De mooiste verhalen

[p. 50]

Een hemelse proef

Op een dag moet Sint Pieter ongeduldig tegen Onze Lieve Heer hebben gezegd, dat alle mensen hetzelfde waren. Onze Lieve Heer blikte hem zachtmoedig aan en antwoordde: ‘Je begint in je ouderdom toch een beetje oppervlakkig te worden, Sint Pieter, en dat stemt me verdrietig!’

‘Lieve Heer, het ìs zo!’ zei Sint Pieter. ‘De mensen zijn ijdel, zelfzuchtig, ondankbaar en hard. Als je ze een verhaal vertelt, lachen ze allemaal om hetzelfde, en meestal lachen ze je uit!’

Onze Lieve Heer meende te begrijpen dat Sint Pieter héél bittere vruchten had geplukt van verhaaltjes-vertellen. Maar hij wilde de arme man graag overtuigen. ‘We zullen,’ zei Onze Lieve Heer dus, ‘eens drie totaal verschillende mensen... laat es kijken... inspireren om een papieren roos te maken..., en die roos dan voor hun ogen laten groeien. Kijken, of ze allemaal gelijk reageren.’

En zie, ergens op aarde bedacht een zakenman, dat hij wel eens even een papieren roos kon vouwen van het verslag dat hij in zijn hand hield. Hij had het nooit eerder gedaan, maar hij sneed nette repen van het papier, knipte er blaadjes in, maakte een hart van ingesneden reepjes, en fronselde een knappe roos. En terwijl hij het

[p. 51]

eindresultaat bekeek, begon de roos te kleuren en te geuren - het werd een echte!

‘En al die tijd heb ik niet geweten, dat ik dàt kon!’ dacht de zakenman. Hij overwoog zijn kansen op meer verdienste - al was het maar publicity door het maken van rozen voor de TV.

In een ander land zat de echtgenote van een bekende chemicus in haar huishoudboek te bladeren, toen ze opeens vreselijk zin kreeg, nog eens een roos te maken, zoals ze dat vroeger op school had gedaan. Ze scheurde zo-maar een blad uit het boek, knipte er blaadjes van, maakte een ruig hartje van ingeknipt papier, en krulde de blaadjes - het werd een keurige roos. Ze kon het gelukkig nog! Maar kijk nou - ze keurde haar werk, en zag dat de letters van het papier weken, dat dit teer rose werd getint, dat er een zinderende bloei in steeg - en haar neus werd gestreeld met heerlijke rozengeur!

Ze liet de bloem bijna vallen. Maar gelukkig dacht ze tijdig aan haar beroemde chemicus. Hij zou wel weer een van zijn grapjes hebben uitgehaald! ‘Jan!’ riep ze. ‘Jààn!’

En van achter zijn microscoop antwoordde hij: ‘Hmmm...?’

‘Wat heb je met dit huishoudboek uitgehaald?’ informeerde ze scherp. Ze vond het ook een beetje 'n onvrij gevoel, dat hij zózeer had geweten, haar een roos te zullen zien maken. Ze had er tevoren zelf geen moment aan gedacht!... ‘Wat heb je met dit huishoudboek gedaan?’ herhaalde ze. En was met zijn antwoord lang niet tevreden, want als h‘ij het niet had gedaan - wie dàn?...

Doch zeven landen verder zat een dichter op z'n pen te kauwen, omdat hij een bepaald woord niet kon vinden. En eensklaps kreeg hij zo'n geweldige zin, een roos te maken van het half-beschreven papier!... Hij begon er meteen aan.

Hij wist niet precies, hoe het moest; maar kijk - het werd wel wat. Hij overdacht dat een roos zowat tien blaadjes moest hebben - en toen het hem niet beviel, deed hij er nog enkele bij. Hij frutselde maar zo'n beetje, hij kneep en krulde hier en daar. Eerst vond hij dat het er uitzag als het zakdoekje van een nerveuze dame, maar toen hij er eens op had geblazen, leek het hem een héél aardige roos! En ach, allerliefste hemel, kijk toch eens, k‘ijk nou!... De bloem kleurde heel zacht aan, werd roze, werd bleek rood en donkerder..., en ontvouwde zich geheel en begon te geuren in de warmte van zijn handen!

[p. 52]

‘God!’ zei de dichter, die zichzelf nog nooit de schuld had gegeven van enig vers, ‘God! nu besef ik dat U alt‘ijd dicht bij me bent!...’ En hij wist tegelijkertijd het woord, dat hij aldoor had gezocht.

Ja, dit was een merkwaardige dag - en heus niet alleen op aarde. Want Onze Lieve Heer zei op dat ogenblik tegen Sint Pieter: ‘Zie je nu, dat ze verschillend reageren?...’

Sint Pieter keek brommerig. ‘Omdat U die mensen onder Uw volstrekte leiding hebt gehouden!’ antwoordde hij.

Toen glimlachte Onze Lieve Heer en zei: ‘Dat doe ik toch altijd met iedereen?...’

Hm. Sint Pieter boog het hoofd. Hij schaamde zich; en ging terug naar zijn werk.