De mooiste verhalen

[p. 190]

Liefde's inzicht

Er was eens een parelhoen, dat zich verliefde in een duif. Dat parelhoen had zijn hele jonge leven met die stippeltjesjurk gelopen, en het was verblind door de blankheid van de andere. ‘Duif...!’ zei het, en beluisterde de zoete klank van dit woord. ‘Duif...!’

De duif, van haar kant, was zeer gevleid door de verering van deze prachtige poelepetaat met het parelkleed. Ze zei: ‘Roekoe, roekoe!’ en boog daarbij. Maar ach, zij was een hoogvliegster; en soms, midden in het gesprek, sloeg ze de witte vlammen van vleugels uit, en steeg op. Dan sneed er een smart door het parelhoenderhart, als bliksemhitte - dan riep hij: ‘Blijf toch hier! Verhef je niet zo gevaarlijk! O, ga niet van mij weg!’ en hij sloeg met zijn vleugels - maar hij kwam niet ver.

De duif keek om en riep: ‘Ik móét! ik móét! Ik hoor in de lucht!’ wat ten dele natuurlijk wel waar was. En het hoen bezag haar vlucht, als een grote bloem met rode voetjes tegen de bladeren van bomen, of tegen hemelblauw. O, het was ontzettend. Een geregeld gesprek liet zich óók niet voeren - de duif werd onverwacht geïnspireerd, zich te verheffen.

Ze hadden mekaar werkelijk lief; ze kusten mekander. Maar ja,

[p. 191]

geen kus is gaaf, als de beminde haar vleugels kan uitslaan tot hoger vlucht.

‘Ze is een bizonder wezen,’ zei het parelhoen, ‘ik begrijp haar zo goed!’ maar dat was een leugentje - hij begreep haar helemaal niet. Wat bezielde een fatsoenlijke vogel, de vlerken uit te slaan en er zo zeilend mee de hoogte in te gaan, ongrijpbaar voor het minnend hart...? Wàs zij dan wel fatsoenlijk...?

O, ja, maar zij wist zich te verheffen tot waar anderen niet konden komen. In stilte oefende de poelepetaat naarstig; doch het hielp geen zier, want een hogere macht had hem het vliegen niet toegewezen; het bleef vleugelgeklepper.

En dan daalde de duif weer, met haar gespreide bloembladeren en daartusen het zoete hoofd - en het parelhoen zonk terug in rust. ‘Duif...!’ zei hij, en kuste haar in de blanke nek.

Maar kijk, tot dieper banden kwamen zij niet. De duif wilde blijven vliegen en de poelepetaat voelde zich daar vaag door gegriefd. Soms keek hij met kloppend hart een andere kant op, en dat verdroeg de duif weer niet - dan tripte zij nader en riep: ‘Roekoe, roekoe...!’ en boog, zodat het parelhoen dreigde te stikken van berouw.

Op een dag spitste de zaak zich toe. Het parelhoen stelde de duif voor een vreselijke keus. En de duif had wellicht alles wel willen overleggen - maar haar vleugels krampten van de zenuwen, diep in hun dunne vingerspiertjes - en vóór zij het besefte, vloog ze. Het parelhoen bleef vernietigd achter op de tuingrond en ging zijns bitteren weegs. Ach, het was een werkelijk lijden.

Nu zouden u en ik verstandig zijn geweest, en hebben begrepen, dat men de duif haar levensvorm moest laten. Het parelhoen moest deze inzichten winnen in zijn eenzaamheid.

En zie, op een wonderlijke middag tuimelde de duif fladderend neer in de tuin, en keek droef uit een ooghoek naar de poelepetaat. ‘Vriend,’ zei ze stil, ‘ik weet niet, wat er is gebeurd - ver-weg klonk een knal, en eensklaps kon ik niet meer vliegen... Mijn vleugels doen zo vreemd...! Kijk!...’ en ze fladderde als een parelhoen - ze kwam niet goed los van de bodem.

Toen besefte het parelhoen, dat zij tot schoner beweeg geroepen was geweest, en deernis ontbloeide in zijn hart. ‘Wat verschrikkelijk,’ zei hij, ‘want je verhief je zo schoon...!’ en toen hij zag, hoe

[p. 192]

haar dit bezeerde omdat het verloren was, zweeg hij een ogenblik verward. ‘Maar ik houd van je, zoals je bent,’ voltooide hij toen. ‘Zelf heb ik geprobeerd te vliegen, en ik kon het nooit.’

‘Maar dat heeft me nooit gehinderd,’ zei de duif, ‘want je kleurt zo prachtig tegen het groene gras, als ik van boven op je neerkijk...’ Ze aarzelde, en verbeterde toen: ‘als ik van boven op je neerkéék...’

Hij ging naar haar toe; hij ging heel dicht naast haar staan. ‘Het maakt niets uit,’ zei hij, een beetje verbaasd. Want hij was tot gróter wijsheid gekomen, door het verdriet.

‘Nee,’ gaf de duif toe, en ze hield zich groot - want dat was háár wijsheid - ‘het maakt niets uit!...’

En ziet u, toen waren zij gelukkig - toen ze mekaar konden aanvaarden zoals ze waren.

‘Ik hoop, dat je gauw weer vliegt,’ zei de poelepetaat; en dat méénde hij.

‘Het hoeft niet meer,’ zei de duif, ‘want ik heb het gevoel, voortdurend te vliegen.’ En dàt meende zíj.

En toen was hun kus voor het eerst ongestoord.