Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 59]

Hartstocht-tango

Een film vol mannenduisternis en lichte vrouwen.
Ze deden dingen, waar ik weken om zou rouwen.
Ze waren telkens poedelnaakt en realist;
ik vroeg me af: wou ik dit zien, of heb ik me vergist?...

De zaal was stil gespannen tussen gil en zucht.
Ik voelde me voor buur en vrouw beducht,
want als we zulke films vrijmoedig mogen draaien -
dan éven verder, en we mogen zelf ook graaien.

Toen was het uit. Een kus, vervlochten leden.
En bij het weggaan zweeg elkeen en heeft vermeden,
een ander in het lege hart te zien
of zelfs per ongeluk te raken aan een hand misschien -
want na zo'n wrange film vol naakt en hete klacht
is zelfs traag lopen of een zucht al sterk verdacht.
Verdrietig peinsde ik: Wat heb ik dan verwacht?...

Het was al laat. En buiten was het nacht.