Het boekje van Tante An

[p. 14]

Van TweeBloemen

Een rond, geel boter-bloemetje dat gluurde bo-ven 't gras; 't vond dat van al zijn buur-tjes hij zelf het hoogste was.

Daar stond een eind-je ver-der een ma-de-lief-je⁀ in

[p. 15]

't veld. 't werd on-der bo-ter-bloe-men vol-strekt niet mee-ge-teld. 't Had toch zoo'n rein wit kroon-tje, heur har-tje van goud was zoo fijn, het zag er heusch uit om te

[p. 16]

ste-len, maar het sten-gel-tje dàt was wat klein.

Eens, op een mooi-en mor--gen. daar kwa-men de maa-iers aan, om 't gras wat kor-ter te ma--ken. dat was er zoo lang niet ge-

[p. 17]

daan. Het trot-sche bo-ter-bloe-me-tje. dat uit-stak bo-ven 't gras, dat werd mee af-ge-sne-den, nog voor dat z'n hoog-moed ge-nas! Maar

[p. 18]

't nee-drig ma-de-lief--je dat bleef-er nog staan in de wei: en't was voor haar kor-te steel-tje, nu dub--bel-dank-baar en blij!