De mooiste verhalen

[p. 221]

De macht van Cupido

Ter ere van de koperen bruiloft van Kees en Betty waren we met alle vrienden bij elkaar gekomen om te overleggen, waarmee we hen zouden kunnen verrassen. De meningen liepen uiteen. Wat zou Betty willen hebben, en wat kon in de smaak van Kees vallen? Hun huwelijk was nu niet bepaald een vorm van rose harmonie. Geen narigheid, begrijp me goed, maar ach, twaalf-en-een-half jaar - vierduizend vijfhonderd en zevenenzestig dagen - dan ken je mekaars kuren en zuren wel. Kees ging veel naar de sociëteit en Betty had negen clubjes. Er waren soms nare geruchten geweest, ach, hoe gaat dat. Kees zei niet altijd meer waar hij heen ging, en Betty trok alleen haar jas aan - Betty kookte geen lievelingsgerechten meer en Kees moest 's avonds studeren.

Maar Ria en Tootje wisten los van elkaar te vertellen, dat Betty zo graag een cupido-beeldje in de tuin wilde hebben; en dat vond Kees ook heel aardig. Nou kijk, dat was een leuk geschenk. Moest het antiek zijn, of iets nieuws, modern wellicht, marmer of staal of glas of plastic?... Dat laatste was een grapje - maar ach, hadden we toch maar nooit geluisterd naar Taco! Hij was net terug uit Amerika en ook zonder dat had hij nooit smaakvolle voorstellen.

[p. 222]

‘In Amerika -’ begon hij. Zo begint hij elke zin, maar we luisterden, om te horen wat men in Amerika met Cupido deed. ‘In Amerika hebben ze verdomd leuke tuinbeelden, zeg, van plastic!...’ zei hij. Zie je wel, daar had je 't al! ‘Nee,’ zeiden wij klassiek.

‘Maar hemel, luister nou even,’ stribbelde hij tegen. ‘Het zijn bizonder aardige dingen, sterk, onverslijtbaar, zeg!’ Wie verslijt er nou een Cupido?... ‘Je kunt ze bestellen in Florida,’ vertelde Taco.

‘Niet zo ontzettend duur, en weet je, wat het aardige is?Je kunt ze opblazen!...’ Dat leek ons het toppunt van smakeloosheid. ‘Man, laat me toch uitpraten!’ overloeide Taco onze bezwaren. ‘Ze zijn niet groter dan zo'n veertig centimeter, zie je... maar je kunt ze oppompen tot bijna twee meter...! En ze blijven prachtig in proportie, je hebt er gewéldig succes mee!’

Dat laatste heeft ons zwak gemaakt. Antoon zei nog, dat hij tegen een Cupido was, met een ventiel ergens. Bovendien kon zo'n beeld lek worden. Had je 's avonds een Cupido van twee meter, om de volgende dag een exemplaar van veertig centimeter te vinden! - Maar wij hadden ons laten lijmen door dat succes. Hoe komt een mens toch zo zwak?...

Taco bestelde zo'n ding. Er was een afbeelding van, het zag er heel goed uit: een dik ventje met weinig textiel en een pijl-en-boog - enfin, u kent het!

Het kwam per vliegtuig, en ik moet zeggen: het was af. We kwamen allemaal bij Taco om het te bekijken, tot Antoon toe, die nog mompelde over rotzooi en ventielen en moderne troep. Maar hij eindigde ook met het steengrijze beeldje goed te achten. Het moest worden gemonteerd op een blok steen of marmer - dat bestelden we dus bij de grafsteenmaker.

Alles kwam op tijd, we waren aanwezig bij de aanbieding, en Kees en Betty vonden het alleraardigst! Het beeld werd vastgemoerd op het voetstuk, nadat we met mekaar de definitieve plaats hadden gevonden in de tuin.

‘Hij moet een beetje lucht hebben,’ zei Taco, die straalde van on-Hollandse triomf. Voor die lucht zouden dan de twee zoons van Kees en Betty zorgen: Jan en Kees junior. ‘Niet teveel,’ onderwees Taco.

Ze gaven het beeld een paar slaagjes met de pomp, en ja, er kwam juist die ronding in, die lief was. ‘En je kunt 'm wassen!’ zei Betty,

[p. 223]

alsof ze met de pop ging spelen. Nou goed, je kon hem wassen, hij was lief en niet te duur en onverslijtbaar en hij stond heus bevallig in de tuin... Wij naar binnen, naar de borrel. Er waren natuurlijk veel dingen te bepraten en te bekijken, het was een gezellig gesprek.

Nog geen kwartier later kwam zoon Jan schoorvoetend binnen. Ze hadden geprobeerd, hem nog iets meer lucht te geven. Eerst hij een paar slaagjes, en toen Kees nog, en toen hij weer, en ja, dat kon Kees niet over z'n kant laten gaan - en nou - - en nou - -

We keken versteend naar het jongetje met zijn sippe gezicht. We vlogen naar buiten, sommigen nog met de borrel in de hand. Op het grasveld stond een uit de kracht gesproten liefdegod met een dikke buik en onmenselijk ronde billen. Hij spande een stierennek naar de hemel, en leek een engel te willen schieten met zijn reuzenpijl-en-boog. Hij was ook niet meer steengrijs - hij was gemeen wit, als een lintworm. De dames stonden verplet en de kerels keken bijgelovig naar de reus.

Alleen vader Kees hield zijn verstand bij elkaar. ‘Nou, dat is vervelend,’ zei hij beschaafd. Hij naderde de dreigende god en stak zijn hand decent uit naar het ventiel. ‘Ik hoop, dat hij weer tot de oude proporties wil teruggaan...’ Nog terwijl Taco de verzekering uitsprak, dat dit beslist zou gebeuren - barstte met een donderknal de Cupido.

Kees tuimelde verblind over het gras. We waren ontzet. Alle dames waren overstuur, de mannen zeiden onoirbare dingen. Aan het marmeren voetstuk Aardde een naar, zwartig stukje plastic-vel.

Maar kijk, Betty stortte zich op Kees om te weten of hij nog goed was, en Kees klemde Betty in z'n armen om haar tranen te drogen, en samen zaten ze op het gras bij dat voetstuk als een stel tortels mekaar in de ogen te kijken; en dat was toch kennelijk de macht van Cupido. En bij een zo onmiskenbaar succes hebben we dus een stenen exemplaar besteld, dat veertig centimeter bleef. Ook bij Cupido moet je de juiste grens weten te bewaren.