Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 33]

[Door Brugge wil ik gaan op rode snavelschoenen]

Door Brugge wil ik gaan op rode snavelschoenen
en zitten in de schaduw van Gods Minne.
Mijn hand liefkoost brokaten droom-festoenen.
Laat mij in Brugge op levensdrift bezinnen!
De liefde heeft er dieper perspectief,
een Gotisch venster naar het hoge licht.
De eeuwen glanzen er zo levend lief -
oudheid wordt daar met jeugd tezaam gedicht.
Een gouden Christus rust er van het lijden;
en langs mijn oren ritselen de tijden.

Ach Memlinc, die daar liep!
Ach Breydel, die bevelen riep!
De hoge toren zingt van strijd,
van rijke macht en ijdelheid.
Bonte vanen,
blanke zwanen,
rode eeuwen,
witte sneeuwen.
Torenpieken,
roemlyrieken,
luide stoeten,
stille voeten.
Mijn schreden klinken op de bolle keien;
en voor mijn ogen openen zich de reien.
Door Brugge wil ik gaan in een surcoet
en stilstaan bij de schrijn van 't Heilig Bloed.
Ik wil beseffen: 't leven weegt geen zucht
onder de rijpe, glanzend-wijde Brugse lucht.