Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 60]

Walletjes-avond

Het water in de grachten ligt als glas,
dat lang voor 't stink-groen waas een spiegel was.
't Is vruchtwater en tranen en urine
en wijwater en zee. Het zal wéér dienen.
En op de schemer-kaden zwelgen stromen
van mensen, die opzettelijk zijn gekomen;
die snoepen en genieten slechts met ogen,
waarin nieuwsgierigheid woont zonder mededogen.
Want in de deuren, achter 't rood-belichte raam,
staan hier de heiligebeelden van Sinte Lichaam.
Ze zijn sneeuw-blank, hun ogen groot en zwart,
hun haren zijn een kroon. Zij dragen 't hart
net halverwege tussen borst en schoen.
Aan hen meet elke kijker zijn fatsoen.
En door dat snoepen met de ogen en dat meten
is alle waardigheid van deze beelden afgesleten.
Zij staan en zwijgen, hijgen met hoge borsten
waarnaar matrozen en land-eenzamen droom-dorsten.
Er wordt gelachen, een vuil woord wordt gezegd.
De hoer staat als een boegbeeld op de plecht
van 't schip des levens, en vangt de koude wind.
Maar éénmaal was zij ook een kind,
dat tolde en sprong. En aan haar bed zat Sinterklaas,
en beiden wisten niets van 't wild geraas
dat elke avond langs de wallen dromt
en zijn gebed tot Sinte Lichaam gromt.
Uit helle deurmonden schatert muziek en licht.
Hier is vergetelheid en vreugde strenge plicht.
En tussen geblankette droom-figuren
staat daar een negerin te turen
als een zwarte madonna van de brede baan.
Straks steekt een vent zijn kaarsje voor haar aan. -
De huizen zijn plengvaten van genot en harde lust,
waarin de vonk van man-zijn wordt geblust

[p. 61]

 

onder het motto, dat een mens mag leven.

 

Wat hebben wij elkander veel te geven!

 

Terzijde staat een kerk, die gotisch en vergrijsd

 

stil met haar toren naar de Hemel wijst:

 

‘Ere zij God en alles Daaromtrent -

 

houdt u niet van de Schepping onbekend’...

 

De toren is geheiligd met een neon-kruis.

 

Dat is zo rood als 't lichtje voor elk huis;

 

God gaf de hoeren net zo'n lichaam als de Maagd,

 

en heeft zichzelf voor ons vergiffenis gevraagd.