Spiegel aan de wand

2

‘Wel gefeliciteerd,’ zegt Jack Geerts. Hij hijgt een beetje. Achtentwintig treden zijn een hele klim voor een man van zijn zwaarte.

Zijn gezicht, bleek als een te sterk opgeblazen gummibeest, heeft lichtpaarse konen en zijn voorhoofd is klam. ‘Wel gefeliciteerd.’

‘Insgelijks’ antwoordt Frank, niet zonder sarcasme.

Het directeursvertrek is nu vol bloemen. De zoete geur weeft een melancholieke stemming.

In een gemakkelijke stoel zit de oude mevrouw Hendersen.

De oude mevrouw? - Ja, zéker! Dit mollig-slanke persoontje met haar sterrenogen en gladde huid is volgens de burgerlijke stand vierenzestig jaar. In een tijd, dat geen fatsoenlijke vrouw zich met huidverzorging bezighield, masseerde zij haar gezicht met olijfolie en legde er verse, bloedende biefstuk op. Nu is die methode verouderd; maar een beleefd man geeft mevrouwtje niet meer dan zesendertig lentes en flirt met haar.

‘Mijn man kon jammer genoeg niet komen,’ zegt haar hoge stem. Frank knikt. Hij wist, dat ze nog niet klaar was, toen ze, net gezeten, gestoord werd door Geerts' binnenkomen.

Adèle Hendersen beschouwt nooit een onderwerp als afgehandeld, als ze haar man er niet bij genoemd heeft.

[p. 11]

Dat is de liefde. Ouder, nieuwer en beter schoonheidsmiddel bestaat er niet.

‘Het is koud buiten,’ verkondigt Geerts geestloos, zonder enige overgang. ‘Ja, Berrends, Ada komt straks ook nog even. Zij moest eerst een behandeling hebben.’

Miss Jean komt binnen met thee. Zij glimlacht en zegt bij ieder kopje, dat ze aanbiedt: ‘Estoewblieft. Saker en' milk?’

Jack Geerts neemt beide. De conversatie rust even.

Berrends roert in zijn thee en vertelt: ‘Zoveel blijken van belangstelling had ik toch niet verwacht!’

Mevrouw Hendersen antwoordt hartelijk: ‘Kom, u verdient ze!’

Voor haar is de jonge directeur een tovenaar, die haar doorziet en helpt bij haar schone doel.

Haar huwelijk is kinderloos gebleven. Daardoor is haar veel vreugde en leed ontgaan. Zij en haar man hebben elkander nooit iets verweten; ze hebben mekaar getroost.

Maar Adèle Hendersen ziet niets over het hoofd in het leven.

Troosten was haar niet genoeg. Het verveelt gauw. Ze heeft alles gedaan, om haar man aan zich te binden. Om hem niet te verliezen, nu die onvoldaanheid en doelloosheid aan zijn leven knaagden. Ze is geslaagd. Er is geen mooier huwelijk denkbaar, zelfs nu nog, dan het hunne. De gedachte aan ruzie is een grap, ontrouw een niet te vatten begrip.

Ze kent zijn ijdelheden, en heeft ze ten volle bevredigd; ze is mooier en jeugdiger dan haar jongste vriendin.

Als de vrouwen van veertig onrustig worden, en venijnige opmerkingen maken, als blikken priemen en lachjes te hoog optrilleren, dan gnuift die grijze meneer Hendersen, en knijpt zijn Adèletje in haar wang: ‘Eeuwige jeugd!’

De thee is op. Het was even een officieel-intiem momentje.

Nu komen er opeens meer feliciterende cliënten.

Frank praat, knikt en lacht. Miss Jean wordt geassisteerd door juffrouw Liza. Jack Geerts wacht op zijn

[p. 12]

vrouw, die natuurlijk niet op tijd is. Mevrouw Hendersen neemt afscheid. Om vier uur komt haar man thuis.

Als zij weg is, vraagt Jack Geerts aan Frank: ‘Wie is dat vrouwtje?’

Hij kijkt veroveraarsachtig. Dat gebeurt wel meer, als zijn vrouw lang wegblijft. Maar ze blijft nooit te lang weg.

Berrends grinnikt even, doch heeft geen tijd tot antwoorden.

Hoe zou hij ook? Vragen niet vier verschillende mensen iets aan hem? En - staat daar in de deur niet een slank klein dametje met donkerrood haar en een verbaasde glimlach: ‘Monsieur Berrends! Est-ce possible? Dat moet ik nu van mademoiselle Antoinette horen! Waarom heeft u mij niets verteld?’

Zij geeft hem een tak orchideeën. Hij straalt. Doet ook geen moeite, het te verbergen, overtuigd, dat die bloemen van haar meer betekenen dan enkel conventionele belangstelling.

‘Merci, madame. Oh, merci, merci. Comme c'est magnifique!’

‘Jolie, n'est-ce pas?’ bevestigt ze.

In het laboratorium, achter de bronzen deur, wacht haar nieuwe rouge. Maar niemand noemt het woord. Maria Mora is doodsbang voor de ouderdom. Haar teint is volgens de publieke opinie echt.

Frank leidt de gasten rond langs alle geschenken. Mal, dat hij het feest nu niet opgeschroefd meer vindt. Hij realiseert niet, dat allen beleefdheidshalve meelopen, terwijl hij zo duidelijk alleen tegen de danseres praat. Waar is opeens zijn zelfbeheerste tact gebleven? -

La Mora is er een beetje geshockeerd door, doch laat niets merken, en verdeelt handig de conversatie: Tiens! is dat bloemstuk van een kunstenaarsclub? Aardig, nietwaar, madame?

Et ces fleurs.... ach, nee! van een bewonderaarster? Romantisch! Ze dacht, dat hij maar één bewonderaarster had...

[p. 13]

Pardon, madame? Oui. Madame a grande raison. Het is niet aardig, zoiets te zeggen. Maar het was toch aardig bedoeld, en dat verzacht het, n'est-ce pas? En dat? Vraiment?! wat origineel! Deze vijzel van witte rozen is van de meisjes. Pardon? Monsieur is geliefd bij de dames; évidemment. -

Dan komt Ada Geerts binnen, en de sfeer valt even uiteen.

Ada heeft een hoge kleur en haar ogen schitteren. Ze heeft gezien, dat Mr. Carfew in cabine 12 juffrouw Liza kuste. Dat is leuk, want Ada kan Mrs. Carfew niet uitstaan.

Gasten komen, gasten gaan. Allemaal cliënten, jonge en oude.

Sommigen zien ook met weemoed terug op de voorbije tijd.

‘Al vijf jaar.’ Het wordt gezegd en gefluisterd en gedacht.

't Is een crescendo, tot laat in de middag. Dan komt langzamerhand het décrescendo, tot fröken Hannsen het vermoeid murmelt, als ze 's avonds met directeur Berrends de trap afloopt. Hij antwoordt niet en draagt glimlachend een vaasje met een dure tak orchideeën. Thuis zal de zeewind waaien.

Languissant droomt het instituut der ijdelheid, en wacht op de werksters van morgenvroeg.

De straatlantaarns behoeden Venus voor de schande, in het duister geboren te moeten worden. Ze glimlacht angstig tegen de spoken van de dag, die haar ongemoeid laten.

Ze hebben hun eigen beslommeringen.