De mooiste verhalen

[p. 262]

Een groet van Wouter

Langs de spoorbaan liep een hoge wal, wel vijf meter hoog. En op vrije middagen zaten daar altijd kinderen, die neerkeken op langsrijdende treinen. Daar zat ook Wouter, een zesjarig jongetje, dat met grote belangstelling de gevaarten zag naderen, langsdenderen en weg glijden in een kronkelende lijn achter de bossen. Hij raakte er altijd weer opgewonden van, sprong dan overeind, wuifde en riep ‘dààg! Dààg! Dààg!’ Maar treinen zijn domme dingen en misschien zijn veel mensen die erin zitten dat ook wel - er kwam nooit enig antwoord.

Tot op een lentemiddag, vol bloesem en jong blad. Wouter zat bovenaan de berm met zijn zusje van negen, dat had gezegd dat hij zoet moest zijn en niet aldoor overeind vliegen - ze was bang dat hij naar beneden zou rollen. Daar werd weer uit de verte van het dorp een opwindend gerucht hoorbaar - een dreun met de denderende regelmaat van zware wielen over rails. ‘Hij komt!’ schreeuwde Wouter, alsof dit de eerste trein was die hij ooit had aanschouwd. En ja, daar kwam als een reuzerups de trein aan.

Wouter hield de adem in. Hij wist dat de trein wielen had, maar verwachtte altijd weer, duizend pootjes te zullen zien draven. Het

[p. 263]

gevaarte wendde zijn gladde kop met de lantaarn-ogen naar de toekomst en zag de kinderen niet. Maar Wouter zat hoog opgericht, nu hij niet mocht opstaan van zijn zusje - hij rekte zich en boven aan een gestrekt armpje wuifde zijn handje, terwijl hij jubelde: ‘Dààg! Dààg! Dàààààg!...’

En kijk, toen kierde er een raampje in de treinhuid en daaruit kwam een hand die terug wuifde. En uit die hand ontvouwde zich een zakdoek, een prachtige lila zakdoek, alsof de trein in bloei kon geraken, en de zakdoek droeg de groet verder uit naar Wouter, die nu toch was opgestaan, en met purperen wangen dag schreeuwde.

‘Gekke jongen, dat is toch niet voor jou!’ zei het zusje grinnikend.

En toen liet de zakdoek los uit de trein, als een verwelkend bloemblad - en hij dwarrelde prachtig en treurig neer langs de spoorbaan, woei nog even opzij voor de razende wielen, en lag dan - terwijl in de verte de trein om de bocht verdween.

Wouter liet zich niets meer zeggen. Hij rende de helling af, jubelend en duikelend over kuilen en bulten. Hij rollebolde over de spoorrails, greep de lap. ‘Kom hier!’ riep het zusje. ‘Kom ogenblikkelijk hier, Woutertje!...’ want zo zou mamma dat ook hebben gezegd, en ze voelde instinctief, enige macht te moeten laten gelden. Wouter drukte de lap tegen zich aan en begon een moeizame beklimming. Hij was ademloos en zo verrukt, dat er geen woord van berisping tot hem doordrong. Thuis moest de zakdoek naast hem liggen, toen hij ging eten. Het doekje geurde vaag naar bloemen. Mamma bromde dat het een vieze lap was, van een onbekende. Maar pappa glimlachte en zei, dat hij Wouter begreep. Mamma moest de zakdoek maar wassen, dan kon Wouter hem bewaren. En dat gebeurde.

Maar op zaterdagavond stond er een advertentie in de krant: ‘Verloren uit de trein van woensdagmiddag j.l. om ongeveer half drie: een lila dameszakdoekje met initialen M.d.C.’ En mamma wist direct, dat het Wouters zakdoekje moest zijn. ‘Wil de vinder zich melden aan het bureau van dit blad.’

Pappa las de advertentie voor. Wouter kreeg een vuurrode kleur en keek sip op de tafel vóór hem. ‘Misschien krijg je wel een beloning,’ zei het zusje, dat al wat ouder was en van eerlijke vinders had gehoord. Maar Wouter wilde geen beloning - hij wenste alleen de

[p. 264]

illusie van de zakdoek te behouden. Toch ging hij aan de hand van pappa mee naar het krantenkantoor. Hij hoefde de zakdoek niet af te geven. Men noteerde zijn naam en adres.

Drie dagen later kwam er een vriendelijke mevrouw. Ze droeg prachtige kleren en ze rook net als de zakdoek - in Wouters ogen was ze ongeveer duizend jaar oud; maar volgens mamma zou ze waarschijnlijk omstreeks de veertig zijn. Toen Wouter binnenkwam, zei ze: ‘Ja, dat is 'ie!...’ Wouter moest haar een hand geven en ze hield die even vast. ‘Er zijn momenten, dat we iemand nodig hebben, die ons toewuift,’ zei ze zacht, ‘en ik heb een klein jongetje gehad, dat op hem leek... Jij zal het ook wel leuk hebben gevonden, dat ik terugwuifde, hè vent?...’

Wouter knikte. ‘Maar die zakdoek hou ik,’ bedong hij.

‘Natuurlijk,’ glimlachte de mevrouw. Ze bleef nog een beetje praten met mamma. Wouter begreep niet, waarvoor ze was gekomen, als ze toch die prachtige zakdoek niet terug hoefde te hebben. Pas veel later ervoer hij, hoe hij een eenzame vrouw had getroost met zijn groet. Ze had een kapitale som geld op hem vast gezet uit dankbaarheid voor een wuivend kinderhandje. Want dat kan heel belangrijk zijn, op een bepaald punt in ons leven.