw.’ En geleidt haar naar de diepe fauteuil naast de glazen zuil. Ada, die de nieuwe preparaten nog niet gezien heeft, vergeet te gaan zitten. ‘Wat is dat allemaal?’ vraagt ze, een beetje gretig. ‘Dat zijn onze nieuwe Mora-preparaten, mevrouw,’ lispelt de dame de réception. Pal staat Ada. Zij, zíj, wist hier niets van af. ‘Roept u meneer Berrends even,’ zegt ze kort. Geluidloos verdwijnt het meisje. Achter Ada klinkt een zachte beschaafde stem: ‘Pardon, wachtte u op mij?’ Het is Karin Eising, de nieuwe assistente.
[pagina 62]
‘Nee, gaat u vast in de cabine,’ antwoordt Ada. ‘Ik kom dadelijk.’ Terwijl haar blikken zich aan de dofglanzende potten en flessen vastzuigen en Maria Mora's glimlach met onderschrift keuren, duikt naast haar weer het onderdanige gemurmel van de dame de réception op. ‘Meneer Berrends laat zich verontschuldigen, mevrouw. Hij is bezig.’ Doch in Ada groeit een blijde boosheid en ze zegt scherp: ‘Wilt u meneer Berrends zeggen, dat ik hem onmiddellijk hier verwacht!’ Ze zal er met Jack over spreken. Dit is onbeschoft! Een geheel nieuwe productie, waar ze niets van weet! - Haar ogen gaan langs de slanke reclamefiguurtjes bovenaan, en het preparatenkoffertje onderin, en ze leunt opgewonden in de andere heup. Achter haar nadert een zachte, vaste mannenstap naast de trippelpasjes van de dame de réception. Ada kijkt niet om. Frank Berrends zegt geduldig: ‘Bonjour, Ada. Wou je me spreken?’ Ze knikt en wijst op de uitstalling. ‘Wat is dat?’ Zijn wenkbrauwen gaan eventjes de hoogte in: ‘Dat staat er toch duidelijk genoeg bij, Adaatje!’ Hij lacht vriendelijk. ‘Waarom heb je me daar geen proeven van gezonden?’ Haar toon is ongelooflijk scherp. Maar Frank blijft zoals hij is, hoewel het ontvangdametje naast hem bloost. Hij wendt zich tot haar: ‘Ik zal mevrouw verder zelf helpen, juffrouw Adrie. Wel bedankt, hoor!’ Zo hartelijk en zonnig is de directeur. Ada Geerts leunt hoog opgericht en uitdagend tegen de glazen zuil. Frank zegt: ‘Wil je even in mijn kamer komen?’ Hij gaat zelf voor en laat haar volgen, alsof ze een ondeugend kind is, dat straf krijgt. Een paar dames wachten aan de andere zijde van de zaal en gniffelen om haar schokkend heupwiegen en haar hoge kleur. In de kamer gaat Frank achter zijn bureau zitten en biedt haar met een afgemeten handgebaar een stoel aan.
[pagina 63]
Hij richt zijn ogen strak in de hare en informeert: ‘Wat was er nu met die preparaten?’ ‘Ik heb er geen proefverpakkingen van gehad,’ zegt Ada hoog. Frank schijnt werkelijk verbaasd. ‘Maar die heb ik ook helemaal niet rondgestuurd,’ verklaart hij halflachend. Nog beheerst Ada zich. ‘Je vergeet, dat ik de vrouw van de directeur ben.’ Nu lacht hij luid op. ‘Ada,’ zegt Frank, ‘je bent de vrouw van de oprichter en bezitter van het ‘Bella Monica’. De directeur ben ik. Het is mijn gewoonte niet om stroop te likken, en preparaten stuur ik niemand op proef. Als je ze hebben wilt, neem ik aan, dat je over voldoende middelen beschikt om ze te kunnen kopen.’ ‘Ik zal met Jack hierover spreken,’ dreigt ze. Haar stem snerpt hoog op en breekt bij 't laatste woord als glas. Frank schuift zijn stoel weg en loopt naar de deur. ‘Pas op, dat ìk er niet met Jack over spreek,’ antwoordt hij glimlachend. De deur zwaait uitnodigend open. Woest is Ada. Rázend. ‘Zeg, jij!’ schreeuwt ze half, ‘is het je gewoonte, de dames te ontslaan uit je kamer? - Ik ben geen lichtekooi, die je er uit kunt sturen, wanneer je wilt! Dit is nou de tweede keer!’ ‘Juffrouw Karin wacht in cabine 5,’ zegt Frank beleefd. Mevrouw Ada werpt zich gewoonweg uit de deuromlijsting. Met de hoge bontkraag en het veertje op haar hoed heeft ze iets weg van een kemphaan. Ze zal Frank wel krijgen. Wacht maar! Ze zal er alles voor doen! Alles! - Het vooruitzicht van juffrouw Karin is een verkwikking voor haar kokende gedachten. Dat was ook al een klein wraakje, dat Berrends heeft moeten slikken: deze assistente, die zonder zijn toestemming aangenomen werd. ‘De directeur ben ik’! wel ja - ‘Bevalt het u hier nogal?’ vraagt ze beschermend. ‘Heel goed, dank u.’ Dat is niet leuk. Maar de klachten sullen straks wel loskomen.
[pagina 64]
‘Als er íéts niet in orde is, zegt u 't mij maar, hoor!’ animeert Ada. ‘Het is hier heus heel prettig,’ antwoordt juffrouw Karin, koel-verbaasd. Ze werkt rustig, zonder erg veel te antwoorden op mevrouw's vragen betreffende Freule Mervelinck, Mrs. Carfew, juffrouw Liza, Maria Mora, de lieve ouwe mevrouw Hendersen en die nieuwe aanwinst van het meisje Daland. Juffrouw Karin beweert, nog niet op de hoogte te zijn met al die dingen. ‘Bovendien interesseren ze me niet zo erg,’ voegt ze erbij. Brutale vlegel. Nu geef je zo'n nest eerst een baan uit duizenden en dan liegt ze nog tegen je. Nee, dit is een zeer onfortuinlijke dag voor Ada Geerts. Ze trekt zich terug in een mokkend zwijgen vol zelfbeklag, en ondergaat de massage met ontevreden zuchten. Maar juffrouw Karin is even onverstoorbaar als haar directeur. Ze werkt er niet langzamer of sneller om en toont in geen enkel opzicht, zenuwen te bezitten. Als de behandeling bijna is afgelopen, wordt er op de deur geklopt. Het blijkt Jack te zijn, die zijn vrouwtje komt afhalen. ‘Wacht even, schat!’ zegt mevrouw Ada gedempt door de deur heen. ‘Ik ben zó klaar!’ Haar stem jubelt, maar is toch 'n beetje trillerig. Stel je voor, dat Jack bij ongeluk Berrends spreekt! - Ach, en als zij tien minuten later uit de cabine treedt staat hij bij de glazen zuil, en - spréékt met Frank! - Ada glimlacht en zegt, haar man's arm nemend: ‘Zo, directeur!....’ Haar intonatie is zo trots, dat Jack moet lachen, waarmee die half gare Berrends van harte instemt. Alleen Ada weet, dat hij haar uitlacht. Ze tikt tegen de ronde glazen wand en gaat door: ‘Interessant, hm?’ Meer durft ze niet te zeggen, want ze weet niet, wat Frank verteld - en wat hij verzwegen heeft. Jack knikt. Vrouwen hangen nu eenmaal aan die verfjes. ‘Ja, die Frankie, laat die maar lopen!’ zegt hij. ‘Neemt
[pagina 65]
wat ouwe preparaten en een stel nieuwe flesjes....’ ‘O, neel!’ weert Frank af. ‘Nee, kerel! Dat zijn streken, die op de markt gaan, maar hier niet!’ ‘Ik moet die dingen toch eens proberen,’ glimlacht Ada bleekjes. Dus moet ze weer terug in cabine 5. Juffrouw Karin wordt geroepen. In het kamertje hangt een warme, niet-frisse, geparfumeerde lucht. Juffrouw Karin heeft vergeten de snelwerkende ventilatie in te stellen. Ze is nog te kort hier, om dat als een gewoontegebaar te volbrengen. Ada koopt alle preparaten uit de serie ‘Triomphe’. Dan gaat ze terug naar de wachtende mannen, en vraagt brutaal: ‘Zeg, Frank - hoeveel moet ik betalen?’ Het is een malle vraag, want natuurlijk kan ze het op de rekening laten zetten. Maar Frank begrijpt haar opzet. Kalm telt hij op: ‘Een fles “milk”, dat is zeventien en een half, en een rouge crême, is vijfentwintig en een eye shadow is dertig, en een poeder is achtendertig vijftig, en een lipstick is vierenveertig vijftig.’ ‘Nou ja,’ knipoogt Ada, ‘dat zijn de échte prijzen.’ ‘Zo?’ zegt Frank. ‘Vertel jij me dan es de nagemaakte.’ Geerts schiet in de lach. ‘Maak nou geen flauwe grapjes,’ pruilt Ada. ‘Hoeveel korting krijg ik?’ Karin komt uit de cabine. Ze heeft de gekochte zaken netjes ingepakt. ‘Juffrouw Karin,’ zegt Frank. ‘Heeft u 't al genoteerd?’ ‘Ja, meneer,’ antwoordt ze. ‘Krast u 't dan door.’ Juffrouw Karin knikt, geeft het pak aan Ada en gaat weg. ‘Hoe knap je dàt op?’ informeert Geerts met een bijna scherpe belangstelling. ‘Ada krijgt het van mij cadeau,’ verklaart Frank nadrukkelijk. ‘Ben je bedónderd?!’ Geerts is ontzet. ‘Vier-en-veertig vijftig?’
[pagina 66]
Ada kleurt. ‘Er wordt in het “Bella Monica” niet gepingeld,’ antwoordt Frank. ‘En bovendien vind ik afdingen een slecht voorbeeld, voor een directeursvrouw.’ Dit is hoog. spel. Ada kan wel jubelen. Eindelijk heeft ze Berrends uit zijn schuilhoek gelokt! Ze kijkt tussen haar wimpers door naar Jack. Is hij al purper? Als hij maar niet al te erg uitvalt. Dikwijls schijnt 't hem onmogelijk te zijn, z'n afkomst te verbergen; en dat hier.... Maar Jack is kalm. Hij doorziet de situatie, en het is een niet te ontkennen aangename openbaring voor hem. Ada kan zo verschrikkelijk bazen en dwingen! Dat hij het niet eerder begrepen heeft - hoe ze hier de boel uitbuitte.... Hij fluit even tussen de tanden en zegt dan: ‘Bravo!’ Langzaam haalt hij twee briefjes van vijfentwintig uit zijn portefeuille te voorschijn en geeft ze Frank. Deze wisselt. Jack lacht breed tegen zijn vrouw en zegt: ‘Ik hou 't wel van je kleedgeld af.’ Ze knikt zuurzoet. Er is heus iets als heldhaftigheid van Jack's kant nodig, om dit te zeggen, want straks zal hij weer met haar alleen thuis zijn. Onverwachts breekt zijn lach open. Hij brùlt: ‘hahahahaha!!!’ Hij geeft Berrends een mep op zijn schouder, pakt Ada bij de arm en duwt haar mee, de trap af. En zijn rug schokt; bij iedere schok galmt een dreunende schater tegen de blozende wanden van de rose-met-chroom ontvangsalon. ‘Ha-ha-ha-ha-ha-goddomme-ha-ha-ha!!!!’ Dat is Ada's aftocht. Arme directeursvrouw. Die ellendige vent kàn zijn afstamming niet verloochenen - En bij de réception staat Frank. Hij lacht zachter. Maar heeft hij er minder plezier om?!

Vorige Volgende

13