De mooiste verhalen

[p. 259]

Leve de dokter!

Er was eens een man, die een radiotoestel maakte volgens een schema uit een damesblad. Het werd een heel mooi toestel, maar je kon er alleen kookpraatjes uit beluisteren, en brood in roosteren.

De man werd woedend en goot er zijn kop koffie over uit. Het radiotoestel siste als een natte kachel. De man mikte uit pure razernij een klodder mosterd over de condensator en toen waren ze allebei stil.

De volgende dag had de man barstende hoofdpijn. Van de opwinding misschien. Hij had ook niet zo hard moeten werken, met koffie en mosterd. Hij zette het radiotoestel aan om enige boete te doen. Het gaf heel aardige muziek door en de man luisterde zo trots alsof het zijn eigen muziek was. Na nog geen twee minuten was de hoofdpijn weg.

Ach, weet u - al zijn we nu nog zo nuchter denkend tegenwoordig - geen mens zou toch hebben geloofd, dat het van dat radiotoestel kwam! Maar de man had een vrouw met rugpijn, en die kwam de kamer binnen wankelen, greep zich aan alle stoelen vast en liet zich op de zachtste vallen. En ze luisterde ook naar het toestel. Twee minuten later zei ze: ‘Man! Ik heb geen rugpijn meer!’

[p. 260]

‘Dat is fijn,’ zei de man, ‘want kijk het stof eens dik op de meubels liggen! Jasses!’ en de vrouw was zó genezen, dat ze zich schaamde en losbarstte in een geweldige kamerbeurt.

Een dag later kwam er een vriend van de man op bezoek. De vriend had een dikke wang. Hij vertelde uit een hoekje van zijn mond, dat hij op weg was naar de tandarts. Hij had nog geen drie minuten naar de radio geluisterd, of hij keek met een heel gewoon gezicht de wereld in, en zei dat de tandarts kon wegwaaien. Zo zijn mensen: ondankbaar en liefdeloos.

Onze man nu, koesterde in zijn eentje een reuze geheim. Hij wou het niet tegen zijn vrouw zeggen, omdat ze dan beslist een kwaal zou uitvinden, die met geen radio viel te bestrijden. Hij ging op een middag naar de huisarts. ‘Dokter,’ zei de man, ‘ik heb een radiotoestel gemaakt, dat alle mensen geneest die ernaar luisteren.’

Hij had geen tact, dat blijkt wel. Want zo-iets zeg je niet tegen een naarstige dokter. De arts nam de pols van de man; maar die was normaal. Hij keek hem in het oogwit. Hij liet hem z'n tong uitsteken en ‘AAA’ zeggen, hij tikte hem op de kniezenuw. ‘Ik ben best,’ zei de man tussendoor, ‘want ik heb net geluisterd naar mijn radio!’ En dat achtte de dokter nu juist abnormaal. Hij nam de bloeddruk van de patiënt op en stelde hem afschuwelijk intieme vragen; maar de man antwoordde dat hij goede eetlust had, en nooit wakker lag, dat hij helemaal niet teveel verdiende, dat hij niet dronk - kortom, hij was vreselijk middelmatig, en zo fatsoenlijk als een wetboek.

‘We zouden eerst geheel wetenschappelijk moeten vaststellen, dat er inzake dat eh - radio-apparaat niet de geringste vergissing in het spel is - dat het inderdaad de hm - functie heeft, welke u eraan toeschrijft...’ zei de dokter koel.

‘Goed,’ antwoordde de man, ‘komt u vanmiddag bij me met uw moeilijkste patiënt!’

Dat was een fideel aanbod. Maar de dokter aarzelde hevig, want hij vond het geen fideel aanbod. Brood is brood, zeg nou zelf! Indien er radiotoestellen moeten worden uitgevonden die zieken genezen, dan moeten artsen dat doen, of zij moeten emolumenten van de verkoop ontvangen. De wereld is toch al zo zelf-doenerig tegenwoordig. Een dokter is ook een mens, en als er te genezen valt, dan wil hij daar minstens een zilverkleurig aandeel in hebben. Trouwens - wat zou er met het Ziekenfonds gebeuren? Het zou totaal in

[p. 261]

mekaar zakken, en alle lieve mensen, die toegewijd uw ongesteldheid in een dossier omzetten, zouden brodeloos worden!

‘Goed,’ zei de dokter. Die middag kwam hij aanzetten met een vreselijke zieke. De patiënt was machteloos, had overal pijn, was geheel gewond behalve aan zijn tong, zodat hij nog net in forse termen van zijn lijden kon vertellen. De radio speelde, en na twee minuten waren de wonden dicht, was de patiënt vrolijk en hups. ‘Ha-há!’ riep hij, ‘jullie met je geklets! Alleen wat muziek - en ik ben bèst!’ Hij sprong over de stoel en rende zonder groeten de deur uit.

De man was verrukt. Maar de dokter niet. ‘Ik heb nog één zieke,’ zei hij, ‘en die zend ik morgenmiddag!’ Dat was geen zieke - het was de dokter zelf. Hij had zich ontzettend vermomd met een baard en een groene bril en lang zwart haar, en hij had zijn oren dichtgestopt om de muziek niet te horen. Toen hij de kamer binnenkwam, strompelde hij op het radiotoestel af en sloeg het met één dreunende opdonder in mekaar. Daarna stormde hij de deur uit en liet de man ontzet achter. In de gang veegde de arts zijn vermomming af en hij kwam terug als zichzelf. ‘Is mijn patiënt al geweest?...’ informeerde hij.

Ik moet u niet vertellen wat de man zei, dat mag niet in dit boek. En sedertdien is het brood der artsen weer veilig. Een ramp was voorkomen. Ziet u wel, zo-iets kan toch alleen een dokter bedenken!