De mooiste verhalen

[p. 200]

Violetta

Er was eens een heel nuchtere zakenman, zo-één die alleen aan geldverdienen kan denken - en die had in zijn kamer een geranium staan. Hij had de plant cadeau gekregen en vond weggooien verlies, en daarom gaf hij de plant elke dag water en eens per week kunstmest. Allemaal volgens de regels van nuchtere zakenmannen. In één klein detail week hij af: hij vond de bloem mooi en praatte tegen haar. Als hij 's morgens water gaf, zei hij: ‘Dag Violetta!’ en de plant vond dit heerlijk.

Zij was weliswaar geen violetta; maar ach, er zijn ook massa's vrouwen tegen wie men Violetta zegt, zonder feitelijke reden. Die geranium had dan tenminste nog een prachtige rode bloemtros.

Maar zakenlieden hebben harten zonder wortels - dat weet u natuurlijk. Op een dag gaf onze zakenman de plant cadeau aan de vrouw van een goede relatie. Die dame zei: ‘Wat een prachtige bloem!’ en de zakenman had juist vastgesteld dat het dagelijks watergeven één-en-twintig minuten per week eiste, dat is achttien uur en twaalf minuten per jaar, en die moest hij stellig anders besteden.

De dame zette de plant in haar vensterbank en daar kreeg die ook elke dag water en eens per week kunstmest. Maar niemand zei meer

[p. 201]

‘dag Violetta’ tegen haar, en ziet u, dàt is nu juist, wat sommige planten niet kunnen missen. De geranium stond daar maar uit te kijken en te wachten. Het kwam niet meer.

Eens op een dag echter, kwam de zakenman op bezoek; want niets is voor-eeuwig-niet of -wèl. De vrouw van de relatie zei: ‘Kijk je geranium eens!’ De zakenman keek om en zei per ongeluk: ‘Hé, dag Violetta!’ en deed toen, alsof dit een grapje was. Zo zwak zijn sommige zakenmannen.

De bloem sidderde en haar sappen ontvloden haar. Ze verbleekte tot vaal rose en zakte slap in elkaar. Daar lag ze nu, met alle blaren over de rand van de pot.

‘Hoe kan dàt?!’ riep de vrouw van de relatie uit, en de zakenman dacht: ‘Hemel, wat heeft díé plant een hekel aan me...!’ Hij ging beschaamd weg.

Hij moest er soms midden in een transactie aan denken, en dan verbaasde hij zich over z'n eigen malligheid, want op die manier zou je vergissingen maken en mensen onmatige kortingen geven! En dat allemaal om één onsterke plant...!

De geranium kwijnde en verdroogde en stond armelijk uit te kijken naar niets. De dame wilde haar niet weggooien, want dat zou de zakenman misschien kwalijk kunnen nemen of zij zou de indruk wekken, niet met planten te kunnen omgaan. Ze deed haar uiterste best om de plant op te kweken - maar wat begreep zij ervan? Ze kwam niet verder dan kunstmest en een ander plaatsje in de kamer.

Op een rare dag kwam de zakenman daar weer, en de vrouw van de relatie zei: ‘Wat deed jij toch indertijd met die plant, dat ze zo mooi hier kwam...?’

De man wilde niet kijken. Hij schaamde zich, dat zo'n doodgewone plant een hekel aan hem had.

‘Ik heb haar nog,’ zei de vrouw van de relatie, ‘kijk maar!’

‘Hèb je dat ding nog?’ herhaalde de zakenman grappig, ‘nou, dat is een hele prestatie...!’

‘Maar wat voor behandeling gaf jij die plant?’ drong de vrouw aan.

De zakenman keek uit een ooghoekje. Verschrikkelijk, wat hing die dorre staak van een plant lelijk! ‘Elke dag een scheutje water,’ legde hij uit, ‘en zaterdags kunstmest.’

De dame dacht na. ‘Ik geef haar maandags kunstmest,’ zei ze.

[p. 202]

De zakenman had juist in een boek gelezen over eigenaardigheden van mensen en hij had er geen enkele bij zichzelf kunnen ontdekken. Hij voelde zich volstrekt on-eigenaardig, en dat was een grijze ervaring. ‘Ik zei altijd “dag Violetta” tegen haar,’ bekende hij, bij wijze van individuele noot.

‘Gut, wat vreselijk gek!’ schaterde de vrouw van de relatie.

Maar de bloem had zijn woorden verstaan; en kijk, zij richtte zich op. Ze trilde van inspanning, maar ze kwam recht overeind en ze schudde haar blaadjes en bloosde in haar knoppen en daar stond zij.

De man en de vrouw zagen dit beiden. De vrouw begreep alles: zoals het hoort. ‘Ach,’ zei ze getroffen, ‘wat houdt die bloem veel van je!... Je moet haar weer mee naar huis nemen.’

De zakenman protesteerde, want het leek hem aller-onzakelijkst, met een eigen geranium in z'n hand naar huis te gaan. Maar per slot was de vrouw de echtgenote van een goede relatie, en zij drong erop aan. Dus nam hij de bloem mee.

En de bloem gedijde en bloeide en groeide en was de pracht van zijn kamer. En langzamerhand drong het tot de man door, dat dit liefde was. Hij gaf haar weer elke dag water, en zei: ‘dag Violetta!’ tegen haar; en dat nam dan drie minuten, ja, het was afschuwelijk, maar goed - hij had niet de indruk, dat dit schade deed aan zijn zaken; en misschien zou hij anders die drie minuten per dag wel verprutsen aan erger dingen.

Maar enkele weken later zei een meisje tegen de zakenman: ‘Ik houd van je!’ en hij wist daar geen raad mee, want ze had geen enkele relatie met hem die financieel verantwoord was - ze was niet eens zijn secretaresse! ‘Is er íémand in je leven, die van je houdt?’ vroeg ze.

Hij hoorde er iets vervelends in, alsof dat een wonder zou zijn. En hij zei: ‘Ja. Er is iemand in mijn leven.’

‘Wie dan?!’ informeerde het meisje ongelovig.

‘Een - eh - een geranium,’ antwoordde hij.

Het meisje lachte hem in z'n gezicht uit en zei: ‘Bedenk een andere smoes, vlegel!’

Maar de zakenman ging naar huis en groette Violetta - en hij besefte, dat hij gelukkig was; en wellicht tóch een beetje eigenaardig. Violetta had hem enige on-monetaire wijsheid geleerd. Dat was voorlopig voldoende geluk voor hem.