Spiegel aan de wand

[p. 48]

10

En vijf dagen later arriveren de nieuwe preparaten volgens Frank's recepten uit het grote laboratorium.

In de vroege morgen ligt hij geknield in het midden van de ontvangzaal bij de glazen zuil, die nu geen zuil is; de wijde ronde glazen cylinder is mechanisch opgetrokken in de zoldering en laat de verchroomde spil met de horizontale, eveneens glazen etalageplaten vrij. Het geheel ziet er uit als een groteske boom uit een futuristisch landschap.

Naast Frank staat een kist, gevuld met matzilveren flacons en doosjes van milde brede vorm: nieuwe schoonheid te koop. De bruin-rose etiketten zeggen u met dieprode letters: ‘A la Mora’.

Bovenaan staat in kleinere druk de inhoud vermeld: ‘rouge’ of ‘eye shadow’ of ‘powder’, of ‘powder foundation milk’.

En onderaan, ook klein, de bekende naam ‘Bella Monica’.

De preparaten zijn verdeeld in drie kleurgroepen, die genoemd zijn naar Maria Mora's beroemdste dansen: ‘Le papilion enchanté’ (pour blonde), ‘Triomphe d'Hélène’ (naturelle), en ‘Danse de l'amour inconnue’ (pour brune).

Geduldig bouwt Frank de uitstalling op.

De bovenste schijf draagt drie figuurtjes, de dansen voorstellende, die uitdagend leunen tegen een abnormaal grote flacon, een dito poederdoos en een reusachtige lipstick.

Op de tweede glasplaat staat een foto van Maria Mora, met opdracht, geflankeerd door de nieuwe verpakkingen.

Weliswaar zijn de laatste leeg, zoals dat in een goede etalage behoort, doch dat geeft niet. Je kunt ze zo aardig opstellen. Achteraan, tegen de chroom buis een flacon powder foundation milk, daarvóór een doos poeder; dan een potje rouge, een klein potje eye shadow, en dáárvoor, spits naar de toeschouwer wijzend, een uitgeschoven lippenstift.

[p. 49]

Op de onderste plaat staat in simpele eenvoud het geopende, zwart gelakte reisétui, waarin de volledige serie verkocht wordt. Het deksel is opgeklapt en vertoont een fijngeslepen spiegel; de voorkant van de doos is neergeslagen en toont in glanzend rood lak de naam van het instituut. Een nonchalant kaartje leunt zijwaarts tegen het geheel: ‘La beauté à la Mora. Kiss- and waterproof.’

Een wit en een rose zwanendonsje bloesemen speels over al het strenge zwart-rood-zilver.

Frank zit in gedachten verdiept stil en aanschouwt zijn werk. De doos naast hem is leeg, op een flesje wimperverf na. Zwart.

Maria Mora is al vijf dagen weg. Eergisteren kwam er een grote envelop. Daar zat de foto-met-opdracht in, plus een kaartje: ‘Voor de reclame.’

Ze is een vlotte vrouw, die weet, wat een zaak toekomt.

Iedereen heeft het zeer gewaardeerd.

Door de personeelafdeling, waarvan deur en ramen openstaan, komt een galm van torenklokslagen. Acht zware, vermanende klanken. Ze zeggen: ‘Trek het je niet aan. De wereld draait met of zonder Maria Mora. Alles is betrekkelijk. Alles gaat voorbij.’

Maar er zijn ogenblikken, dat je je met de grootste wijsheid niet kunt verenigen, om de eenvoudige reden, dat je gevoel zich verzet.

Sedert Frank de foto ontving en er niets dan een kaartje bij vond, is hij lusteloos. Hij weet, dat hij nooit met haar zal spreken, - zoals hij gewild had. Hij mag en kan zijn plaats niet vergeten. Die is hoog, maar ook nederig. Want in het ‘Bella Monica’ is één hoger dan hij: Jack Geerts.

Frank is hem niet dankbaar meer voor zijn hulp. Hij is bevreesd voor zijn eigen gedachten, want hij voelt, dat dit eeuwige schoonheidsgedoe hem gevangen neemt en insluit in een steeds engere kring....

Beneden in de straat roept een venter met het een of ander. Zijn stem hoont de deftigheid van de brede gevels.

Verkoopt hij haring of sinaasappelen of tulpen? Wat maakt het uit. Het ‘Bella Monica’ kijkt over hem heen in

[p. 50]

de lieve warme zon, die vandaag lenteneigingen vertoont.

Frank wendt zijn gedachten af van de danseres.

Moeizaam staat hij op. Slaat de knieën uit zijn broek. Hij loopt met de doos in de hand naar de open deur van de personeelafdeling.

Vandaag komt dat nieuwe meisje, de plaatsvervangster van Liza. Deze moet haar inwerken, zolang zij er nog is.

Frank is verbitterd. De nieuwelinge is aangesteld door Geerts, zonder zijn medeweten. Dat is natuurlijk de wraak van Ada.

Hij draait een knop van het schakelbord om. Langzaam, licht dreunend, zakt de glazen cylinder uit de zoldering en omsluit de etalage in het midden van de rose ontvangzaal.

De zon tintelt door de drie ramen. Venus glimlacht een beetje spotterig tegen de pasontloken uitstalling.

‘Boem’ zegt de cylinder en staat stil op de viltrand van het chromen voetstuk.

Dan pas hoort Frank stappen op de trap. Hij hoopt, dat het fröken Hannsen is, met haar stille begrijpende sympathie. Ze is ouder dan de anderen en heeft daardoor dikwijls meer inzicht. Hij hoeft haar nooit iets te vertellen, en zij zegt ook bijna nooit wat.

Maar het is een lang slank meisje met blond haar en een ernstig gezicht. Haar blauwe ogen kijken hem vriendelijk aan. Zij knikt even, vragend.

Ze zwijgen allebei. Dan zegt het meisje zonder een spoor van overbodige vriendelijkheid: ‘Ik ben Karin Elsing.’

Ze spreekt aarzelend, met een diepe stem. ‘Kunt u mij ook zeggen, hoe en wanneer ik de directeur te spreken kan krijgen?’

‘Ja’, antwoordt Frank, en zet de doos neer.

Dat is zijn kennismaking met de nieuwe assistente.