De mooiste verhalen

[p. 180]

Serafina

Kees van de Wijnboom en z'n vrouw Jans waren natuurlijk geen echte boeremensen. Zij hadden maar drie koeien, ze maaiden en oogstten als ze het leuk vonden. Soms liet Kees een stuk grasland staan, omdat er zulke mooie bloemetjes op bloeiden. Als hij een koe verkocht voor de slacht, kon hij er niet van slapen. Wanneer de kippen 't snot hadden, stoomde hij ze en praatte met hen, en aaide ze over de hals.

Het dorp beschouwde hem al lang niet meer als gek. De mensen waren aan hem en aan Jans gewend geraakt, en wisten dat deze twee voor alle levende schepselen lief waren.

Op een wonderlijke nacht werd er in hun stal een kalfje geboren. Het ging allemaal net als bij andere koeien in andere boerestallen, daar niet van. Maar het kalfje blikte Kees en Jans aan met ogen vol hemelse onschuld, en het had zo'n ontroerende natte neus, en de moeder was er zo lief tegen...! Ze dachten een hele tijd na over een allerprachtigste naam, en ze noemden het kalfje Serafina.

De dominee zei dat dàt toch wel een beetje dol was. Maar daar trof hem een verbaasde blik van Kees' ogen. En Jans wees dominee op alle lieve en prachtige eigenschappen van het kalf; hun vertrou-

[p. 181]

welijkheid samen, met de moeder-koe. Dominee bedacht dat Jans en Kees geen kinderen hadden. Langzamerhand richtte zijn blik zich door hun ogen en hij zag - ja, hij zàg, dat het kalfje Serafina moest heten. Hij ging zwijgend naar huis in het besef van ongelijk.

Het spreekt vanzelf, dat de moeder van Serafina niet verkocht kon worden voor de slacht. Zij blééf gewoon en werd een ouwe koeiendame, die graasde en met andere koeien praatte in het onmaatschappelijke weiland van Kees van de Wijnboom.

Serafina bracht het verder. Ze groeide op tot een lieve vaars. Ze werd een koe. Ze kwam vaak even binnen drentelen in de kamer van Jans en Kees, en snuffelde dan aan de koekjestrommel, want ze kreeg altijd zeer toepasselijk een petit-beurretje. 's Avonds, vooral in de winter, loeide ze zachtjes, als in heimwee naar de beschaving. Dan zei Jans: ‘Kees, Serafien roept!’ en dan stond hij op, en ging haar halen. En als het koud was, mocht ze op een eigen kamerdeel, dat geschrobd kon worden, slapen. Er was daar een ruif gemaakt, ze had alles tot haar beschikking. Het rook derhalve niet salonachtig bij Van de Wijnboom, maar dat viel ook al niet meer op.

Serafina huwde op tijd met een uitgezochte bruidegom. Ze kreeg een lief stierkalfje, dat zéér werd bewonderd, maar dat spoedig verhuisde naar een bekende veefokker. Nee, Serafina had een eenzame hoogte beklommen en verbleef daar.

Toen zij zeventien jaar oud was - een bejaarde dame met zeer eigenzinnige manieren, stierf Jans. Kees bleef alleen in de kamer met Serafien. Hij praatte tegen haar over Jans, en zij knikte met de kop - ook als het ‘nee’ had moeten zijn; maar dat begreep Kees wel. Ze luisterde toch, met grote, aandachtige ogen.

Serafien was alleen voor de oppervlakkige bezoeker een koe. Elke ander merkte haar lieve belangstelling op, en de zielvolle blik, waarmee zij naar Kees keek - haar zachte praat-loeien, haar aanhalige hoorn-aaitjes en de malle wijze, waarop zij plat op haar achterste aan tafel ging zitten - want ja, Kees had de tafel naar haar hoek geschoven.

Toen kwam er een nieuwe dominee in het dorp. Hij ontmoette Kees op straat. Ze maakten kennis. Kees sprak over Serafien. ‘Uw dochter?’ informeerde dominee.

‘Nee,’ zei Kees peinzend. ‘Nee, ik heb nooit kinderen gehad...’

En bij het huisbezoek moest dominee geschokt vaststellen, dat

[p. 182]

zij over een koe hadden gepraat. Ze dronk thee uit een slobberbak - thee met een scheutje melk...! Een kóé! - -

Met de kerkeraad dacht dominee dit grondig en afdoende te bespreken. ‘Dat kán zo niet!’ zei hij, een beetje meesmuilend. ‘Die man is vréémd!’

De boeren knikten. Tot er eentje het woord nam. ‘Dominee,’ zei hij, ‘láát Kees en Serafien nou...! Wij allemaal weten, dat ze 'n beste meid is, veul beter dan één van ons...! D'r zijn dingen, waaraan een mens niet moet tornen.’ En de anderen knikten.

Dominee knikschudde. ‘Het is een kóé!’ zei hij.

‘Het is Serafien,’ verbeterde een van de andere boeren.

‘Maar ze komt níét in de kerk!’ bitste de dominee voorbarig.

‘Natuurlijk niet,’ glimlachte de eerste spreker, ‘ze begrijpt u toch immers niet? Wat zou ze daar moeten?’

En dat, doorzag dominee, was de Serafijnse logica van het dorp. Men had het onbeseft ver gebracht in verdraagzaamheid.