|
| |
| |
| |
Het klooster Ter Siecken.
| |
| |
IX
Het klooster Ter Siecken.
Tot op het einde der vorige eeuw, waren de legers niet op eenen vasten en geregelden voet samengesteld, noch de wyze van derzelver aenwerving en bezoldiging door de wetten voorgeschreven. Ieder edelman die het bevel over een vaendel voerde wist welke som hy jaerlyks uit 's konings schatkist eischen mogt, en was, tegen betaling dezer, verplicht zich zyne eigene krygsknechten aenteschaffen en voor hun bestaen te zorgen. In de vroegste tyden der middeleeuwen, wanneer de magt der leenheeren in derzelver
| |
| |
volheid bestond, deed elk edelman zich door de kloekste en de sterkste zyner lyfeigenen en laten op het slagveld volgen; en indien zyne bende dan nog wat klein was, stond het in zyn vermogen ze te vermeerderen met alle de mannen, die, de dwinglandy hunner meesters vluchtende, onder de legervanen eene verzachting aen hun lot kwamen zoeken, en eenen schyn van vryheid in de woeste losbandigheid des oorlogs. Maer latertyds als de gemeenten, de eenen door het stael, de anderen door het goud, zich de vryheid hadden aengewonnen, en de lyfeigenen het slavenjuk hadden afgeschud om zich tot vrye en onafhankelyke burgers te vervormen, vermoeijelykte het samenstellen der legers dusdanig, dat men genoodzaekt werd alle slach van landloopers en verworpelingen er in te lyven, en hierdoor ging alle regeltucht by dezelve verloren.
In tyde van oorlog bestonden zelfs de koninglyke benden byna uitsluitelyk op roof, en wen ze by vredestyd ontbonden werden, werd ook de roof door haer, als bezonderst middel van bestaen en voorspoed, voortgezet. De soldy tot dewelke zy ten velde regt hadden, onaengezien dat
| |
| |
ze zeer gering was, werd haer niet altoos in geld, maer veelal in laken, lynwaed, eetwaren en andere koopmanschappen betaeld.
Het eerste en natuerlykste gevolg van dezen staet van verlatenis, was, dat de krygsknechten, door de burgers gehaet en veracht, aen deze tot eenen gedurigen en ondraeglyken overlast waren en met hen in eindelooze vyandschap leefden. Het leger daerenboven maekte geen innerlyk gedeelte van den staet; zwervers uit alle koningryken, ja, uit alle werelddeelen, werden in hetzelve aengenomen, en zelden mogt het gebeuren dat een vaendel, met den naem van vlaemsch, waelsch of spaensch, niet uit mannen van alle landstreek, uit Vlamingen, Walen, Spanjaerds, Duitschers, Zwitsers, Engelschen, Franschen en bezonderlyk uit Italjanen, was samengesteld. Het bleef dus een hoop opgeraepte manschappen, zonder zedelyke verbinding, aen welke, tegelyk met de eenslachtigheid, alle gevoel van zelfswaerde, alle verkleefdheid aen vorst of staet, alle gemoedelyke belangstelling in de gebeurtenissen, ontbrak.
Het eenigste wat zy met elkander gemeens hadden, was de liefde tot losbandigheid, de dorst
| |
| |
naer buit. Poogde men den band der regeltucht wat al te vast toetestrikken, bood zich de gelegenheid tot roof en plundering wat zelden aen, dan zeker mogt men zich van hunnentwege aen opstand en muitery verwachten, en dan ook gebeurde het wel eens dat er huizen, kloosters, kasteelen, dorpen, steden, ja, gansche landschappen door de boeven werden verwoest. Antwerpen in 't bezonder werd meermael door zulkdanige voorvallen met eenen volkomen ondergang bedreigd.
Op den middag van den 18den van weimaend 1567, scheen een aenzienlyk gedeelte der inwooners van de alomvermaerde Scheldestad nog uit zynen nachtlyken slaep niet opgerezen. De goede burgers hielden de deuren en vensters hunner huizen onverbiddelyk gesloten, en het was te vermoeden dat van binnen de ketens vaster dan ooit gespannen, de grendels dieper dan ooit geschoven bleven. De straten ook waren stil en eenzaem als een verlaten kerkhof, en men had geheele wyken der stad kunnen doorkruisen zonder iemand, hetzy een dwalenden straetjongen of een zorgloozen bedelaer, tegentekomen. By dit alles straelde de zon in volle zomerpracht,
| |
| |
geen enkel wolkje dreef aen den trans en een aengenaem windje kwam de hitte des middags temperen.
Ongetwyfeld had een vreemdeling die op dit oogenblik in de vallende koopstad getreden ware, geen enkelen stond geaerzeld te gelooven dat de engel des verderfs reeds van nu af zyne vlerken over dezelve had uitgestrekt. De rede van het schouwspel dat zy toen opleverde, was echter niets min dan bovennatuerlyk. Vier vaendelen Walen, welke de oude heer van Mansfelt, ridder van het Gulden-Vlies, eenige maenden te voren naer Antwerpen gevoerd had, moesten op den eigen dag naer de grenzen vertrekken, en de poorters vreesden voor den gewoonlyken opstand en geweldenary.
De jonge Norbrecht van Wesenbeke alleen scheen zich weinig om de algemeene vrees te bekreunen, en wandelde vrolyk en schier ongewapend door de straten welke van zyne wooning naer de Sint-Joris-poorte leidden. Hy was met pracht uitgedost en zyne kleederen schitterden van in goud gestikte borduersels. Aen het genoegen dat er op zyne trekken doorblonk, kon men ligtelyk gissen dat zyn vader aen de
| |
| |
bevreesde Annah woord had gehouden en hem onwetend had gelaten van alles wat er, eenige weken te voren, op den droefheidsvollen avond waerop hy het jawoord van Susannah da Candore verkregen had, was voorgevallen.
Norbrecht's liefde was op die weinige weken op dergelyke wyze aengegroeid en vuriger geworden, dat zy nu tot den hoogsten trap der verblinding gestegen was. Voor hem bestond de wereld uit twee persoonen; meer niet. Alles wat hem van zyne liefde niet sprak, kon in hem niet de minste aendacht opwekken. De godsdienst- en staetsoneenigheden, aen dewelke hy voorheen met ganscher ziele deel had genomen, waren hem teenemael onverschillig geworden.
Één gedacht, één gevoel had hy nog: Susannah! - Op haer was gansch zyn denkvermogen, alle zyne driftenkracht gevestigd. Den grooten kamp tusschen plicht en geneigdheid was hy doorgestreden, en hy zou zich niet langer met zyne huisgenoten bekommerd hebben, indien hy niet gevoeld had dat hunne veiligheid van zyn stilzwygen afhing, en zy langs eenen anderen kant geen lastige hinderpael voor de vryheid zyner liefde geweest waren. Het valt
| |
| |
dan ligt te bevroeden dat hy noch de voortdurende bekommering zyns ouden vaders, noch de innige en verholene droefheid zyner bruid had opgemerkt. Daerby was zyn geluk zoo volkomen, lachte hem alles zoo lieflyk tegen in de toekomst, dat hy niet gelooven kon dat er nog een ongelukkige onder de zon wandelde. Zoodanig waer is het dat immer de mensch naer zyne eigene gewaerwordingen die der anderen beoordeelt.
In de nabyheid der stadsmuren, tusschen de Kipper- en de Sint-Joris-poort, verhief zich toen ter tyde een statig kloostergevaerte, het verblyf van jeugdige nonnen, en onder den naem van Ter Siecken bekend. De Herenthalsche vaert, waerin deszelfs muren baedden, de korte afstand welke het van de stad scheidde en het lachend en aengename landschap door welk het omringd was, maekten het des zomers tot het doel der wandeling, en somtyds zelfs tot den tydelyken woon van een groot gedeelte des antwerpschen adels.
Daer was het dat Susannah da Candore, met verlof der hartogin, sedert eenigen tyd de herbergzaemheid genoot en met andere freules en edelvrouwen den dag in allerlei vermaken en
| |
| |
vrolykheden doorbragt, en het was ook daerheen dat Norbrecht, het gevaer versmadend, zyne schreden rigtte.
Niet verre van het klooster gekomen, snelde hy eensklaps met eenen vluchtigeren tred ter zyde, en liet, als of hy van inzicht veranderd ware, het gebouw op zyne linker hand liggen. Hy had zyne geliefde met eenige gezellinnen, een bootje dat op het water te wiegelen lag, zien intreden, en was bevreesd dat zy zonder hem de vaert mogten opstevenen. Dit was wellicht ook het voornemen der juffers geweest, want hy werd met een luidruchtig lachen bewellekomd, terwyl de Spaenjaerdin hem toeriep:
- Er is een engel in den hemel, myn schoone heer, die medelyden heeft met de zolen uwer hozen.
- Die engel, geloof ik, moet u wonder gelyken, - hernam van Wesenbeke die, zelfs in jok, geene gelegenheid om Susannah te vleijen liet voorbygaen; - maer zy, zich op eens tot hare gespelen wendende, sprak lachend:
- Hoort gy, Mevrouwen, wat schoone rol die edelmoedige heer van Wesenbeke my geven wil! Wie kan er my een spiegel leenen opdat
| |
| |
ik zien moge of myn gelaet waerachtig op dit van den kwaden engel van zynen schoenmaker gelykt.
- Op dit van zynen engel bewaerder veeleer toch, riep eene andere freule, mits gy van zin waert ons te voet door den jonker te doen opzoeken.
- De kwade engel des werkmans heeft de overhand gehad op zynen engel bewaerder, hervatte Susannah met eenen diepen zucht en kluchtige spytgebaerden; maer daer het spel ons mislukt, jonker, vervolgde zy op eenen kozenden toon, moet ik u zeggen dat wy u toch een plaetsken bewaerd hadden en dat gy het van nu af aen, kunt innemen. -
Op deze woorden stapte Norbrecht in den boot, zette zich aen Susannah's linker, en door riemen en zeilen voortgejaegt, ylde het vaertuigje over het gladde water heen.
Een paer uren nadien landde het vrolyke gezelschap weder aen, by de tuindeur van het klooster, en Norbrecht vergezelde Susannah in haer spreekvertrek. Weinige stonden waren er verloopen sedert dat hy, van de gedwongene stilzwygenheid verlost, waerin hy, gedurende de
| |
| |
wandeling door het byzyn der andere juffers, gehouden geweest was, de Spaenjaerdin weder van zyne vurige liefde onderhield, wen er op eens een gedommel dat van de stad scheen te komen, in de verte gehoord werd. In den beginne sloeg het meisje weinig acht op wat zy ontwaerde, doch daer het immer en immer nader kwam, maekte het ten laetste heure aendacht gaende, en zy sloot zich digter aen van Wesenbeke vast.
- Norbrecht, vroeg zy, myn lieve Norbrecht, hoort gy dit rumoer niet? Het is vreeslyk. Wie weet of de Geuzen in de stad geenen oploop gemaekt hebben?
- Een rumoer, myne lieve, een rumoer? Ha! ik hoor het...eenige bedronken soldaten van mynen vriend van Mansfelt die naer de grenzen trekken; anders niets.
- Hoor eens wat woest getier, welke razende kreten!
- Zoo als gewoonlyk. Kom, myn engel, bekommer u niet langer met deze nietigheden, en laet ons de korte oogenblikken die het my vergund is met u te blyven, niet nutteloos laten weg vlieden.
- Nader en nader komt het gerucht. Och God!
| |
| |
Norbrecht, Ter Siecken zal aengerand worden! Verstaet gy niet wat men schreeuwt? Naer het klooster! naer het klooster! schreeuwt men.
- Het geroep is ver en zeer onduidelyk, Susannah; gy laet u te ligtelyk verschrikken; de soldaten van den koning zouden immers nooit een klooster durven aenranden; en indien deze gewyde muren niet magtig waren om u voor geweld te beschutten, ben ik dan niet daer om u tot op myne laetste ademhaling te verdedigen? Maer nog eens, myne lieve, uwe vrees is ongegrond. -
De Spaenjaerdin liep angstig tot een vensterraem dat op de buitenbaen uitzicht gaf, en een vervaerlyk schouwspel trof haer oog. Een duizendtal krygsknechten liepen in wanorde, met een wild gehuil en getrokkene zweerden in de rigting van Ter Siecken, op; hunne roepen en hunne gebaerden lieten niet toe te twyfelen of zy het al of niet op het klooster gemunt hadden. Zonder een woord te kunnen uitspreken wenkte het meisjen op van Wesenbeke, die aenstonds toetrad en zich met eenen blik mogt overtuigen dat wat hy in Susannah voor ingebeelden schrik had gehouden, een werkelyk en dreigend gevaer
| |
| |
was. Zyn besluit was ras genomen; eenige jonkers bevonden zich tegelyk met hem in het gesticht, en hy bereidde zich tot hen heen te gaen, om gezamentlyk den ingang des kloosters tegen dit leger roekeloozen te verdedigen, wanneer hy hierin onverhoeds door de freule verhinderd werd. Zy was dermate door de vrees voor het gevaer dat zy liep, overmeesterd, dat zy alle kalmte van gedacht verloren had, en zich buiten staet bevond de reddingkansen welke haer in dezen akeligen toestand nog overig konden blyven, te berekenen.
- ô Susannah! riep Norbrecht haer toe, terwyl hy zich uit hare wanhopige omarming te lossen poogde, laet my gaen! hier kan ik niets voor u, volstrekt niets! Laet my naer de voorpoort gaen; wie weet of het ons niet zal gelukken, die handvol zinneloozen afteweren! Ten minste zullen wy die tegenhouden tot dat er ons hulp van uit de stad gekomen zy!... Hoe! gy schudt neen! gy wilt niet? Wees niet bevreesd voor myn leven; ik verzeker u dat het geen gevaer loopt, indien gy my niet langer werkeloos houdt! ô Laet my gaen, Susannah; om Gods wil, laet my gaen!
| |
| |
Hoe meer de jonker Susannah om zyne vryheid bad, hoe hardnekkiger ook zy zich aen hem vastkleefde. Gebeurde zulks waerlyk uit liefde tot hem, uit vrees voor het gevaer dat hy loopen kon, of was de freule, door den schrik bedwelmd, slechts voor heure eigene zekerheid bezorgd? De jonker was van het eerste gevoelen.
Het gerucht nogtans groeide intusschen meer en meer aen, en de kreten der muitelingen deden zich immer heviger en woedender hooren. Binnen luttel stonden was het gesticht langs alle zyden omsingeld, en een hardnekkige wederstand van die welke daer binnen waren, kon alleen nog hetzelve voor eene inneming bevryden. Echter schenen de muitelingen zich tot geenen onmiddelyken aenval te bereiden; de woeste kreten hielden integendeel op, en slechts de dreigende houding dezer mannen getuigde by voortduring van hunne vyandelyke gestemdheid. Ondertusschen traden eenige der bezonderste onder hen uit de rangen en vereenigden zich in eene soort van krygsraed, welks beslissing zich niet lang liet wachten.
In het klooster nu, was alles in wanorde. De
| |
| |
nonnekens waren meestal, met hunnen ouden priester in de kerk gevloden, en riepen daer, in vuriger godvruchtigheid, de genade des Hemels tot hunnen bystand, in. De jonkers, die allen niet als Norbrecht van Wesenbeke door de byzynde edelvrouwen wederhouden werden, maekten zich, zoo volkomen als het hun by gebrek aen zware wapenen mogelyk was, tot het afweren van eenen aenval bereid. Eenige kogelbussen, met den noodigen voorraed tot derzelver gebruik, was alles wat zy, buiten hunne eigene dolken en ligte degens, in het klooster hadden mogen aentreffen.
Terwyl zy zich onderling de plaetsen aenwezen, die het meest tot het gelukken eener wakkere verdediging geschikt schenen, werd hunne aendacht op eens gaende gemaekt door het geschal eener klaroen, dat zich aen de voorpoort liet hooren.
- Wat! wat is dit? riep een der jonkers, zenden zy ons eenen bode?
- Ik geloof ja, antwoordde een man wiens geringe kleeding een bediende verried, - ik geloof ja, heerschap; en zoo uwe edelheid het my toelaet, wil ik hem vragen wat hy u te zeggen heeft. -
| |
| |
De jonker die gesproken had sloeg het oog op den man die hem antwoordde, en ziende dat zyn vroom en krygshaftig gelaet de grootste onverschrokkenheid beloofde, hernam hy:
- By God! kerel, gy hebt niet ter kwader ure gesproken en gy kunt ons straks te pas komen, als er met het stael te spelen valt; maer ik wil zelf hooren wat die heeren Walen ons te zeggen hebben.
- En waerom dat, Reinold, viel een ander jonker in, ik vind het allezins geschikter dat die knecht den zendeling van de boeven ontvange. Het is gelyks of daeromtrent. -
De bediende gehield zich als of hy deze versmadende woorden niet gehoord of derzelver zin niet begrepen had, en vroeg door een venster aen den bode van wien hy gezonden was en wat hy hebben wilde.
- Ik kom, sprak deze, in name myner makkers, soldaten in dienst van zyne Katholyke Majesteit den koning van Spaenjen, die sedert zes maenden vergeten heeft ons eenen penning op onze soldy te betalen, denkende dat zyne getrouwe onderdanen hier te lande, ons uit menschlievendheid zouden gevoed en geher- | |
| |
bergd hebben. Daerom komen wy, in alle ootmoedigheid, aen de goede nonnekens van Ter Siecken een ligten onderstand afbidden. Zes duizend kroonen, is niet te veel voor een schatryk klooster; en met die som gaen wy in vrede van hier.
- Ga dan ook in vrede zonder iets, myn vriend; gy weet wel dat de kloosters geen geld hebben en God in vrywillige armoede dienen. Plunder liever de Geuzen onderwege.
- De raed is kristelyk, maer hy deugt niet; de Geuzen hebben niets te verliezen. Wy zyn soldaten van den koning om de kloosters te beschermen en de kloosters moeten ons den kost geven. Daerom zeg aen de nonnekens dat zy zich spoeden ons de kroonen te tellen of wy zullen die wel weten te vinden. Wy willen een stellig antwoord.
- Daer is het! riep de spreker, en op den eigen stond loste hy eenen vuerroer op den bode, die dood ter aerde nederzonk. Eer de jonkers die binnen waren, van hunne verbazing over het gedrag van den bediende waren teruggekomen, was deze uit de zael verdwenen.
Woester dan te voren werd nu het getier
| |
| |
der krygsknechten rond het gesticht; niet alleen om geld was het nog, het was om wrake dat zy riepen, en er bleef tot redding der kloosterlingen geen ander middel overig, dan een duchtige tegenweer. Op eens werd Ter Siecken, langs alle zyde bestormd. Een ontzettend schouwspel was het, een duizendtal verwoede en zwaergewapende mannen tegen zulk een gering gebouw, als het klooster was, te zien inloopen, en met rede mogt men gelooven, dat het gesticht by de eerste pooging van deze verwilderde menigte tot puinen zou geslecht zyn geworden. Zulks echter gebeurde niet. Buiten verwachting hadden de belegerde jonkers, hunne magt zoo wel weten te verdeelen, hunne geringe verdedigingsmiddelen zoo wel weten te benuttigen, dat de aenvallers, langs alle kanten manlyk ontvangen, met verlies van velen onder hen, moesten terugwyken, en hunne vyanden eene wyl lieten ademhalen.
De mislukking van den aenval der waelsche vaendels was het natuerlyk gevolg van derzelver woede geweest, daer zy, door deze vervoerd, niet berekend hadden dat, hoe magtig in tal zy ook waren, zy nimmermeer zonder ladders of
| |
| |
grof geschut, tegen steenen muren en yzeren poorten iets vermogten. Ook klonk er nu door gansch de bende het geschrei: ‘Ramei de poort! Ramei de poort!’ En een zware beukenboom, op weinige stonden van kruin en wortels beroofd, werd door een vyftigtal manschappen in de rigting der voorpoort gedragen.
Deze middel verydelde allen tegenweer, en de jonkers hadden reeds besloten hun leven zoo duer zy mogten te verkoopen, zonder de zael in dewelke zy vergaderd waren, te verlaten, wen de bediende op nieuw onder hen verscheen.
Pas had Reinold van Achterwyk, de jonker die zelf den bode der krygsknechten had willen ontvangen, dien man zien binnen komen, of hy liep tot hem met getrokken degen en poogde hem op staenden voet te doorbooren; maer de onbekende had deszelfs beweging gezien. Zynen krachtvollen arm als een wapen gebruikende, keerde hy zonder moeite het moordtuig af, dat op zyne borst gerigt werd, en zynen aenvaller by den arm vastgrypende, dwong hy hem met reuzengeweld, tot onbeweeglykheid.
- Myn heerschap, sprak hy kalm en schertsend, gy lacht er mede my met zulk poppengoed
| |
| |
te willen dooden; een man en mannenwapenen zyn hiertoe noodig. Maer gy kunt beter uwen tyd besteden, - voer hy voort, zich tot de gansche vergadering wendende, - de boeven bereiden zich om de poort te rameijen; ik heb besloten die te verdedigen en myn post reeds gekozen; indien gy waerlyk mannen zyt, gaet dan beneden, schaert u voor den ingang en dryft de eerste aenvallers terug. -
Op deze woorden stapte hy de zael uit, en liet de jonkers meer dan ooit over zyne stoutheid verbaesd. Een oogenblik later trad hy terug en riep tot de edelheeren:
- Is er iemand onder u die jonker van Wesenbeke uit de handen van Mevrouw da Candore wil gaen verlossen? Het is een stryder te meer! -
Intusschentyd hadden de boeven alles tot eenen tweeden storm bereid, en pas was de onbekende voor goed uit de zael verdwenen, of de jonkers voelden onder den schok des stormboks op de poort, het gansche gebouw tot in zyne grondvesten beven. Doch op denzelfden stond, en dit verwonderde hen ten hoogste, hoorden zy een erbarmelyk gekerm onder de aenvallers
| |
| |
opstygen. Eene groote hoeveelheid brandende pek, met gloeijende steenen gemengd, uit den wachttoren op de rameijers nedergestort, had zich aen hunne kleederen vastgekleefd en die in lichtelaeije vlammen gezet. Wie onder hen door het geweld der steenen niet gedood of verminkt was, ging zich, half verkoold, in de wateren der Herenthalsche vaert werpen en in dezelve eene verzoeting aen zyne martelpynen zoeken.
Schoon de voorpoort onder den schok van den zwaren stormbok opengesprongen was, dorsten de krygsknechten den inval niet wagen, de brandende lyken hunner makkers verschrikten hen, tegelyk dat zy hunne woede tot den hoogsten graed der razerny kwamen dryven; hierby daerenboven deed zich de vrees nog op, op dezelfde wyze als de rameijers ontvangen te worden; trouwens, men wierp, als om hen te tergen, van tyde tot tyde eenige steenen en vurigen pek uit den wachttoren, neêr. Ook de jonkers, door den uitslag van den verdedigingsmiddel des onbekenden bemoedigd, waren op het voorhof gekomen en hadden zich daer langs beide zydon des ingangs, in geslotene gelederen geschaerd. Allen waren verheugd omdat men
| |
| |
nu den tyd gewonnen had om onderstand uit de stad te erlangen, en allen, Reinold van Achterwyk zelf niet uitgezonderd, juichten nu uit ganscher harte den onversaegden vreemdeling, als hunnen redder, toe.
Het klooster nogtans was niet ontzet; verre van te vertrekken, hakten de spitsboeven op nieuw een aental beukenstammen, tot zooveel gevaerlyke stormbokken, ter neder, en terwyl de edelheeren met een blyder oog, een deel der krygsknechten in de verte in verslagene onwerkzaemheid zagen, was er een ander deel, door de vaert wadende, de tuindeur gaen bestormen, aen dewelke een uer pas geleden Susannah da Candore met heur gezelschap was aengeland. Weldra sprong deze open en liet den aenvalleren den toegang tot het klooster vry.
Afschuwelyk was de verwoesting welke er nu in het gesticht door de wraekgierige krygsknechten werd aengerecht. Alle vertrekken werden ingeloopen, alle schatten geplunderd; zelfs de priestergewaden en de heilige vaten werden verbryzeld en geroofd. Geene genade werd er geschonken. De jonkers sneuvelden meestal, na eenen ligten en onvermogenden tegenweer, op
| |
| |
het voorhof; en de kerk, in een rookend bloedbad veranderd, werd opgepropt met de lyken der verkrachte edelvrouwen en nonnen.
Verre van by het plegen dezer gruweldaden te bedaren, scheen de woede de boeven allengs meer en meer aentegroeijen. De man die, door het dooden des bodes, tot derzelver onsteking oorzaek gegeven had en derzelver ellendigste slagtoffer worden moest, had men vruchteloos poogen te ontdekken. Met wreede ongeduldigheid, wachtte de menigte op de terugkomst der mannen ter zyner opzoeking uitgezonden, wen een gerucht als dit van een hardnekkig gevecht, zich in eene der bovenzalen hooren liet. Het meestendeel der krygslieden, denkende dat men den man ontdekt had en hopende in zyn bloed hunne wrake te mogen blusschen, snelden hunne makkers ter hulp.
Hunne verwachting nogtans werd te leur gesteld. Niet den stouten verdiger van het klooster vonden zy met hunnen, handgemeen. Een jongeling in zwierige hofkleedy, verdedigde den engen ingang eener celle, in welke er eene jeugdige edelvrouw in bezwymdheid lag. Zyn moedig hoofd, in tegenspraek met zyne verwyfde uit- | |
| |
rusting, scheen dit van eenen verwoeden en ongetemden leeuw en zyn arm, als door eene bovennatuerlyke kracht gespierd, dwong de plunderaers hunnen kring steeds meer en meer te verbreeden. Menig krygsknecht die zich onder het bereik van deszelfs ligten degen had durven wagen, had reeds zyne stoutheid met den dood geboet, en het meestendeel der aenvallers was bereid dezen nutteloozen kamp optegeven, wanneer het overig der boeven ter hunner hulp, door de breede gangen opgestoven kwam. Van dit oogenblik werd allen tegenweer voor den jongen edeling onmogelyk. Daer de achterste rangen der muitelingen het gevaer dat eenige hunner makkers liepen, niet konden berekenen, en daerenboven zeer nieuwsgierig waren om van naderby te zien wat er omging, drongen dezelve met zulk een geweld tegen de celdeur op, dat de verdediger derzelve binnen luttel oogenblikken overrompeld werd, en, door duizend voeten vertrapt, op den grond uitgestrekt bleef liggen.
Het scheen echter dat de overwinnaers over hunnen zegeprael meer schaemte dan blydschap gevoelden, want geen vreugdegeroep begroette
| |
| |
den val des moedigen jongelings, en, - iets wonders, - heerschte er zelfs spoedig eene doodsche stilte onder deze bloeddorstige schaer. Men had de edelvrouw gevonden en haer bezit werd onder eenige der voornaemsten het voorwerp van eenen hevigen twist.
- Sangue di Dio, riep een Italjaen, ik ben de eerste in de kamer gedrongen, en het schepsel is myn, uit regt van viktorie.
- Gy liegt als een ketter, Giacomo, antwoordde een Engelschman, gy hebt uw paert van den buit in de kerk gevonden, en aen my is het dat het vrouwmensch toekomt. Niet waer Diëgo?
- Wat? schreeuwde de Spaenjaerd, wat zegt gy, rosse waterhond? Denkt gy dat de freules uit myn vaderland voor ongelekte beeren geschapen zyn? Ik zeg u, Carajo! dat er niemand anders dan een Spaenjaerd dat beeldeken hebben zal, en die Spanjaerd heet Diëgo de las Sierras.
- Vriend Diëgo, hervatte een zwaerlyvige Luikenaer, gy hebt geen ongelyk dien onbeschoften Engelschman zyne zalige les optezeggen, maer uw spaensche hoogmoed zal goed vinden dat ik die binamée my toeëigen, mits ik
| |
| |
van zin ben, ingeval van weigering, dit endtje stael voor mynen advokaet te gebruiken. -
By deze woorden stak hy zyn reuzenzweerd, ten teeken van geweldige bezitneming, over het roerlooze meisje, en zyne mededingers maekten zich veerdig om hunne eischen ook met daden, instede van woorden, te verdedigen, wanneer op eens het vreesgeschreeuw: ‘de Hartsiers van Madame! de Hartsiers van Madame!’ tegen de kloosterwanden opdreunde, en als een magtig tooverwoord, de opgehitste driften der twistende boeven tot bedaren bragt.
Allen verlieten nu in aller yl het vertrek; trouwens zy wisten dat er tegen de Hartsiers of krygslieden van de lyfwacht der hartoginne van Parma, geen stryd te wagen was. Meer in getal, waren zy daerby nog beter gewapend en voor de kloeksten by de kloeken des legers bekend. Ieder dan zorgde voor zyne eigene veiligheid en degene des buits welken hy gemaekt had, en vluchtte Ter Siecken om zich in het open veld aen een gewissen dood te onttrekken.
Eenige stonden nadien, kwam Karel van Mansfelt met ettelyke dezer ruiters voor het klooster, terwyl zyn vader, aen het hoofd van een aen- | |
| |
zienlyker gedeelte, de vluchtelingen in het open veld vervolgde. De bediende naer wien de woestelingen vruchteloos gezocht hadden, begeleidde hem, en bragt hem onverwyld naer de celle, waer Norbrecht van Wesenbeke zieltogend, nevens de bezwymde Susannah, in zyn bloed te baden lag.
|
|
Auteursrechtvrij