|
| |
| |
| |
De ziekedienster.
| |
| |
X
De ziekedienster.
Wanneer 's anderendaegs de dageraed aen de kimme ontgloorde en de nog slapende stad, by den glans zyner eerste stralen, ontwaken zag, zat Annah van Fellenberch, eenzaem en treurig, in een klein vertrek dat tot Norbrechts slaepkamer geleidde. Op 's meisjes wezen was het zichtbaer dat zy den voorloopen nacht in slapeloosheid en geween had doorgebragt. De levendigheid harer kleur was onder eene matte tint verdwenen, de fynheid haren trekken was verminderd, de gloed harer bekoorlyke oogen
| |
| |
verwelkt en uitgedoofd, en krachteloos hing haer geplooide lichaem in den breeden leuningstoel.
Niet alleen de dierlyke vermoeijenis der nachtwake had deze kenteekenen der afmatting op het gelaet van de jonkvrouw gedrukt. Alle de folterende gevoelens welke het menschenhart kunnen breken, hadden haer tegelyk overvallen, en tusschen de verschillendste driften was er in heuren boezem een onbeschryfelyke stryd ontstaen. Indien zy, niettegestaende het dubbele narigt van Van Mansfelt en van den ouden Wesenbeke, over Norbrecht's gedrag eenige onzekerheid had kunnen bewaren, en in dezelve, als in eene laetste strael van hoop, eenig genoegen had mogen vinden, was haer nu zelfs die bittere troost ontzegd. Een hoofdman der Hartsiers had Norbrecht in het vaderlyk huis terug gevoerd, en aen het meisje van alles wat er in Ter Siecken was voorgevallen, een onbewimpeld verhael gedaen.
Vreeslyk zeker en verplettend was de gewaerwording welke Annah by deze beslissende getuigenis onderging. Alle hare liefdedroomen, alle hare droomen op geluk en vrede, zag zy op
| |
| |
den eigen stond verzwinden, en het was haer in heuren boezem als werd er alle genietingskracht in uitgeroeid, als werden op eens alle de banden die haer aen het leven, aen de wereld vastklemden, geweldelyk van een gescheurd. Loodzwaer prangde de lucht op heure ademlooze longen, en wellicht zou zy onder dezen laetsten slag van het noodlot bezweken zyn, zoo de stervende Norbrecht heur hart niet op een andere wyze getroffen had, en haer, om zoo te zeggen, geene tastbare rede van droefheid had aengeboden. De menschenziel is een eeuwig raedsel, ondoordringbaer, onbeseffelyk: onmagtig tegen eene enkele smart, wordt zy der wanhoop ten buit, en voelt deze slechts onder vermenigvuldigde slagen, onder treffender, onder bitterer rampen verdwynen, even als het lichaem onder de werking van twee tegenstrydige giftstoffen gezond blyft.
De liefde, hoe zuiver en belangloos die moge schynen, is een zelfzoekende en baetzuchtige drift, die immer uit eene vurige begeerte tot het bezit van het beminde voorwerp geboren wordt en altoos met dezelve gepaerd gaet. In edele gemoederen nogtans wordt die drift zoodanig door
| |
| |
zyn eigen gloed gelouterd, dat hy den mensch die hem gevoeld tot de hoogste opoffering, tot de diepste vergetelheid van zichzelve bekwaem maekt. Zoo was het met de liefde van Annah gelegen, en by Norbrecht's doodstryd nam het goddelyke deel der menschelyke natuer de bovenhand in 's meisjes hart. Niet den meineedigen bruidegom zag zy in den zieltogende; den getrouwen, den liefderyken minnaer waende zy in hem aenteschouwen, en nooit had zy voor hem eene gloeijender, eene oneindigere liefde in hare borst ontwaerd. Door een gelukkig toeval was zy alleen onder alle heure naestbestaenden, by de wederkomst des gekwetsten tegenwoordig geweest, en de bezonderheden van het gevecht waren zelfs aen de vertrouwdste dienstboden onbekend gebleven. Deze omstandigheid had Annah zich ten nutte gemaekt om aen den ouden Wesenbeke en tegelyk aen Lauwreys, de kennis van dit rampvolle geheim te ontrekken. Daerby had zy zich met eenen onweêrstaenbaren wil, als eenige ziekedienster opgedrongen, en niemand, na de eerste verzorging, tot het vertrek van Norbrecht toegelaten.
Wanneer men by haer, gedurende den nacht
| |
| |
naer 's jonkers gesteltenis gevraegd had, was: ‘hy sluimert zacht,’ haer eenig antwoord geweest, en echter had de lenigende slaep de sponde des jonkers niet bezocht.
Reeds diep in den morgend was het, eer de geneesheer die Norbrecht's wonden daegs te voren verbonden had, tot den zieke terugkwam. Het was een stokoude man, wiens zilveren hairlokken van onder eenen breeden hoed, golvend op eenen zwarten mantel nederrolden. Een gryze baerd daelde, lang en prachtig op het midden zyner borst, en zyne hand leunde bevend op eene rykbesneden gaenkruk. Alleen zyne gitzwarte oogen glommen helder en met meer dan jeugdigen gloed, onder zyn diepgerimpeld voorhoofd, en getuigden dat de jaren die zyn lichaem geplooid hadden, onmagtig waren geweest om zynen geest te krenken. De oude Wesenbeke begeleidde hem. By hunne nadering was Annah uit heuren zetel opgestaen.
- Wel freule, hoe vaert onze lieve zieke? - sprak de geneesheer van zoo verre hy de jonkvrouw vernemen kon.
- Zeer wel, heer doctor, - hernam het meisje, eenen wantrouwigen blik op den spreker
| |
| |
werpende en hem van het hoofd tot de voeten, met eene soort van angstvallige verslagenheid onderzoekende, - zeer wel. Het verband zyner wonden is niet los gegaen, en de speceryen welke gy hebt voorgeschreven, heeft hy nauwkeurig genomen.
- Best, myn kind, allerbest! Laet ons nu zien hoe hy zich bevindt. -
Annah plaetste zich voor den ingang van het slaepvertrek:
- Vader, sprak zy, zich tot van Wesenbeke wendende, ik heb den heere doctor eenige narigten medetedeelen, en wenschte met hem een oogenblik alleen in gesprek te blyven. -
De ouderling aenzag zyne nichte met verwonring; want aen zulk eenen toon, die schier aen den bevelende grensde, had het eerbiedig meisje hem niet gewend. Deszelfs ongewoonheid nogtans, scheen hem te doen gelooven dat Annah niet zonder wigtige reden gesproken had, en hy verwyderde zich op den eigen stond. Eene wyl na zyn vertrek, bleef zy sprakeloos en weifelend den geneesheer aenstaren, als of het besluit dat zy genomen had, haer te zwaer viel; doch eindelyk hernam zy met eene zoete en vleijende stem:
| |
| |
- Eilaes! heer doctor, ik heb mynen oom de waerheid over den staet van zynen zoon, niet durven bekennen. Ik weet hoe teder hy Norbrecht bemint, en hoe doodelyk zyne droefheid zyn zou, indien ik geenen moed genoeg gehad had om hem te bedriegen.
- Gy hebt niet kwalyk gehandeld, myne dochter; de strengste zedeleer zou uwe onnoozele leugen niet veroordeelen.
- ô Mynheer, myn geweten is gerust, het doet my geen verwyt, - hernam de jonkvrouw, haer aengezicht onder heure handen verbergende, terwyl heete tranen tusschen hare fyne vingeren heen lekten. Na eenen stond ging zy snikkend voort:
- ô! Het is alles niet wat ik u te zeggen heb, Mynheer! Myn geluk of myn ongeluk is, met dat van Norbrecht, in uwe handen; van een enkel woord uit uwen mond hangt het af. Neen! het is niet alleen om den gekwetste te verzorgen dat ik gansch den nacht in dezen zetel doorwaekt heb, dat ik alle medehulp heb geweigerd! Mogelyk had vreemde bystand hem nuttiger dan de myne geweest: maer een erger lot dan de dood, de vloek eens vaders, hangt over het hoofd
| |
| |
van Norbrecht, indien ik hem verlaten moet!
- De zieke is door de wondkoorts aengedaen, sprak de geneesheer koelbloedig.
- Ja, viel Annah spoedig in, ja de wondkoorts; eene vreesselyke, eene brandende wondkoorts die hem doet ylen en by elken stond afgrysselyke woorden op zyne lippen brengt. Die woorden, Mynheer, mag zyn vader, mag zyn broeder niet hooren, en u heb ik eene bede te doen. ô Beloof my, beloof my met heiligen eede dat gy nimmer aen wie het zy, herhalen zult wat gy uit den mond van den gekwetste zult vernemen, dat gy nimmer zyn geheim tegen hem zult gebruiken, nimmer den vloek eens vaders over zyn hoofd trekken!
- Waerom wilt gy my deze belofte afpersen, myne dochter? Uwe bevreesdheid is overdreven; de woorden van eenen ylhoofdigen zieke hebben geene beduidenis.
- De woorden van dezen ylhoofdigen zieke hebben eene beduidenis, Mynheer, eene beduidenis die gy verstaen zult... Want ik weet wie gy zyt! ik weet dat gy onder de monikskap geleerd hebt de wonden te heelen en de ziekten te genezen, ik weet dat gy vogelvry zyt verklaerd
| |
| |
en dat die gryze lokken uwe gitzwarte hairen verbergen; ik weet nog dat gy mynen oom wantrouwen tegen zynen zoon hebt willen inboezemen. - Ho! treed niet verschrikt achteruit! Ik ken uwe daden, gy ziet het; maer uwe inzichten ken ik ook, en die zyn heilig en regtveerdig. Daerom vrees niets van my, en geloof dat wie een geheim ontdekken kan, ook een geheim kan bewaren.
- Waerom zou ik vreezen, myne dochter? Gy hebt het gezegd, myne inzichten zyn heilig en regtveerdig, en slechts de dwang der noodzakelykheid, heeft my met een wakend oog de voetstappen van uwen bruidegom doen gadeslaen. Zyn geheim is het myne niet alleen, het is dat myner broederen, dat van allen die door hetzelve gevaer loopen; en de belofte welke gy my afvergt, moet ik u weigeren.
- Moet gy my weigeren!... -
Annah zweeg eene poos. Hare bittere snikken beletteden haren mond eenen klank te vormen, en hielden elk woord dat zy spreken wilde, in haren gorgel terug. De gewaende grysaerd zelf, hoe streng ook zyn leerstelsel schynen mogt, bleef by 's meisjes lyden niet ongevoelig, en vruchte- | |
| |
loos beproefde hy van zyn ernstig gelaet de kenteekens van innig medelyden te verdryven. Een weemoedstraen blonk onder zyne wimpers. De jonkvrouw zag het en hervatte moed:
- Neen! gy zult my niet weigeren, gy zult myne bede niet afslaen! hernam zy. Wat zou het u baten een ellendig meisje nog dieper in de ellende te dompelen? Ik heb oneindig geleden, Mynheer; meer geleden dan de verdoemden in de vlammen der helle. Ja, meer dan een menschenmond mag uitdrukken, en dit alles door Norbrecht's schuld. En ik ben het die voor hem by u om vergeving kom smeeken, by u, aen wien hy niets misdaen heeft!
- Ik prys en bewonder uw gedrag, myne dochter, maer ik mag het niet navolgen. Ik ben als herder gesteld over Israël's kudde, en over dezelve ben ik rekenschap schuldig aen mynen goddelyken Meester, die my gezegd heeft: ‘Gy zyt myn getuige ende myn knecht, dien ik uitverkoren hebbe opdat gy het wetet, ende my geloovet ende my verstaet: gy zult deze zaden wannen, ende de wind zal ze wegnemen, ende de stormwind zal ze verstrooijen, maer gy zult u verheugen in den Heere, in de Heiligen Israëls zult gy u roemen.’
| |
| |
- Er staet ook geschreven: ‘Dat er blydschap zal zyn in den Hemel over éénen zondaer die zich bekeert, meer dan over negenennegentig regtveerdigen, die de bekeeringe niet van noode en hebben...’ En wat vreest gy daerenboven van mynen bruidegom, Mynheer? Waerom vervolgt gy hem zoo hardnekkig? Welk eene euveldaed, welk een vloekbaer schelmstuk heeft hy begaen?
- Zyne misslagen zyn u bekend, myne dochter, en zyne schelmstukken hoop ik te voorkomen. Een woord van my, hebt gy gezegd, kan den vloek eens vaders over zyn hoofd trekken; een woord van hem kan de kudde die my is toevertrouwd, tot den brandstapel geleiden. - Neen, ging de man voort, meer tot zich zelve dan tot de freule sprekende, - neen, de inspraek van myn hart mag ik niet gehoorzamen! Myne zending is lastig en myn weg is moeijelyk om te bewandelen; maer de Heer heeft tot my gesproken: ‘Wees in de stormen onwrikbaer als de rots by het strande; laet u door de gevaren niet ontzetten; want vreesselyk zyn de beproevingen, der regtveerdigen die my dienen.’ En de Heer zal my bystaen; Hy zal het hart spra- | |
| |
keloos maken, en het woord aen den geest geven, opdat ik als een nuttig werktuig worde voor zynen eeuwigen wil. -
Terwyl de man sprekende was, had Annah de wanhoop in haren boezem voelen dalen. Door het voorbeeld hares ooms en dit van een aental zyner geloofsgenoten met wie hy in vertrouwelykheid leefde, had zy geleerd tot hoe verre de geestdryvery in sommige karakters, de natuer kan doen verstommen en het hart voor alle menschelyke gevoelens sluiten. Hare levendige beeldingskracht had haer een tafereel van helschen schrik voorgemaeld. Norbrecht zag zy, die, stuiptrekkend onder den vloek zyns gryzen vaders, haer het laetst vaerwel toesnikte, en om redding bad.
Dit gezicht bezielde haer met eenen mannelyken moed. Niet langer bleven heure wangen bleek en mat, heure oogen uitgedoofd en levenloos; de kleur der jeugd kwam weder op hare trekken, heur blik hechte zich stout en wilvol op Norbrecht's vervolger, en, met eene stem die van heur ernstig besluit getuigde, sprak zy:
- Ik weet wat gy wilt, Mynheer, en wat gy vreest. Gy hebt uw hart voor het medelyden
| |
| |
gesloten, gy hebt u over myne ellende niet erbarmd, gy hebt geene genade gehad voor eenen verdwaelde, gy hebt myne smeeking verworpen; open dan uwen geest, en luister op myn bevel; want ik wil niet langer bidden waer ik bevelen mag. Hier op dit Heilig Schrift - en zy wees op de nachttafel een open boek - hier op dit Heilige Schrift, zult gy my zweren nooit over hetgene gy van Norbrecht weet, over hetgene gy van hem voortaen nog weten mogt, met iemand anders dan met hem zelve te spreken.
De geneesheer, die wellicht zag dat alle pooging op overtuiging of op gebruik van geestelyk gezag, by 's meisjes geestvervoering zou mislukt zyn, mompelde eenige woorden en wilde heen gaen; doch zy, hem geweldelyk by den arm vattende, dwong hem in het vertrek te blyven, en sprak rasser:
- Een oogenblik! een woord nog, Mynheer! en dan zult gy beslissen. Ik heb u gezegd dat ik weet wat gy vreest, dat ik den schrik ken aen welken gy mynen Norbrecht wilt opofferen. Gy beeft voor uwe geheimen; gy siddert by het gedacht dat de Spaenjaerdin die hy bemint, hem tot eenen verrader maken kan, hem uw leven
| |
| |
en dat uwer broederen met eenen zoen kan afkoopen, en gy hebt gelyk. Heden eerst heb ik geleerd waertoe de drift ons dwingen kan; en ik zeg het u in der waerheid, gy hebt gelyk van te vreezen, te beven, te sidderen. Maer hoor my, en oordeel wal u te doen blyft: het gevaer dat Norbrecht u loopen doet, is onzeker; mogelyk bekreunt de Spaenjaerdin zich met zyne gevoelens niet; mogelyk kan hy zyn hart beletten aen zynen mond te gebieden. Een ander gevaer is u nakend; ik ken uwen naem, uwen woon, uwe byeenkomsten, uwe grondbeginsels, uwe middelen... en ik zwere by God en by het graf myner moeder, dat, zoo gy my op staenden voet, daer, op dien open Bybel, geen eeuwig stilzwygen belooft, ik aenstonds naer den Hoofd-Inquisiteur heensnel, om hem van niets wat u betreft onwetend te laten. Beslis nu spoedig; myn boezem brandt; ik heb geenen tyd om te wachten! -
De gewezen monik stond als door den bliksem getroffen, en sprak geen woord. De jonkvrouw leidde hem tot den opgeslagen Bybel en voer driftig voort:
- Ik heb u gezegd dat ik geen tyd heb, Mynheer; beslis dan spoedig. Gevaer voor gevaer;
| |
| |
zeker of onzeker naer uwen wil. Zweert gy Norbrecht's geheim voor eeuwig in het diepste van uwen boezem te begraven? - En Annah trok hem altoos naer de nachttafel heen.
De man had haer onwillig gehoorzaemd; hy hief zyne regterhand boven het goddelyk boek:
- Dit zweer ik, sprak hy, op diepontroerden toon, by God en myner ziele zaligheid! -
Eene strael van hemelsche vreugde glom eenen stond op Annah's wezen; maer weldra verscheen er hare eerste verslagenheid op terug, en een vloed van tranen kwam hetzelve bevochtigen. Ootmoedig knielde zy, op eens, voor den monik ter aerde, en bad hem, met nederige woorden, om vergeving voor hare vermetelheid. Deze ligte haer weenend van den grond.
- Myne dochter, sprak hy, gy hebt myne besluiten verydeld. Duister en vol wonderen zyn de wegen Gods. Dat zyn heilige willegeschiede. -
Beide traden de kamer van den zieken binnen.
Hier wachteden Annah nieuwe folteringen. Zy had, ja, Norbrecht gered uit een gevaer voor welk hare vroomheid meer dan voor den dood ysde, en dit was eene hemelsche leniging in hare smart. Maer de overdrevene gisting van
| |
| |
alle hare driften, de meer dan menschelyke kracht welke zy had blootgelegd, hadden haer uitgeput en heuren wil gebroken. Van alle zieken geestvermogens, bleef de vatbaerheid voor smart haer alleen overig. Hare beenen beefden, en plooiden onmagtig onder het gewigt des lichaems, haer doodbleek hoofd hing moedeloos op de regter schouder en zy scheen eene verwelkende bloem op eenen geknakten stengel.
Lang staerde zy op den gekwetste. De wondkoorts had hevig zyn zenuwstel aengedaen, en blakend lag hy daer met verwilderde oogen en styf gespannen spieren. Zyne ademhaling was moeijelyk en stenend; verwarde woorden rolden by poozen hol en reutelend uit zynen mond, en de monik, die nu ten volle de rol van geneesheer had aengenomen, blikte hem in het oog, terwyl hy nauwkeurig de slagen van deszelfs polsader telde.
- Gy ziet het, Mynheer, sprak de jonkvrouw, myn bruidegom moet sterven; alle hoop is verloren. Dezen nacht heeft hy nog klaer en duidelyk gesproken, maer hy heeft my niet herkend.
- Wees gerust, myne dochter, de jonker is niet doodelyk gewond. De rust en eene aderla- | |
| |
ting zullen die vervaerlyke ylhoofdigheid verdryven; doch zyne herstelling zal traegzaem voortgaen, de kneuzingen welke zyn lichaem bedekken, zyn zwaer, en zullen hem veel doen lyden. Mogt deze les hem nuttig worden!
- ô Susannah! riep de zieke, myne lieve, myne goddelyke Susannah! -
De monik bezag het meisje met eenen doordringenden blik. Een zilte traen biggelde over heure wang, haer aengezicht bleef zonder uitdrukking.
- Dit heeft zoo den ganschen nacht geduerd, zuchtte zy. - Norbrecht ylde voort:
- Zy komen om het klooster te plunderen! neen! neen! om u te schaken, om u weg te voeren! Geld! geld! wat is geld?... Susannah willen zy my afnemen! - Gy zegt dat ik myne nichte bemin! Ja zy meent het! Neen! zy meent het niet - het is myne nichte... Weet gy niet, in het steekspel? zy heeft my niet bezien, niet waer? Maer hoor... Neen! neen! dat mag ik u niet zeggen; zy zouden mynen vader verbranden! Oh hy is zoo goed myn vader!... Myn degen! myn degen! daer zyn zy! Hulp, makkers, hulp! redt Susannah!... By God! daer ligt gy,
| |
| |
beest! Satan hebbe uwe ziel. Satan! Satan!... Ja, ik ben verdoemd, voor eeuwig verdoemd! Ik bemin u, Susannah! kom! kom met my; in de hel kunnen wy ook zalig zyn... [Susa]nnah vervolgt ons! ras! kom sneller voort, ik wil heure tranen niet zien!... Wat! schittert ginder ver? Een brandstapel - ho! en myn vader ligt er op! -
Een schreeuw ging op uit Norbrecht's borst; zyne woorden bleven eenen tyd onverstaenbaer en flauw. Allengskens nogtans kregen zy derzelver eerste duidelykheid weder. De blik des moniks vestigde zich beurtelings op Annah en op het ziekbed.
Het meisje trad nader by Norbrecht en hem eene drinkschael biedende, fluisterde zy hem zachtjes toe:
- Daer, beminde, proef van dit; het zal uwen dorst verslaen, uwe longen verfrisschen.
- Wat! wie spreekt er tot my? Zyt gy het, Susannah? Uwe hand biedt my den drank des levens in den beker der liefde. Geef, geef spoedig! Ha! wat zalige koelte! Goddelyk zyn uwe giften, Susannah!... Kom laet my uwen gordel omvatten, op uwe borst alleen kan ik zalig rusten. Van uwe hand wil ik alles ontvangen;
| |
| |
uwe hand is gezegend! - En hy bedekte met vurige zoenen de vingers welke de drinkschael vasthielden.
- Het heeft u goed gedaen, Norbrecht; ik wil u nog wat halen. -
Met de kalmte der dood op het gelaet volde het meisje andermael den beker, en trad terug by den zieke, wiens zachte stemming met even zooveel snelheid als de pas verdwenen schrik, verzwonden was. Op het oogenblik dat Annah zyne bedstede naderde, rees de jongeling overeind, en staerde met verglaesde en blikkelooze oogen rond het vertrek, terwyl zyn wezen de uitdrukking van het diepste afgryzen aennam. De jonkvrouw reikte hem echter de drinkschael toe.
- Ha! vervloekte Fellenberch, riep hy, haer vreesselyk terug stootende, ik had het lang gevoeld dat gy tot myn onheil geboren waert!... Neem den beker niet aen, Susannah! het is een giftkelk, dien zy u biedt. Ziet gy niet wat al slangen haer om de lenden krinkelen? Berg u achter my, dat zy u niet zie; zy heeft eenen blooten dolk in heure hand. Spoed u; ik zal zeggen dat gy vertrokken zyt!... naer Spaenjen gereisd...
| |
| |
Het meisje liet de drinkschael vallen.
- Zie, zy verdwynt, een nevel omgeeft haer... zy heeft vleugelen... is weg in de wolken... Gered! gered! zyt gy, Susannah! ik heb u gered, kom in myne armen! - Norbrecht sloeg zyne armen in het wilde rond; hy omvatte zyne bruid by den gordel en hield haer eene lange wyl aen zyne borst gekneld. De monik bleef spraek- en werkeloos.
- Wat aengename dag zal de dag onzes huwelyks zyn! Ik zal my mynen vader moeten ontstelen. Myn broeder zal ons vervolgen; maer wy zullen naer Andaluziën vluchten... Weet gy, Susannah, welke toekomst zy my bereiden? Ik zal het u toch zeggen, Susannah! Ja, zy willen my aen myne nichte binden, aen dit koude en bleeke schepsel! Zy willen my met de maen doen verstyven, als ik de echtgenoot der zonne kan worden! Belachelyk, hein! Afgrysselyk! Weg met Annah! voor eeuwig weg! - En hy stiet haer met verachting van zich. -
Een stond nadien liet hy weder zyn hoofd op den donzen peluw dalen, en, in halve sluimering, ging hy voort:
- Hoe zachtjes wiegelt het bootjen op de
| |
| |
baren der vaert!... Hoe heilvol een lot nevens u op de banke te zitten... De warmte van uw lichaem verzaligt het myne, Susannah! Zie! hoe schoon is natuer in heur zomergewaed! Groen zyn de boomen; de weiden en velden zyn groen, en gloeijend kaetsen de golven de stralen der zonne terug. Gy, myne lieve, gebiedt aen myn hart; gy zyt de godinne der schoonheid; zonder u was natuer duister en ontzield voor myn oog. Gy zyt de kern der schepping, het meesterstuk van God op onze aerde!... Geen woord meer! verstaet gy! geen enkel woord meer van dit meisje!... Hoor de klaroen! Ha! hoor het geschal des oorlogs, de muitelingen zyn daer!... Wat ben ik blyde!... Gy wilt my niet gelooven als ik u zeg... Nu zult gy zien... ik ga voor u sterven; dan zult gy my wel gelooven, wanneer ik u myne liefde kom zweren... Duizend tegen my, ik tegen duizend! Het is niet te veel!... Ik wil my onder hunne lyken begraven!... ik... -
Er werd aen de deur geklopt.
- Dit heeft zoo den ganschen nacht geduerd, herhaelde het meisje.
- Kind, sprak de monik; uwe zelfsopoffe- | |
| |
ring is meer dan menschelyk. God heeft u tot een voorbeeld onder de geloovigen gemaekt. - En de deur openende voer hy voort tot den ouden Wesenbeke: - Niemand dan die jonkvrouw zy by den zieke toegelaten; zyne behoudenis hangt er van af. -
Beide vertrokken en lieten Annah met hare droefheid alleen.
|
|
Auteursrechtvrij